Το Έγκλημα Μου

Η παντελής απουσία της τελευταίας ταινίας του τακτικού θαμώνα των φεστιβάλ Φρανσουά Οζόν από το φεστιβαλικό κύκλωμα θορύβησε όσους ασχολούνται με τη συγκεκριμένη αγορά και τα προσέχουν κάτι τέτοια. «Κάποιο πρόβλημα θα έχει η ταινία» ήταν η ατάκα που πηγαινοερχόταν στα σχετικά πηγαδάκια, μέχρι που είδαμε την ταινία στην έναρξη του περασμένου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Και κανένα «πρόβλημα» δεν είχε, απλώς ο Οζόν αποφάσισε να κάνει μια αγνή mainstream κωμωδία. Δεν ξέρουμε αν ήταν απόφαση δική του, της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του Βερολίνου ή και των δύο, αλλά ήταν σοφότατη η κρίση ότι θεάματα πιο λαϊκών καταβολών πηγαίνουν σαν αρνιά στη σφαγή στο πρόγραμμα των φεστιβάλ, η ευγενικότερη επωδός στις ανταποκρίσεις είναι «δεν καταλάβαμε τι δουλειά έχει αυτή η ταινία στο πρόγραμμα των Καννών, της Βενετίας, του Βερολίνου κτλ».  

Ο Οζόν, λοιπόν, αφήνει πίσω του την τραγωδία του «Πέτερ Φον Καντ», για τον οποίο κανείς δεν θα χύσει πικρά δάκρυα – τέτοιοι είναι οι καιροί μας – αλλά επιμένει σινεφιλικά, με μια ελαφριά, «μπουλβαρίζουσα» κωμωδία, που επιχειρεί να αναβιώσει την ταχύρυθμη εκφορά του λόγου στις κομεντί του Λιούμπιτς και του αντίστοιχου, ως επί το πλείστον αμερικάνικου σινεμά των ‘30s, εντάσσοντας, φυσικά, (και) τις διαφυλετικές σχέσεις στη θεματική παλέτα της  -δομικό στοιχείο του σχετικού κανόνα -  αλλά και την επικαιρότητα, δηλαδή τις διεκδικήσεις της μετά «metoo» εποχής, αλλά και την καπηλεία τους. Δεν κάνει μια στρατευμένη ταινία και επιχειρεί να αντιμετωπίσει το ζήτημα πιο σφαιρικά, οπότε μπορείς να φανταστείς μερίδα του κοινού που θα του καταλογίσει «έγκλημα». Φυσικά, ο τρόπος του είναι ο ευθύς της αγνής κωμωδίας, μην περιμένετε ούτε κάποια σύνθετη διανοητική κατασκευή, ούτε ένα συγκαλυμμένο δοκίμιο, χώρια που κύριος στόχος του είναι η ψυχαγωγία.

Στο υποκριτικό μέτωπο, ο στόχος αυτός εξυπηρετείται θαυμάσια από το αξιολάτρευτο δίδυμο των Νάντια Τερέσκιεβιτς και Ρεμπέκα Μαρντέρ – εξαιρετικές κομεντιέν αμφότερες – από το βαρύ πυροβολικό του Φαμπρίς Λουκινί, για τον οποίο τέτοιοι ρόλοι είναι «σαν να βάζει νερό στο ποτήρι» ή να «βγάζει έξω τα σκουπίδια», όπως έλεγε και μια ψυχή, αλλά και από τον Ντάνι Μπουν, που εσχάτως επιχειρεί να «αναβαθμίσει» την κωμωδία του, αλλά και την καριέρα του γενικώς – ο «Σοφέρ της Κυρίας Μαντλέν» μας έπιασε στον ύπνο. Μοναδική παραφωνία η Ιζαμπέλ Ιπέρ, η οποία καλείται μεν να υποδυθεί χαρακτήρα με στοιχεία Νόρμα Ντέσμοντ, μα ο…υπερβάλλων ζήλος της, για να το γράψουμε κομψά, σε κάνει να πιστεύεις ότι και η ίδια θεωρεί την ταινία πολύ μικρή για να την χωρέσει. Δεν το χρεώνουμε απαραίτητα στην Γαλλίδα σταρ, βλέποντας πόσο συγχρονισμένη και ισορροπημένη είναι η ερμηνεία του υπόλοιπου συνόλου, ακόμα και του παραδοσιακά σαρωτικού Λουκινί, ίσως αυτή να ήταν η ερμηνευτική κατεύθυνση που της έδωσε ο Οζόν, ίσως και να ντράπηκε να πει σε κοτζάμ Ιπέρ να «μην το κάνει έτσι».

Η τεχνητότητα του θεάματος μπορεί να προκαλέσει φύρα στο αποδραστικό του αποτέλεσμα για ένα μέρος του  κοινού που λαχταρά μια επίφαση ρεαλισμού στο σινεμά του – στην πραγματικότητα ένα γνήσια ρεαλιστικό σινεμά θα τους αφορούσε ακόμα λιγότερο. Για τους υπόλοιπους, το μόνο που έχουμε να πούμε είναι μακάρι όλες οι γαλλικές κωμωδίες του καλοκαιριού να έχουν τον ρυθμό, τη φινέτσα και την πηγαία ευφορική διάθεση της ταινίας του Οζόν κι ας κραυγάζουν πότε πότε οι θεατρικές καταβολές της. Άλλωστε «θέατρο» παίζουν και οι χαρακτήρες στην οθόνη.