Ευτυχισμένοι Μαζί

Ο Σεκάρ Καπούρ (του οσκαρικού «Ελίζαμπεθ») σκηνοθετεί εδώ μια τίμια κομεντί, με εμφανή τα σεβάσμια δάνεια από «ογκόλιθους» του είδους όπως το «Όταν ο Χάρι Γνώρισε τη Σάλι», κάτι που σημαίνει πως τόσο ο Καπούρ, όσο και η Τζεμίμα Καν (στο σενάριο) έχουν κάνει την μελέτη τους, συνεπώς το «Ευτυχισμένοι Μαζί» μπορεί και στέκεται ένα βήμα ψηλότερα από το μέσο και συνήθως αδιάφορο, κινηματογραφικό ρομάντζο.

Η Ζόε (Τζέιμς) είναι μια επιτυχημένη σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, που όσο καλά τα έχει καταφέρει στον επαγγελματικό τομέα, τόσο…κάτω από την βάση παίρνει σε ό,τι αφορά στις σχέσεις της με το άλλο φύλο, γεγονός που αποτελεί μόνιμη αφορμή γκρίνιας για την εκκεντρική της μητέρα Καθ (Τόμσον). Όταν η πιο πρόσφατη ιδέα της για ταινία φάει άκυρο από τους hipster παραγωγούς της, επειδή είναι περισσότερο «βαριά» από όσο θα ήθελαν (προφανώς), η Ζόε θα στραφεί στον παιδικό της φίλο Καζ (Λατίφ) και θα του ζητήσει να καταγράψει όλη την διαδικασία πριν και κατά την διάρκεια του γάμου του, δεδομένου ότι ο Καζ πρόκειται να παντρευτεί τηρώντας ευλαβικά τα πατροπαράδοτα, πακιστανικά ήθη: δηλαδή με συνοικέσιο. Στην πορεία και οι δυο τους θα συνειδητοποιήσουν ότι έννοιες όπως έρωτας, γάμος και αγάπη, μπορεί να σημαίνουν εντελώς διαφορετικά πράγματα για τον καθέναν.

Υπάρχει κάτι στην Λίλι Τζέιμς που σε κάνει να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της, ακόμα δηλαδή και όταν πρόκειται για κλασικές συνταγές, εξίσου κλασικών, σινέ- love stories. Εδώ αποτελεί σίγουρα το δυνατό χαρτί της ταινίας, σε αντίθεση με την Έμμα Τόμσον (ποιος να το φανταζόταν) που αναγκάζεται να υπάρξει μέσα στο πετσί ενός ακόμη ερμηνευτικού typecast, υποδυόμενη την παραδοσιακά φωνακλάδικη, εκκεντρική μαμά, η παρουσία της οποίας οριακά κάνει το φιλμ να μυρίζει ναφθαλίνη κάθε φορά που εμφανίζεται στο προσκήνιο.

Ως αντίβαρο στην άβολη ερμηνεία της Τόμσον, βρίσκεται η χημεία της Τζέιμς με τον συμπρωταγωνιστή της Σαζάντ Λατίφ, η οποία είναι τόσο όσο, γεγονός που δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα δυναμική μεταξύ τους, χωρίς ποτέ ο ένας να «καπελώνει» τον άλλον, συνεπώς υπάρχει ένα ενδιαφέρον για το πως θα καταλήξουν οι δυο τους, αν και κάποιος διαβασμένος (ή και όχι) στο είδος της κομεντί, μπορεί να μαντέψει πως θα εξελιχθούν τα πράγματα πολύ πριν από τους τίτλους τέλους.

Η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή του σεναρίου, παρόλα αυτά, παραμένει η πολιτιστική «απόσταση» που χωρίζει την βρετανική και την πακιστανική κοινότητα, όχι σε επίπεδο χωρικής συνύπαρξης, αλλά σε ό,τι αφορά στην κουλτούρα (εν προκειμένω την γαμήλια διάστασή της), τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις της κάθε πλευράς. Η ιδέα του προξενιού, για παράδειγμα, αποτελεί ένα ευπρόσδεκτο εύρημα πλοκής, τουλάχιστον σε σύγκριση με άλλες ρομαντικές κομεντί που επιμένουν στα ίδια και στα ίδια, με σχεσιακά προβλήματα που αν το καλοσκεφτείς, μάλλον δεν είναι και τόσο απροσπέλαστα εμπόδια, όσο αφήνουν, κάθε φορά, οι πρωταγωνιστές να εννοηθεί.

Η απόφαση του Καζ να παντρευτεί παραδοσιακά, κατόπιν συνοικεσίου που έχει κανονιστεί από την οικογένειά του, προκειμένου να (εξ)υπηρετήσει τον ρόλο του «καλού γιού», αποτελεί μια πρώτης τάξεως αφορμή πάνω στην οποία χτίζεται η ρομαντική υπόθεση της ταινίας, η οποία με την σειρά της επιφυλάσσει μερικές αρκετά οξυδερκείς παρατηρήσεις πάνω στις έννοιες της θρησκείας, της παράδοσης, της οικογένειας και του έρωτα.

Το «Ευτυχισμένοι Μαζί» δεν αποτελεί ό,τι πιο πρωτότυπο έχεις δει τελευταία, διαθέτει όμως μια κάποια γοητεία, ιδιαίτερα για τους λάτρεις του είδους. Αναμφίβολα η παρουσία της Τζέιμς κάνει την διαφορά, με το σενάριο της Καν και την σκηνοθεσία του Καπούρ να σιγοντάρουν ένα ελαφρύ ρομάντζο, ιδανικό για τις πρώτες εξορμήσεις στα θερινά.