«Ain't Them Bodies Saints»: Έτοιμοι για μια ακόμη έκπληξη από το φετινό αμερικανικό σινεμά;
2013-05-20 08:29:23
Άλλη μια πολυσυζητημένη ταινία που ξεκίνησε την καριέρα της από το πρόσφατο φεστιβάλ του Σάντανς πραγματοποίησε την πανευρωπαϊκή της πρεμιέρα στις Κάννες, φιλοξενούμενη αυτή τη φορά στο αξιόλογο τμήμα της Εβδομάδας Κριτικής. Βλέποντάς της, διαπιστώνει κανείς ότι το hype που την συνοδεύει είναι για σπάνια φορά δικαιολογημένο.
Άλλη μια πολυσυζητημένη ταινία που ξεκίνησε την καριέρα της από το πρόσφατο φεστιβάλ του Σάντανς πραγματοποίησε την πανευρωπαϊκή της πρεμιέρα στις Κάννες, φιλοξενούμενη αυτή τη φορά στο αξιόλογο τμήμα της Εβδομάδας Κριτικής. Βλέποντάς το «Ain't Them Bodies Saints», διαπιστώνει κανείς ότι το hype που το συνοδεύει είναι για σπάνια φορά δικαιολογημένο.
Τα περισσότερα κείμενα που έχουν γραφτεί μέχρι στιγμής για την τέταρτη μεγάλου μήκους δημιουργία του (ακόμη άγνωστου στο ευρύ κοινό) Ντέιβιντ Λόουερι, την συγκρίνουν συνήθως με το σινεμά του Τέρενς Μάλικ και ακόμη πιο συγκεκριμένα, με το θρυλικό «Badlands». Αν υπάρχει, παρ', όλα αυτά, μια ταινία με την οποία το «Ain't Them Bodies Saints» μοιάζει να συγγενεύει πιο πολύ, αυτή είναι το «Thieves Like Us» (1974) του Ρόμπερτ Ολτμαν: Εκείνο το πανέμορφο και ελεγειακό φιλμ πάνω στην ιστορία δυο κυνηγημένων από την αστυνομία εραστών και τις προσπάθειές τους να επιβιώσουν σε μια ρημαγμένη Αμερική των ημερών του οικονομικού κραχ.
Όπως στο υποτιμημένο δράμα εποχής του Όλτμαν, έτσι κι εδώ, η ρομαντική καρδιά της δημιουργίας του Λόουερι χτυπάει δυνατά για ένα νεαρό ζευγάρι παρανόμων, οι οποίοι καλούνται να αναμετρηθούν με την αντίξοη τύχη τους. Ερμηνευμένοι ιδανικά από τον Κέισι Άφλεκ και τη Ρούνεϊ Μάρα, ο Μπομπ και η Ρουθ αναγκάζονται να μείνουν χωριστά για ένα διάστημα τεσσάρων χρόνων και προσπαθούν να συντηρήσουν εξ αποστάσεως τη δυνατή αγάπη που τους έδεσε εξαρχής. Εκείνος πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, εκείνη προσπαθώντας να μεγαλώσει μόνη το κοριτσάκι που φέρνει στον κόσμο. Όπως αποδεικνύεται, όμως, η ζωή έχει άλλα σχέδια γι΄αυτούς...
Σκηνοθέτης με όλη τη σημασία της λέξης, ο Ντέιβιντ Λόουερι φαίνεται πως έχει επενδύσει την καλαισθησία, το πάθος και τις κινηματογραφικές αναφορές του σε κάθε πλάνο. Δίνοντας μεγάλη έμφαση στην ατμόσφαιρα, απλώνει στην οθόνη μια ονειρική, σχεδόν μυθική άποψη του αμερικανικού Νότου (η ταινία εκτυλίσσεται στο Τέξας του 1970) και δουλεύει πυρετωδώς προκειμένου να μεταδώσει στο κοινό του την αίσθηση του ιδρώτα, της κάψας και της σκόνης που περικυκλώνει τους ήρωές του.
Γενναιόδωρο σε εικόνες που μοιάζουν να έχουν φωτογραφηθεί υπό το γλυκό και μυσταγωγικό φως του δειλινού (αγαπημένη κινηματογραφική ώρα του Μάλικ), προικισμένο με ένα χαμηλότονο λυρισμό, ο οποίος υπογραμμίζει ακόμη πιο έντονα τη διάχυτη μελαγχολία που χαρακτηρίζει ολόκληρο το φιλμ, το «Ain't Them Bodies Saints» ζητά από τον θεατή να παραδοθεί στους νωχελικούς ρυθμούς και στον χαμηλότονο λυρισμό του. Σε αντάλλαγμα, τον ανταμείβει με εκατό λεπτά γοητευτικού και από καρδιάς σινεμά.
