Το Αγαπημένο μου Γλυκό - ταινιες || cinemagazine.gr

Το Αγαπημένο μου Γλυκό

My Favorite Cake

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2024
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Ιράν, Γαλλία, Σουηδία, Γερμανία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μάριαμ Μογκαντάμ, Μπεχτάς Σαανέχα
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Μπεχτάς Σαανέχα, Μάριαμ Μογκαντάμ
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Λίλι Φαρχαντπούρ, Ισμαϊλ Μεχραμπί
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Μοχάμαντ Χαντάντι
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 97'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Weird Wave
    Το Αγαπημένο μου Γλυκό

Η εβδομηντάχρονη Μαχίν θα δει και πάλι τη ζωή της να αποκτά νόημα στο ζοφερό, καθεστωτικό Ιράν, όταν γνωρίσει έναν μοναχικό ταξιτζή και αποφασίσει να τον καλέσει σπίτι της.

Από την Βαρβάρα Κοντονή

«Το Αγαπημένο μου Γλυκό» των Μάριαμ Μογκαντάμ και Μπεχτάς Σαανέχα είναι μια γλυκόπικρη δραμεντί για τη μοναξιά της τρίτης ηλικίας, τις δεύτερες ευκαιρίες και την ατομική ελευθερία στο συναίσθημα, σε μια προοδευτικά ανελεύθερη χώρα που θέλει τους πολίτες της δέσμιους του ισλαμικού, θρησκευτικού κώδικα διαβίωσης (η Σαρία ξεχωρίζει σαφώς τις γυναίκες) απομονωμένους και πολιορκημένους ταυτόχρονα πολιτικά, σωματικά και ψυχικά.

Αυτή εξάλλου η κινηματογραφική επιδίωξη των δημιουργών για καλλιτεχνική και κατ’ επέκταση ηθική απελευθέρωση, τους έφερε αντιμέτωπους με το ιρανικό καθεστώς που τους απαγόρεψε την έξοδο από τη χώρα, την ίδια στιγμή που η ταινίας τους έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, ενώ και η ίδια η ολοκλήρωσή της βρέθηκε κάποια στιγμή στον «αέρα» όταν καθεστωτικές δυνάμεις κατέσχεσαν από τα σπίτια των σκηνοθετών σχετικό εξοπλισμό, αναγκάζοντάς τους να συνεχίσουν τα γυρίσματα στα κρυφά.

Βλέποντας κανείς την ταινία είναι πολύ σημαντικό να αντιληφθεί το πλαίσιο και τις συνθήκες μέσα στις οποίες γυρίστηκε, κάτι που αντικατοπτρίζεται εμφανώς και στο σενάριό της. Σε αυτό η Μαχίν (μια υπέροχη Λίλι Φαρχαντπούρ) ζει μόνη της εδώ και πολλές δεκαετίες εξαιτίας του πρόωρου χαμού του συζύγου της. Με τα παιδιά της και τα εγγόνια της να έχουν μετακομίσει πια στο εξωτερικό και βλέποντας ολοένα και πιο σπάνια τις φίλες της, η Μαχίν ζει μια ανιαρή καθημερινότητα δίχως εκπλήξεις και με μηδενική προσμονή για το οτιδήποτε. Αυτό πρόκειται σύντομα να αλλάξει όταν η ίδια – το κρατάμε αυτό – πάρει την απόφαση να γνωρίσει κάποιον, αποφασίζοντας να επισκεφτεί ένα εστιατόριο συνταξιούχων. Εκεί θα δει για πρώτη φορά τον Φαραμάζ (φοβερός ο Ισμαϊλ Μεχραμπί) έναν οδηγό ταξί που γευματίζει μόνος του. Από τα συμφραζόμενα μιας κοντινής παρέας η Μαχίν θα συμπεράνει πως ο Φαραμάζ δεν είναι παντρεμένος και με συνοπτικές διαδικασίες θα βάλει σε εφαρμογή ένα σχέδιο για να τον γνωρίσει. Από εκεί και πέρα εμείς ως θεατές γινόμαστε μάρτυρες ενός εκ των πιο τρυφερών ρομάντζων που έχουμε δει εδώ και καιρό στη μεγάλη οθόνη.

Η κάμερα του Μοχάμαντ Χαντάντι ακολουθεί με μια αβίαστη φυσικότητα τη διάδραση του ζευγαριού στο σπίτι της Μαχίν, εκεί όπου συζητούν για άλλες ζωές, ανταλλάσσοντας μυστικά, τρώγοντας, πίνοντας κρασί, τραγουδώντας, χορεύοντας και γελώντας. Υπάρχει μια περιρρέουσα νοσταλγική διάθεση για το Ιράν του παρελθόντος, με τους δημιουργούς να κάνουν τον δικό τους κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό όχι μονάχα μέσω της πρόζας του πρωταγωνιστικού διδύμου, αλλά και σε εκείνες τις στιγμές όπου η Μαχίν παίρνει τα ηνία της δράσης, τόσο στη σκηνή γνωριμίας της με τον Φαραμάζ όπου κάνει αυτή την πρώτη κίνηση, όσο και σε εκείνη όπου σώζει μια νεαρή γυναίκα από την Αστυνομία Ηθικής, επειδή η μαντίλα δεν κάλυπτε καλά τα μαλλιά της.

Η Μαχίν είναι εκείνη που οδηγεί και τη μεταξύ τους συζήτηση σε μεγάλο βαθμό, με τον Φαραμάζ να «πατάει» με χαρά και γλυκύτητα στα δικά της βήματα και τους δυο τους να γεφυρώνουν γρήγορα την αρχική αμηχανία του πρώτου ραντεβού, σε μια νύχτα σαν γλυκό του κουταλιού, που μοιάζει να συμπιέζει τον χρόνο – λες και οι δυο τους γνωρίζονται χρόνια - με τον ίδιο τρόπο που είχαν κάνει και οι χαρακτήρες των Κλιντ Ίστγουντ και Μέριλ Στριπ στο «Οι Γέφυρες του Μάντισον».

Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα βρείτε τους εαυτούς σας να συγκινούνται αλλά και να εκπλήσσονται από μια συγκεκριμένη στροφή της πλοκής για την οποία δεν θέλουμε να αποκαλύψουμε τίποτα, πριν όμως σκεφτείτε παρορμητικά (το έκανα κι εγώ) στο πως χωράει αυτή η αλλαγή πλεύσης στην ιστορία, αναλογιστείτε το υπόβαθρο πάνω στο οποίο στήνεται η εν λόγω ταινία, υπόβαθρο κοινωνικό, πολιτικό, ατομικό, αλλά και συλλογικό.

Τούτο το φιλμ είναι όπως ακριβώς και το γλυκό του τίτλου – κέικ με άνθη πορτοκαλιάς και βανίλια: εξαιρετικά εύγεστο και ευχάριστο εξωτερικά, με μια απρόσμενα πικρή «καρδιά» στο εσωτερικό του.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Το Αγαπημένο μου Γλυκό
  • Το Αγαπημένο μου Γλυκό