Κάννες καλούν Αθήνα
2011-05-13 09:46:09
Τρίτη φεστιβαλική μέρα σήμερα και συνεχίζω να έχω την αίσθηση ότι εδώ ζούμε κάτι απολύτως μη πραγματικό...
Τρίτη φεστιβαλική μέρα σήμερα και συνεχίζω να έχω την αίσθηση ότι εδώ ζούμε κάτι απολύτως μη πραγματικό: σαν κάποιος να μας πέταξε στην μέση της Κρουαζέτ και να μας ξέχασε την ώρα που η Ελλάδα βομβαρδίζεται από μέσα και από έξω.
Κάποια στιγμή μάλιστα παρατήρησα ότι δεν μιλάμε δυνατά για να μην καταλάβουν οι άλλοι ότι είμαστε Ελληνες κι αρχίσουν τα, υποτίθεται χαριτωμένα, ευρωπαϊκά υπονοούμενα.
Λίγες φορές έχω νιώσει έτσι: εκτεθειμένος σε ένα φόβο που τον κουβαλάω μαζί μου προσπαθώντας ταυτόχρονα να βρω λίγη λύτρωση στις κινούμενες εικόνες.
Ή μήπως κάνω λάθος κι όλη αυτή η λύτρωση δεν είναι παρά χρυσόσκονη πάνω στ’ αποκαΐδια; Πώς το έγραψε ο Σεφέρης: «Αλλά τα ξόρκια τ’ αγαθά τις ρητορείες, σαν είναι οι ζωντανοί μακριά τι θα τα κάνεις;»
