Κινηματογραφικά Πάθη: 20+1 ηθοποιοί που ενσάρκωσαν τον Ιησού Χριστό

Ρόλος «καταραμένος» μαζί και «άγιος», ο ρόλος του Ιησού Χριστού ξεκίνησε βέβαια μαζί με το ίδιο το σινεμά και τα χρόνια του Βωβού, πέρασε μια κρίση...απιστίας για τις πρώτες δεκαετίες του Ομιλούντος και έκτοτε - και ειδικά στον 21ο αιώνα - γίνεται χαλασμός Κυρίου.

Ρόλος πεφωτισμένος στα χαρτιά της Αγίας Γραφής, φορών την ακάνθινη στέφανο στις αναρίθμητες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές εκδοχές του (που πληθαίνουν ενδεικτικά τα τελευταία χρόνια), ο κινηματογραφικός Ιησούς Χριστός επί χρόνια κουβαλούσε μια υποτιθέμενη κατάρα για τους ερμηνευτές του. Βέβαια αυτό είναι μια δημοσιογραφική πραγματικότητα - ως γνωστόν συχνά παρασάγγας απέχουσα από την αλήθεια - στηριγμένη στο ότι κάποιοι ηθοποιοί δεν έκαναν και πολλά αφ΄ ότου ερμήνευσαν τον Κύριο.

Τουτέστιν Ενρίκε Ιραζόκι («Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» - 1964, Πιερ Πάολο Παζολίνι), που ο άνθρωπος δεν ήταν ηθοποιός, σκακιστής και καθηγητής Λογοτεχνίας ήταν, Τεντ Νίλι («Jesus Christ Superstar» - 1973, του Νόρμαν Τζούισον), που δεν έκανε πρακτικά τίποτα στο σινεμά (μπροστά από την κάμερα), Ρόμπερτ Πάουελ («Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» - 1977, του Φράνκο Τζεφιρέλι) που έχει μια εκτεταμένη, αν και όχι γνωστή, παρά στους buffs, καριέρα πριν και μετά την απόλυτη ενσάρκωση που έδωσε στον κατά τις Γραφές Ιησού.

Μια περίπτωση ωστόσο, αυτή του Τζέφρι Χάντερ στον «μαρξιστικό» Ιησού του Νίκολας Ρέι «Ο Βασιλεύς των Βασιλέων» (1961), αρκεί για να δώσει μια....final destination νότα στον συσχετισμό ρόλου Θεανθρώπου-ηθοποιού που τον υποδύθηκε. Ο «surfer Jesus» του ξανθού, γαλανομάτη (και με ξυρισμένες μασχάλες) Χάντερ, θα έβαζε στην τροχιά της μια καριέρα που πολλοί περίμεναν τότε να εκραγεί σε μεγάλη διασημότητα. Δεν συνέβη, ο ηθοποιός δοκιμάστηκε στον πιλότο του τηλεοπτικού «Σταρ Τρεκ» και το απέρριψε (!), λίγα χρόνια μετά είχε ένα freak accident στα πλατώ του «Cry Chicago» (1969) και τον Μάιο της ίδια χρονιάς έπεσε και τσακίστηκε μέσα στο ίδιο του το σπίτι μετά από κρανιοεγκεφαλική αιμορραγία, πιθανόν προερχόμενη από το ατύχημα στα πλατώ. Ήταν 42 ετών. 

Δύο άλλες ενδιαφέρουσες ιστορίες είναι αυτές του Χ.Μπ. Γουόρνερ σε έναν άλλο «Βασιλέα των Βασιλέων», αυτόν του Σεσίλ ΝτεΜίλ του 1927 και του Ρομπέρ Λε Βεγκάν που έπαιζε στον «Γολγοθά» του Ντιβιβιέ (1935), έργο στο οποίο υπάρχει και ένας Ζαν Γκαμπέν - Πόντιος Πιλάτος. Ο πρώτος έκανε μια θαυμάσια, ανενόχλητη καριέρα στις πρώτες δεκαετίες του Βωβού, πέρασε με άνεση στον Ομιλούντα και στους υποστηρικτικούς ρόλους της ηλικίας του, ήταν δίπλα στο Κάπρα (και τον ξέρετε σαν τον συγκλονιστικό φαρμακοποιό στο «It's a Wonderful Life» - 1946), ενώ το 1950 παίζει...χαρτιά με τον Μπάστερ Κίτον και την Γκλόρια Σβάνσον στη «Λεωφόρο της Δύσεως» του Μπίλι Γουάιλντερ.

Ο Λε Βεγκάν ήταν ένας ηθοποιός για τον οποίον γράφονταν ύμνοι προπολεμικά, που δούλεψε με σκηνοθέτες-τιτάνες της μεγαλύτερης γαλλικής κινηματογραφικής εποχής (τον Μπεκέρ, τον Ρενουάρ, τον Καρνέ, τον Ντιβιβιέ) ύμνους που φρόντισε να επισκιάσει μια και καλή όντας ανοιχτά συνεργάτης, καταδότης και φανατικός υποστηρικτής των Ναζί (και της κυβέρνησης του Βισί) εν μέσω Πολέμου. Καταδικάστηκε σε 10 χρόνια καταναγκαστικής εργασίας μετά τον Πόλεμο, έκανε τα τρία με αναστολή (παρότι ακόμα και τότε οι παλιοί του συνεργάτες προσπάθησσαν να τον σώσουν - να Χριστιανισμός) για να εξοστρακιστεί τελικά στην Αργεντινή. Εκεί σταδιακά βυθίστηκε στην στέρηση, την φτώχεια και την επαιτεία. Ο Τριφό τον εντόπισε στην δεκαετία του '60, προσπάθησε να τον πείσει να έρθει πίσω στη Γαλλία, εκείνος ήταν ήδη σε άθλια κατάσταση στα οικονομικά και την υγεία του όμως, για να πεθάνει έρμος και μοναχός το 1972 στην εξορία του. Θεωρείται πάντως από τους χαρισματικούς «αγνώστους» του προπολεμικού γαλλικού σινεμά.

Όσον αφορά την λεγόμενη «κατάρα» πάντως, για κάθε εσταυρωμένο υπάρχουν ένας Νταφό, ένας Κρίστιαν Μπέιλ, ένας Μαξ Φον Σίντοφ (που αργότερα έπαιξε και τον Διάβολο για να ισοσταθμίσει), ένας Γιούαν ΜακΓκρέγκορ κι ένας Χοάκιν Φίνιξ που εξακολουθούν απτόητοι την στέρεη καριέρα τους.