Τα Άνθη στα Άνθη

Στην παράδοση των νατουραλιστικών mumblecore, των ανεξάρτητων ταινιών χαμηλού προϋπολογισμού που μέσα από την αυτοσχεδιαστική τους ποιότητα κατορθώνουν να απομονώσουν ξεχωριστές στιγμές γνήσιου συναισθήματος μέσα στο χρόνο, το σινεμά έχει ιχνηλατήσει πολύ ενδιαφέρουσες διαδρομές με ποικίλους οδηγούς. Μερικές απ’ αυτές μάλιστα (ειδικά η τριλογία των «Before» του Λινκλέιτερ), παραμένουν αποκούμπι αναφοράς για μεγάλη μερίδα του κοινού, απόδειξη πως όταν το κινηματογραφικό κουβεντολόι γίνεται σωστά, η ταινία (και οι χαρακτήρες της) μεταμορφώνεται σε ιδανική συντροφιά.

Τα «Άνθη στα Άνθη», το κινηματογραφικό ντεμπούτο μεγάλου μήκους του Γιώργου Αθανασίου, επιτυγχάνει ακριβώς αυτό γιατί σε μεγάλο βαθμό καταφέρνει και αγκαζάρει με ειλικρίνεια τον θεατή σε έναν περίπατο δυο φίλων που λένε όσα σκέφτονται, αλλά οι σιωπές τους προδίδουν όσα δεν θα εξομολογηθούν ποτέ. Δυο φίλοι, ο Κωνσταντίνος (Κωνσταντίνος Κωνιός) και η Σοφία (Σοφία Ιωάννου), βρίσκονται μαζί για να περάσουν κοινό χρόνο, λίγο πριν ο Κωνσταντίνος φύγει από την χώρα για το εξωτερικό. Στην προσπάθεια να εκμεταλλευτούν την πιεστική αντίστροφη μέτρηση, περπατούν και συζητούν. Η 80λεπτη βόλτα τους σε ένα πάρκο της Αθήνας θα προσφέρει αυθόρμητες στιγμές γέλιου αλλά και συμπαθητικής αμηχανίας, προσωπικών εξομολογήσεων αλλά και αδιάφορων τοποθετήσεων, σοβαρών διατυπώσεων αλλά και ασόβαρης αοριστολογίας. 

Ο Αθανασίου παρατηρεί μέσα από ασπρόμαυρα κάδρα τους δυο πρωταγωνιστές που κουβαλούν τις προσωπικές τους αποσκευές κυριολεκτικά (η βαλίτσα του Κωνσταντίνου, το backpack της Σοφίας) και μεταφορικά, εκμεταλλεύεται τις διαφορετικές τοποθεσίες του πάρκου Τρίτση και περιβάλλει το ζευγάρι με σταθερά κυρίως πλάνα και εναλλασσόμενα settings (οι ράγες του τρένου, ένα τραπέζι, η προβλήτα της λίμνης, μία γέφυρα) που προσφέρουν «σκηνογραφική» ποικιλία. Παρά τις περιορισμένες ιδέες στη σύλληψη της εικόνας, η ροή της ταινίας δεν παραμένει στατική ή γραμμική, αφού ο Αθανασίου επεμβαίνει και μοντάρει την κουβέντα του Κωνσταντίνου και της Σοφίας για να επαναδιατυπώσει μία αφήγηση που λειτουργεί αναδρομικά. 

Οι δυο θαυμάσιοι ηθοποιοί ξεκλειδώνουν το κόνσεπτ της ταινίας με άνεση, η επιτυχία της άλλωστε στηρίζεται σε αυτούς, και συντονίζονται στους «ρόλους» τους για να επικοινωνήσουν ζωηρά μία φιλική σχέση, υποδόριων ερωτικών υποσχέσεων. Μοιράζονται επίσης επάξια την ήσυχη, ουσιώδη κατακλείδα της ταινίας. Στο φινάλε τα «Άνθη» θα αφήσουν τους ήχους της πόλης να μιλήσουν εύγλωττα απέναντι σε μία πάγια, μουδιασμένη παραδοχή: όταν πλησιάζει η ώρα του αποχωρισμού, ο πανδαμάτωρ χρόνος στραγγίζει τις λέξεις και αφήνει τη σιωπή να βάλει την πιο ηχηρή τελεία σε όσα δεν είπαμε (και δεν κάναμε).

Καλοδεχθείτε τα «Άνθη» που προσφέρουν ο Γιώργος (Αθανασίου), η Σοφία (Ιωάννου) και ο Κωνσταντίνος (Κωνιός). Είναι ένα μικρό μπουκέτο που μπορεί να ευωδιάσει στα θερινά και υπόσχεται εξίσου όμορφα, μελλοντικά άνθη.