ΚΑΝΝΕΣ 2009 / ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ
Δοκιμάζοντας να ξαναγράψει την τελική έκβαση του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου από την αρχή, ο 46χρονος σκηνοθέτης πετυχαίνει πάνω απ’ όλα με την καινούργια του ταινία ένα ενθουσιώδες κλείσιμο του ματιού πάνω στην δύναμη του σινεμά να χρησιμεύει ως μια ιδανική συλλογική φαντασίωση.
Δοκιμάζοντας να ξαναγράψει την τελική έκβαση του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου από την αρχή, ο 46χρονος σκηνοθέτης πετυχαίνει πάνω απ’ όλα με την καινούργια του ταινία ένα ενθουσιώδες κλείσιμο του ματιού πάνω στην δύναμη του σινεμά να χρησιμεύει ως μια ιδανική συλλογική φαντασίωση.
Αδιάσειστο παράδειγμα του δαιμόνιου σκηνοθετικού και σεναριακού ταλέντου που ονομάζεται Ταραντίνο, οι χορταστικοί «Inglourious Basterds» επικαλούνται το είδος του πολεμικού φιλμ για να δώσουν σάρκα και οστά όχι σε μια ιλιγγιώδη και αιματηρή περιπέτεια αλλά σε ένα βίαιο παραμύθι που παιχνιδίζει με την Ιστορία, όσο και με το ίδιο το κινηματογραφικό είδος που επικαλείται.
Χωρισμένη σε πέντε κεφάλαια, η ταινία (που έκανε πρεμιέρα το βράδυ της Τετάρτης 20/5 στο φεστιβάλ) λοξοδρομεί εξαρχής από την αναγνωρίσιμη λογική και δομή κάθε παραδοσιακής πολεμικής ταινίας που έχει προηγηθεί.
Αδιαφορώντας για τις προσδοκίες όσων περίμεναν έναν καταιγισμό δράσης, αυτό που κάνει ο Ταραντίνο είναι να συστήσει μια ευρεία γκάμα χαρακτήρων, να δρομολογήσει παράλληλες πλοκές οι οποίες θα συναντηθούν ιδανικά μόνο στο τέλος και να ξεδιπλώσει την αφήγηση μέσα από εκτενεις λεκτικές συνδιαλλαγές μεταξύ των ηρώων.
Στις δυόμισι (απολαυστικές) ώρες που διαρκεί, εν τω μεταξύ, το φιλμ φροντίζει να επιφυλάσσει κάτι για τον καθένα: ζηλευτά διαλογικά μέρη, αξιομνημόνευτους χαρακτήρες, βιρτουόζικα ξεσπάσματα βίας, σινεφίλ αναφορές, μουσικούς αναχρονισμούς, πολυφωνικό επιτελείο ηθοποιών (με επικεφαλής τον Μπραντ Πιτ), στυλιστική ποικιλία, φοβερά επιμέρους σημεία (όπως το πρώτο και καλύτερο κεφάλαιο που ξεκινά το φιλμ) και έναν σαγηνευτικό χαρακτήρα κακού (ο διαβόητος συνταγματάρχης των Ες Ες που διώκει Εβραίους), τον οποίο ερμηνεύει εξαιρετικά ο Κρίστοφ Γουόλτς.
Το μόνο σοβαρό ολίσθημα του Ταραντίνο είναι οι αρρυθμίες που προκαλεί στην αφήγηση ο υπερβάλλων ζήλος με τον οποίο πασχίζει να υπηρετήσει κάθε λέξη του πυκνογραμμένου σεναρίου του.
Κι αυτό, ίσως, να είναι το μοναδικό σοβαρό παράπτωμα αυτών των ψυχαγωγικότατων «Μπάσταρδων», οι οποίοι, χωρίς να εξελίσσουν, συνεχίζουν να εκπροσωπούν με τον πιο ηδονικό τρόπο την αντίληψη του σκηνοθέτη για ένα εκστατικά ποπ σινεμά που ξέρει να κολακεύει με ραδιούργο τρόπο το κοινό του. Και πάνω απ’ όλα τον άνθρωπο που το υπογράφει...
Λουκάς Κατσίκας
Κριτική: Υπέροχοι «Μπάσταρδοι»!
2009-05-21 13:02:44
Δοκιμάζοντας να ξαναγράψει την τελική έκβαση του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου από την αρχή, ο 46χρονος σκηνοθέτης πετυχαίνει πάνω απ’ όλα με την καινούργια του ταινία ένα ενθουσιώδες κλείσιμο του ματιού πάνω στην δύναμη του σινεμά να χρησιμεύει ως μια ιδανική συλλογική φαντασίωση.
Δοκιμάζοντας να ξαναγράψει την τελική έκβαση του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου από την αρχή, ο 46χρονος σκηνοθέτης πετυχαίνει πάνω απ’ όλα με την καινούργια του ταινία ένα ενθουσιώδες κλείσιμο του ματιού πάνω στην δύναμη του σινεμά να χρησιμεύει ως μια ιδανική συλλογική φαντασίωση.
Αδιάσειστο παράδειγμα του δαιμόνιου σκηνοθετικού και σεναριακού ταλέντου που ονομάζεται Ταραντίνο, οι χορταστικοί «Inglourious Basterds» επικαλούνται το είδος του πολεμικού φιλμ για να δώσουν σάρκα και οστά όχι σε μια ιλιγγιώδη και αιματηρή περιπέτεια αλλά σε ένα βίαιο παραμύθι που παιχνιδίζει με την Ιστορία, όσο και με το ίδιο το κινηματογραφικό είδος που επικαλείται.
Χωρισμένη σε πέντε κεφάλαια, η ταινία (που έκανε πρεμιέρα το βράδυ της Τετάρτης 20/5 στο φεστιβάλ) λοξοδρομεί εξαρχής από την αναγνωρίσιμη λογική και δομή κάθε παραδοσιακής πολεμικής ταινίας που έχει προηγηθεί.
Αδιαφορώντας για τις προσδοκίες όσων περίμεναν έναν καταιγισμό δράσης, αυτό που κάνει ο Ταραντίνο είναι να συστήσει μια ευρεία γκάμα χαρακτήρων, να δρομολογήσει παράλληλες πλοκές οι οποίες θα συναντηθούν ιδανικά μόνο στο τέλος και να ξεδιπλώσει την αφήγηση μέσα από εκτενεις λεκτικές συνδιαλλαγές μεταξύ των ηρώων.
Στις δυόμισι (απολαυστικές) ώρες που διαρκεί, εν τω μεταξύ, το φιλμ φροντίζει να επιφυλάσσει κάτι για τον καθένα: ζηλευτά διαλογικά μέρη, αξιομνημόνευτους χαρακτήρες, βιρτουόζικα ξεσπάσματα βίας, σινεφίλ αναφορές, μουσικούς αναχρονισμούς, πολυφωνικό επιτελείο ηθοποιών (με επικεφαλής τον Μπραντ Πιτ), στυλιστική ποικιλία, φοβερά επιμέρους σημεία (όπως το πρώτο και καλύτερο κεφάλαιο που ξεκινά το φιλμ) και έναν σαγηνευτικό χαρακτήρα κακού (ο διαβόητος συνταγματάρχης των Ες Ες που διώκει Εβραίους), τον οποίο ερμηνεύει εξαιρετικά ο Κρίστοφ Γουόλτς.
Το μόνο σοβαρό ολίσθημα του Ταραντίνο είναι οι αρρυθμίες που προκαλεί στην αφήγηση ο υπερβάλλων ζήλος με τον οποίο πασχίζει να υπηρετήσει κάθε λέξη του πυκνογραμμένου σεναρίου του.
Κι αυτό, ίσως, να είναι το μοναδικό σοβαρό παράπτωμα αυτών των ψυχαγωγικότατων «Μπάσταρδων», οι οποίοι, χωρίς να εξελίσσουν, συνεχίζουν να εκπροσωπούν με τον πιο ηδονικό τρόπο την αντίληψη του σκηνοθέτη για ένα εκστατικά ποπ σινεμά που ξέρει να κολακεύει με ραδιούργο τρόπο το κοινό του. Και πάνω απ’ όλα τον άνθρωπο που το υπογράφει...
Λουκάς Κατσίκας
Loading the player ...
