11:54
7/5

Power Couples: Ζευγάρια που σημάδεψαν το σινεμά

Ρίτσαρντ Μπέρτον - Ελίζαμπεθ Τέιλορ

Διαβόητος έρωτας, διπλός γάμος, ο πρώτος το ’64 αμέσως μετά την «Κλεοπάτρα» (αν και πρόλαβαν να παίξουν και στο –ωραίο - «The V.I.P.S.» του Άσκουϊθ), έπαιξαν 11 ταινίες μαζί (η μία είναι τηλεταινία), οι απόψεις δεν διΐστανται και τόσο για το ποια είναι η καλύτερη («Ποιος Φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;»), ο υπογράφων συγκατατίθεται κρατώντας δυο αγαπημένα soft spots για το «Boom» («Ανεμοδαρμένος Λόφος», 1968) του Λόουζι και το «Comedians» («Οι Εραστές της Νύχτας», 1967) του Πίτερ Γκλένβιλ.

Κάθριν Χέπμπορν- Σπένσερ Τρέϊσι

Αν και ποτέ δεν παντρεύτηκαν, υπήρξαν διαχρονικά ερωτευμένοι, σύντροφοι και καλλιτεχνικά ακέραιοι ώστε να μην εκπέσουν ποτέ στην δεύτερη κατηγορία που περιγράψαμε νωρίτερα. Με εννέα ταινίες σε διάστημα 25 ετών, το ζεύγος διάλεξε, ως επί το πλείστον, την πλατφόρμα της εγκεφαλικής, ρομαντικής κομεντί με κοινωνικοπολιτικό σχόλιο. Συνεργασίες με Καζάν, Κιούκορ, Κάπρα, Στίβενς, Κρέϊμερ διασφάλιζαν πάντα τον έλεγχο της ποιότητας, οι περισσότεροι θα πάνε με το «Adam’s Ribb» του Κιούκορ, να προσθέσουμε και το «Keeper of the Flame», του ίδιου σκηνοθέτη.

Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ – Λορίν Μπακόλ

Αυτός 45 αυτή 19, παρολίγο μια χολιγουντιανή παραλλαγή του Ρίτα-Ριτάκι, ο δεσμός Μπόγκαρτ-Μπακόλ διήρκεσε 12 γαμήλια χρόνια και στολίστηκε από τέσσερεις ταινίες, η μία καλύτερη από την άλλη. «Key Largo», «Dark Passage», «To Have and Have Not» (όπου γνωρίστηκαν) και φυσικά, η κορωνίδα, το «Big Sleep», με τους διασκεδαστικούς του υπαινιγμούς, το αξεδιάλυτο στόρι και την αρχετυπική του ενδοκινηματογραφική σημασία.

Βίβιαν Λι - Λόρενς Ολίβιε

Τρικυμιώδης, τραγικός γάμος, μεγάλος έρωτας κι όμως στα 21 χρόνια γάμου μόνο μια ταινία (αν και συνεργάστηκαν στο θέατρο), η ωραιότατη «Λαίδη Χάμιλτον» του ’41 σε σκηνοθεσία του Αλεξάντρ Κόρντα.

Πολ Νιούμαν – Τζόαν Γούντγουορντ

Οι πιγκουΐνοι της βιομηχανίας, μακράν το πιο αγαπημένο ζεύγος διασημότητας, με πάνω από 50 χρόνια κοινής ζωής και δέκα ταινίες (και μια τηλεταινία), αναμφίβολης καλλιτεχνικής ακεραιότητας και οι δύο, πρέπει όμως να παραδεχθώ πως περισσότερο προτιμώ την σκηνοθεσία του Νιούμαν πάνω της στο «Rachel Rachel» παρά σχεδόν σε ό,τι έχουν κάνει μαζί. Αν πρέπει πάντως να διαλέξει κανείς, σχετικά εύκολο είναι, το «Μακρύ, καυτό Καλοκαίρι» του Μάρτιν Ριτ, την ταινία που τους γνώρισε. Αναπληρωματικές επιλογές,  το «Paris Blues» του Ριτ ξανά τρία χρόνια αργότερα, το απολαυστικό «Winning» του ’69, που έχει κι αμάξια και περνάμε καλά, άντε και τον «Κύριο και την Κυρία Μπριτζ» του Άϊβορι, πολλά χρόνια μετά, το 1990.

Στα ανθυποζεύγη μιας εποχής που κατασκευάζει σχήματα πιθανής δημοτικότητας να αναφέρουμε τους Κρουζ - Κίντμαν με μια αθλιότητα («Far and Away») κι ένα αριστούργημα («Eyes Wide Shut») στο ιστορικό της, τους Τζολί - Πιτ με διασκεδαστικότατο «Κύριο και Κυρία Σμιθ» αλλά και το κύκνειο (;) άσμα τους «Δίπλα στη Θάλασσα», που μπορεί να κατακεραυνώθηκε κυρίως, είναι όμως αξιοπρεπές κράμα ματαιοδοξίας κι ευρωπαΐζουσας αισθητικής τέλους εποχής.

Οι Λόπεζ - Άφλεκ έκαναν την «Gigli» που δεν πρέπει να υπήρξε κινηματογραφικός κουτσομπόλης που να περνιέται για κριτικός και να μην το σχολίασε, πολύ μέτριο είναι αλλά επ’ ουδενί τόσο κακό όσο φημολογείται (είναι όμως τέλειος αντιπρόσωπος του vanity project), οι Κρουζ - Μπαρδέμ έχουν ένα ιστορικό αγαστών συνεργασιών στα «Vicky Cristina Barcelona», «Όλοι το Ξέρουν», «The Counselor», «Loving Pablo» (αλλά και παλιότερα στα «Jamon Jamon», «Καυτή Σάρκα» αν και δεν μοιράζονται σκηνή μαζί), ενώ για επίλογο μένει το ζεύγος Μπένινγκ - Μπίτι, ποιος θα περίμενε αυτό που συνέβη στον Γουόρεν στα πλατό του «Bugsy», 26 χρόνια και τέσσερα παιδιά μετά ο γάμος κρατεί καλά, μία ταινία όμως έκαναν μόνο μαζί, το «Ένας Μεγάλος Έρωτας», προφητικό και συμβολικό στο περιεχόμενό του κιόλας σε σχέση με την ζωή του Μπίτι, (δεύτερο) ριμέικ βέβαια του «An Affair to Remember» του ΜακΚάρει (που το γύρισε δύο φορές, το ’39 και το ’57!), ωραίο είναι το έργο, οι κακές γλώσσες την κακία τους επαγγέλλονται, προφανής ματαιόδοξη, εγωκεντρική επιλογή φυσικά, αλλά έχει και Κάθριν Χέπμπορν μέσα να δίνει την ευχή της, περί (και) αυτού το Χόλιγουντ άλλωστε, γιατί να σφιγγόμαστε αρνούμενοι;