Τρία μικρά αριστουργήματα εκτός επίσημου προγράμματος απογειώνουν το φετινό Φεστιβάλ Kαννών
2013-05-19 13:25:53
Ταινίες-διαμάντια όπως τα «For Those in Peril», «The Selfish Giant» και «Blue Ruin» ξεπηδούν από τα παραδοσιακά πιο καινοτόμα αλλά λιγότερο συνεπή από άποψη ποιότητας παράλληλα προγράμματα, και αποζημιώνουν για το χωρίς εκπλήξεις διαγωνιστικό τμήμα.
Το φετινό επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ, κατά γενική ομολογία μέχρι στιγμής, δεν έχει ενθουσιάσει τα πλήθη. Με εξαίρεση τους (όπως πάντα) υπέροχους Κοέν, οι υπόλοιποι σκηνοθέτες του Διαγωνιστικού - από τον πολύ-καλό-αλλά-όχι-εξαιρετικό Φαραντί και τον συνεπώς μέτριο Οζόν, μέχρι τον συγκρατημένα βαριεστημένο Ντεπλεσάν - δεν έχουν παρουσιάσει την πολυπόθητη έκπληξη.
Ομοίως, στο «νεανικό» διαγωνιστικό του Un Certain Regard, ταινίες όπως το «Stranger in the Lake» του Γκιροντί ή το «Grand Central» της Ζλοτόφσκι έχουν δώσει δυνατές στιγμές, ενώ άλλες σε κάνουν να αναρωτιέσαι για την επιλογή τους σε ένα πρόγραμμα τέτοιου βεληνεκούς: για παράδειγμα το καλό αλλά λίγο «Miele» της Γκολίνο ή το σχηματικό «Bends» της Κινέζας Φλόρα Λάου επιβεβαιώνουν τον κανόνα που θέλει τα δημοφιλή προγράμματα μεγάλων φεστιβάλ πεδίο ανταγωνισμού sales agents, εταιρειών διανομής και celebrities.
«The Selfish Giant» της Κλίο Μπάρναρντ
Όταν λοιπόν ταινίες-διαμάντια ξεπηδούν από τα παραδοσιακά πιο καινοτόμα αλλά λιγότερο συνεπή από άποψη ποιότητας παράλληλα προγράμματα, απορεί κανείς γιατί δεν υπήρξε μία θέση και για αυτές στην «εξέδρα» των επισήμων.
Η Κλίο Μπάρναρντ («Arbor») παρουσίασε το «The Selfish Giant» («Ο Εγωιστής Γίγαντας») στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών, κάνοντας κοινό και κριτικούς να παραμιλάνε με ένα φιλμ βγαλμένο από την παράδοση του κοινωνικού ρεαλισμού και μπολιασμένο με ποιητική ευαισθησία αντάξια του «Ratcatcher».
H ιστορία της αντίξοης φιλίας δύο μη προνομιούχων παιδιών στη βιομηχανική κόλαση της Βόρειας Αγγλίας γίνεται στα χέρια της Μπάρναρντ ένα σκληρό παραμύθι ενάντια στην εκμετάλλευση, εξυμνώντας τα αουτσάιντερ. Δεν είναι τυχαίο που το κοινό, μετά το τέλος της προβολής, χειροκροτούσε όρθιο επί πέντε λεπτά με δάκρυα στα μάτια.
«For Those in Peril» του Πολ Ράιτ
Ομοίως, το ντεμπούτο του Βρετανού Πολ Ράιτ «For Those In Peril» («Από Αυτούς που Κινδυνεύουν») στην Εβδομάδα της Κριτικής είναι μια παράξενη ιστορία ενηλικίωσης, που παίζει με το είδος του τρόμου με τρόπους τόσο ευφάνταστους που φέρνει στο μυαλό το genre-twisting «Άσε το Κακό Να Μπει» στην τόλμη και την ευαισθησία του.
Πρωταγωνιστής είναι ο ψυχολογικά διαταραγμένος νεαρός Άαρον, ο μόνος επιζώντας ενός καταστροφικού ναυαγίου στο ψαροχώρι της Σκοτίας που κατοικεί μαζί με τη μητέρα του, αφού χάνει και τον αδερφό του στο δυστύχημα. Καθώς αρνείται να αποδεχτεί τον θάνατο του τελευταίου, ο Άαρον ωθείται σιγά-σιγά προς την τρέλα από τον εχθρικό προς οτιδήποτε διαφορετικό κοινωνικό περίγυρο και προσπαθεί να βρει τρόπους να αντιμετωπίσει τους εσωτερικούς του δαίμονες.
Το αποτέλεσμα, που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε Τέρενς Μάλικ και Άλαν Κλαρκ, είναι ένα εντελώς πρωτότυπο κράμα παραμυθιού τρόμου με στοιχεία ντοκιμαντέρ, ένας απροσδόκητος ύμνος στη διαφορετικότητα που βάζει δυνατή υποψηφιότητα για τη Χρυσή Κάμερα.
«Blue Ruin» του Τζέρεμι Σόλνιερ
Αλλά και το αμερικάνικο «Blue Ruin» («Μπλε Χαλάσματα»), πάλι στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών, παίζει με το genre και αναδεικνύεται σε μια απολαυστική ιστορία εκδίκησης, από αυτές που δεν βλέπουμε αρκετά συχνά. Η δεύτερη ταινία του Τζέρεμι Σόλνιερ φιγουράρει έναν αναπάντεχο ήρωα που γίνεται δολοφόνος για να προστατεύσει την αποξενωμένη του οικογένεια.
Ο Τιερί Φρεμό θα πρέπει να ρίξει μια ματιά στη δουλειά των συναδέλφων του εάν θέλει το Un Certain Regard να συνεχίσει να αναδεικνύει τα μεγαλύτερα ταλέντα του παγκόσμιου σινεμά και όχι εν τέλει να χορεύει στον σκοπό των εταιρειών.
