Από τις Κάννες στα Όσκαρ: ένας πρωτοεμφανιζόμενος έπνιξε στο κλάμα το Φεστιβάλ
2013-05-17 18:33:05
Περιγράφοντας την αληθινή ιστορία ενός Αφροαμερικανού, ο οποίος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από έναν αστυνομικό, ο πρωτοεμφανιζόμενος Ράιαν Κούγκλερ, αφού κέρδισε ήδη το σημαντικότερο βραβείο του Φεστιβάλ Σάντανς, ξεσήκωσε τις Κάννες και έβαλε πλώρη για τα Όσκαρ.
Περιγράφοντας την αληθινή ιστορία ενός Αφροαμερικανού, ο οποίος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από έναν αστυνομικό, ο πρωτοεμφανιζόμενος Ράιαν Κούγκλερ, αφού κέρδισε ήδη το σημαντικότερο βραβείο του Φεστιβάλ Σάντανς, ξεσήκωσε τις Κάννες και έβαλε πλώρη για τα Όσκαρ.
Αν η επιτυχία μιας ταινίας μετριέται σε δάκρυα, τότε το «Fruitvale Station» («Σταθμός Φρουτβέιλ») είναι προορισμένο να μείνει χωρίς κανέναν ανταγωνισμό φέτος στις Κάννες. Η χθεσινοβραδινή πανευρωπαϊκή πρεμιέρα της ταινίας στο φεστιβάλ ανταμείφθηκε με ένα μαζικό και σφοδρό χειροκρότημα πολλών λεπτών, όπως και με το γλυκύτατο θέαμα του σκηνοθέτη και των ηθοποιών οι οποίοι δεν έπαψαν να ευχαριστούν βουρκωμένοι τους θεατές για την ενθουσιώδη ανταπόκριση που έλαβαν .
Λίγα λεπτά πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους στην ταινία, η αλήθεια είναι ότι ελάχιστα μάτια απέμειναν στεγνά μέσα στην αίθουσα. Ομολογώ ότι κι εγώ δυσκολεύτηκα να κρατήσω τα δάκρυά μου στο συγκλονιστικό φινάλε. Επειδή όμως η συγκίνηση αποτελούσε πάντοτε μια εξαιρετικά λεπτή και συνήθως ύποπτη υπόθεση στο σινεμά προσπάθησα, αφού τα μάτια στέγνωσαν, να καταλάβω γιατί στάθηκε αδύνατο να αντισταθώ στη δύναμη της ταινίας αυτής.
Προϊόν λιγότερο κάποιου προμελετημένου συναισθηματικού εκβιασμού (όπως είθισται να συμβαίνει), τα δάκρυα που προσκαλεί το «Fruitvale Station» αποτελούν απόρροια μιας διογκούμενης θλίψης και μιας ανάγκης να εκτονωθεί σωματικά με τον πιο άμεσο τρόπο ο θυμός που σου προκαλούν τα όσα βλέπεις στην οθόνη. Θυμός για τον άδικο χαμό του Οσκαρ Γκραντ, του 22χρονου μαύρου άντρα ο οποίος τα ξημερώματα της 1ης Ιανουαρίου του 2009 έπεσε νεκρός από τη σφαίρα ενός οξύθυμου λευκού αστυνομικού, στην πλατφόρμα του σταθμού τρένων στο Φρούτβιλ του Οκλαντ, στην διάρκεια ενός ελέγχου ρουτίνας που οδήγησε σε μια εντελώς αδικαιολόγητη και σοκαριστική πράξη βίας.
Η ιστορία είναι αληθινή, πυροδότησε επεισόδια και αντιδράσεις στην ευρύτερη περιοχή που συνέβη, απασχόλησε για μήνες τα ειδησεογραφικά δελτία στην αμερικανική τηλεόραση και ανακίνησε για ακόμη μια φορά το ζήτημα της αναίτιας αστυνομικής βίας και της συσσωρευμένης ρατσιστικής προκατάληψης που εξακολουθεί να ελλοχεύει στην (σκοτεινή) καρδιά των Ηνωμένων Πολιτειών.
Κυρίως, όμως, έστειλε πρόωρα στον άλλο κόσμο ένα νεαρό άντρα που πίσω του άφηνε μια σύντροφο, μια τετράχρονη κορούλα και την υπόσχεση να ξεκινήσει από την αρχή και να επαναπροσδιορίσει μια ζωή που τον είδε στο παρελθόν να φλερτάρει με την παρανομία, να μπαίνει φυλακή και να απογοητεύει οικτρά όσους ανθρώπους πίστεψαν σε αυτόν.
Αν τίποτα δεν είχε συμβεί κι ο Οσκαρ Γκραντ είχε ζήσει εκείνο το μοιραίο βράδυ, σήμερα θα ήταν 26 ετών, όσο δηλαδή κι ο σκηνοθέτης αυτού του παθιασμένου ντεμπούτου. Γέννημα θρέμμα της περιοχής στην οποία συνέβη το τραγικό συμβάν, ο Ράιαν Κούγκλερ παραδέχτηκε χθες βράδυ, καθώς σύστηνε την ταινία, ότι από καιρό ένιωθε την ανάγκη να διηγηθεί αυτή την ιστορία που τόσο τον είχε σημαδέψει.
Η αφοσίωση και η ειλικρίνεια του Κούγκλερ φαίνονται σε κάθε πλάνο του «Fruitvale Station», αποτελούν δύο από τους βασικούς λόγους για τους οποίους το φιλμ προκύπτει τόσο άμεσο ή τόσο αβίαστα συγκινητικό και βοηθούν ώστε να συγχωρεθούν στον σκηνοθέτη κάποιοι συναισθηματισμοί στους οποίους είναι φανερό ότι δεν μπόρεσε να αντισταθεί.
Με μια θαυμάσια και ιδιαίτερα εκφραστική κεντρική ερμηνεία από τον-επίσης 26χρονο-Μάικλ Μπ. Τζόρνταν (τον πρωτογνωρίσαμε από το τηλεοπτικό «The Wire»), ο οποίος πολύ σύντομα θα αποτελεί έναν από τους πιο περιζήτητους ηθοποιούς του αμερικανικού σινεμά, το «Fruitvale Station» δεν αρκείται στο να αναπαραστήσει απλώς τις τελευταίες ώρες του άτυχου νεαρού, ούτε προσπαθεί να δώσει συμβολικές και μαρτυρικές διαστάσεις στον θάνατό του.
Μέσα από ένα θλιβερό περιστατικό, από αυτά που σου ραγίζουν πραγματικά την καρδιά, η ταινία επιθυμεί να γίνει ένας σύντομος εορτασμός της ζωής και των μικρών πραγμάτων που την κάνουν να μοιάζει τόσο όμορφη, τόσο πολύτιμη αλλά και τόσο πικρά εφήμερη τελικά. Από πολλές απόψεις, λοιπόν, τα δάκρυα που ενδεχομένως θα επενδύσει κάποιος θεατής για το «Fruitvale Station» μου φαίνονται δάκρυα καλά ξοδεμένα.
