Πάολο Ταβιάνι (1931-2024): Το «επίσημο» τέλος ενός ντουέτου-θρύλου

Έζησε τελικά λίγο περισσότερο από τον μεγάλο του αδελφό, τον Βιτόριο, που έφυγε από κοντά μας το 2018. Κατάφερε μάλιστα να κάνει και μια ακόμα ταινία (το αναπόφευκτα ευπρεπέστατο «Λεονόρα Αντίο» του 2022), την μόνη προσθήκη που έκανε «αβοήθητος», ασυμπλήρωτος από τον αδελφό του.

Οι δύο τους σφράγισαν μια εποχή, μια εποχή απίστευτων προσθηκών του ιταλικού σινεμά στο πολιτικό κλίμα μιας φλεγόμενης εποχής, σε μια φιλμογραφία που καθρεφτίζει μεταπολεμικές αντιλήψεις της Ιταλίας και όχι μόνο.

Ο δήμαρχος της Ρώμης δήλωσε ότι «για παραπάνω από τρεις δεκαετίες οι δυο τους ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ντουέτα σκηνοθετών σε αξέχαστες, εμβριθείς, προσηλωμένες ταινίες που εισήλθαν στο συλλογικό φαντασιακό και την ιστορία του σινεμά.»

Σήμερα, Δευτέρα, είναι η κηδεία του εκλιπόντος, που έφυγε σε μια κλινική της Ρώμης ύστερα από σύντομη ασθένεια.

Σας παραπέμπουμε στο άρθρο του πρώην συναδέλφου Τάσου Μελεμενίδη από το cinemagazine του 2018, όταν και αποχαιρετούσε τον Βιτόριο Ταβιάνι συνοψίζοντας έκτακτα την παραγωγική συνεργασία για πάνω από μισό αιώνα των δύο αδελφών. Η οικογένεια του σινεμά, ίσως δεν θρηνεί τον χαμό ενός ανθρώπου που είχε την τύχη και να αφήσει πίσω του τόσο πλούσιο έργο και να φύγει πλήρης ημερών, αλλά οπωσδήποτε το ότι το οπισθόφυλλο ενός τέτοιου βιβλίου κλείνει εδώ μας κάνει να υποκλινόμαστε.

Εδώ το άρθρο μας για τον Βιτόριο Ταβιάνι.