Drive: "Ήταν σαν εγκεφαλικό σεξ"
2011-05-20 15:53:05
Εάν περιμένετε το «Drive» να είναι μια κουλτουριάρικη εκδοχή του «Μαχητές των Δρόμων», σκεφτείτε ξανά.
Εάν περιμένετε το «Drive» να είναι μια κουλτουριάρικη εκδοχή του «Μαχητές των Δρόμων», σκεφτείτε ξανά. Ο Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν («Pusher», «Bronson») αποτίει τον προσωπικό του όρο τιμής σε σκηνοθέτες που μεγαλόυργησαν στα 80s και παραδίδει την πιο απολαυστική ταινία που είδαμε φέτος στο Φεστιβάλ Καννών. Κι αν ο Ρεφν δεν ξέρει να οδηγεί, αυτό δεν τον εμπόδισε στο ελάχιστο να μπει στην ψυχολογία ενός ανθρώπου για τον οποίο το τιμόνι είναι προέκταση των χεριών του.
O Ράιαν Γκόσλινγκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι ο εσωστρεφής Οδηγός που δεν ονομάζεται ποτέ. Ζει στην κακή πλευρά του Λος Άντζελες και κάνει κάθε είδους δουλειά που σχετίζεται με τα αυτοκίνητα - ακόμα και τον οδηγό σε ληστείες. Όταν γνωρίζει την Αϊρίν (Κάρεϊ Μάλιγκαν) και τον γιο της Μπενίσιο νιώθει τις ισορροπίες μέσα του να αλλάζουν, αλλά η ευτυχία της ελπίδας δεν κρατάει πολύ. Ο άντρας της νεαρής γυναίκας αποφυλακίζεται και καθώς το παρελθόν του βάζει σε κίνδυνο την οικογένειά του, ο Οδηγός αποφασίζει να τον βοηθήσει να ξεμπλέξει μια και καλή. Και φυσικά, όλα πάνε κατά διαόλου.
Σε ένα φιλμ που συνδυάζει την καλοφτιαγμένη δράση με νουάρ φόντο, σινεφίλ αναφορές και ελάχιστα διαλογικά μέρη, ο Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν αποδεικνύει πώς το art house μπορεί να τρυπώσει στο Χόλιγουντ κάνοντας μικρά θαύματα. «Πίστευα ότι ερχόμενος στο Χόλιγουντ θα αναγκαζόμουν να συμβιβάσω το όραμά μου και να κάνω εκπτώσεις, αλλά τελικά πήρα παραπάνω απ’ όσα περίμενα», δήλωσε στη συνέντευξη τύπου ο ελαφρώς αλαζόνας Ρεφν, ο οποίος θυμίζει λίγο τον συμπατριώτη του Λαρς φον Τρίερ στο στυλ της ομιλίας.
Και τα θαύματα είναι πιθανά, αρκεί να βρεις τους κατάλληλους ανθρώπους να σε υποστηρίξουν: ο Ράιαν Γκόσλιν ήταν εκείνος που προώθησε αρχικά το σενάριο και επέλεξε τον σκηνοθέτη, δίνοντας σάρκα και οστά σε κάτι που πριν έμοιαζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας. «Όταν γνώρισα για πρώτη φορά τον Νίκολας, όλα ήταν λάθος», είπε ο Γκόσλινγκ, εξηγώντας: «Αυτός φαινόταν να βαριέται, εγώ άρχισα να νιώθω απαίσια για την απόφασή μου να τον δω και τελικά καταλήξαμε να τον γυρίζω σπίτι του γιατί ήταν λίγο άρρωστος. Δεν μιλούσαμε στο δρόμο, ήταν σαν ένα πολύ κακό δεύτερο ραντεβού, οπότε άνοιξα το ραδιόφωνο. Και ξαφνικά, ακούγεται το ‘I Can’t Fight This Feeling Anymore’ και με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Νίκολας να κλαίει και να τραγουδάει. Κι εκεί μου είπε ‘αυτό είναι, τώρα έχω όλη την ταινία’».
Ο Ράιαν Γκόσλινγκ, έχοντας ελάχιστες ατάκες και τον περισσότερο χρόνο στην οθόνη, είναι αυτό ακριβώς που περιγράφει ένα άλλο τραγούδι της ταινίας: «ένας αληθινός άνθρωπος κι ένας αληθινός ήρωας». Με το 80s σάουντρακ να υπογραμμίζει τη δράση και τους σκοτεινούς δρόμους του Λος Άντζελες σε πρώτο πλάνο, στο μυαλό έρχονται οι ταινίες που έκανε ο Μάικλ Μαν τη δεκαετία του 80, το «Το Live and Die in LA», του Φρίντκιν αλλά και πολλές άλλες φιλμικές αναφορές. «Όταν δουλεύαμε με τον Ράιαν μιλώντας για την ταινία ήταν σαν να κάνουμε εγκεφαλικό σεξ», είπε ο Ρεφν κάνοντας τον Γκόσλινγκ δίπλα του να σκάσει στα γέλια, κοκκινίζοντας.
H αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο πρέπει να συνέβη όντως, αφού το «Drive» καταφέρνει να συνδυάσει μια πολύ στιβαρή οπτική σημειολογία με αυτο-αναφορικά αστειάκια για την κινηματογραφική βιομηχανία αλλά και με την ζουμερή διασκέδαση των καλύτερων ταινιών δράσης. Μπορεί να ελπίζει σε ένα γερό βραβείο από τον συνάδελφο «driver» Ντε Νίρο; Εμείς ψηφίζουμε ναι!
Φαίδρα Βόκαλη
