Τίποτα Δεν Τελειώνει Κύριε Κόλινς

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και έπειτα, σημειώνοντας ολοένα και πιο γοργά βήματα, η καριέρα του Αλ Πατσίνο άρχισε να βλέπει το μεγάλο ταλέντο του ηθοποιού να στριμώχνεται άκομψα σε δυσανάλογων διαστάσεων ταινίες. Όπως συνέβη και με άλλους αξιοσέβαστους συναδέλφους της γενιάς του (ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο είναι σίγουρα ένας από αυτούς), έτσι και για τον ίδιο φαίνεται να πέρασαν οι εποχές των σπουδαίων ταινιών, των εμβληματικών ρόλων, της συνεργασίας με μέγιστους δημιουργούς, των ισχυρών ερμηνευτικών προκλήσεων.

Στη θέση τους απέμεινε ένα βιογραφικό στο οποίο άρχισαν να προστίθενται από ένα σημείο και έπειτα μέτριες έως εντελώς ασήμαντες ταινίες, διεκπεραιωτικές παρουσίες μπροστά από την κάμερα, εντελώς αψυχολόγητες επιλογές-σωστοί διασυρμοί (όπως η ανάξια λόγου κωμωδία «Τζακ και Τζιλ» του 2012 με τον Άνταμ Σάντλερ) και τίτλοι που με δυσκολία μπορεί να ανακαλέσει πλέον κανείς (εκτός αν θυμάται φιλμ όπως το θρίλερ «88 Λεπτά» του 2007 ή το αστυνομικό «Ου Φονεύσεις» του 2008, για να αναφέρουμε μόλις δύο πρόσφατα παραδείγματα).

Η φετινή κινηματογραφική σεζόν υποδέχτηκε τον Πατσίνο με τριπλή παρουσία στη μεγάλη οθόνη και με εμφανή την προσπάθεια του 74χρονου ηθοποιού να ανεβάσει λίγο ψηλότερα τον πήχυ στις επιλογές και στις συνεργασίες του. Η πρώτη του εμφάνιση έγινε στο συμπαθές δράμα «The Humbling» του Μπάρι Λέβινσον, η δεύτερη στο εξίσου συμπαθές «Manglehorn» του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν και η τρίτη στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του σεναριογράφου που είναι υπεύθυνος για τις χαριτωμένες κομεντί «Crazy Stupid Love» και «Last Vegas».

Ακολουθώντας το ίδιο feel good μονοπάτι με τις προηγούμενες συγγραφικές δουλειές του, ο Νταν Φόγκελμαν διηγείται στην ταινία την περίπτωση ενός γερασμένου ροκ σταρ ο οποίος αποφασίζει να αλλάξει, έστω και καθυστερημένα, μια ζωή ξοδεμένη στις τακτικές επαγγελματικές αρπαχτές και τις βιαστικές ηδονές προκειμένου να ξαναβρεί την από χρόνια εξαφανισμένη του αξιοπρέπεια, να ανακτήσει τους χαμένους δεσμούς με την οικογένειά του και να επανεφεύρει τον καλλιτεχνικό του εαυτό.

Η παραπάνω ιστορία κινείται με αβίαστο αλλά αφηγηματικά προβλέψιμο τρόπο και η σκηνοθεσία του Φόγκελμαν δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να φιλμάρει το σενάριο κατά γράμμα. Ευτυχώς που υπάρχει, όμως, η μπριόζα πρωταγωνιστική ερμηνεία του Πατσίνο και ένα ευπρόσδεκτο επισκεπτήριο από εξαιρετικούς ηθοποιούς στους δεύτερους ρόλους (Ανέτ Μπένινγκ, Κρίστοφερ Πλάμερ) για να κρατήσουν μια παρ’ ολίγο γηριατρική ταινία στα επίπεδα του ανώδυνα ευχάριστου.