Η απλή αλλά υπέροχη «Νεμπράσκα» του Αλεξάντερ Πέιν
2013-05-23 12:35:03
Ο Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης έφερε στο διαγωνιστικό τμήμα του του Φεστιβάλ των Καννών την έκτη του ταινία, που διασκεδάζει και συγκινεί ταυτόχρονα.
Πώς μπορείς να κάνεις μια υπέροχη ταινία με τα πιο απλά υλικά; Πώς μπορείς να πάρεις μερικούς μπανάλ χαρακτήρες και να κάνεις κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο; Πώς μπορείς να πάρεις ένα βαρετό θέμα και το αποτέλεσμα να είναι ιδιαίτερα συναρπαστικό;
Η απάντηση βρίσκεται στο όνομα του Αλεξάντερ Πέιν, ο οποίος έφερε στο διαγωνιστικό των Καννών το «Νεμπράσκα», την έκτη ταινία του κερδίζοντας ένα θερμότατο χειροκρότημα στην πρωινή δημοσιογραφική προβολή. Το βασικό προτέρημα αυτής της ταινίας είναι το σενάριό της – μην ξεχνάμε ότι τα σενάρια του Πέιν είναι από τα πιο αιχμηρά των τελευταίων χρόνων στο αμερικανικό σινεμά. Βραβευμένος με το Όσκαρ Σεναρίου (για το «Πλαγίως» το 2004 και τους «Απογόνους» το 2012), ο Ελληνοαμερικανός Πέιν κατάφερε και στο «Νεμπράσκα» να φτιάξει μια εξαιρετική ιστορία, διασκεδαστική και συγκινητική ταυτόχρονα.
Ένας ηλικιωμένος άνδρας (Μπρους Ντερν) λαμβάνει ένα διαφημιστικό φυλλάδιο από αυτά που υπόσχονται ότι, αν παραγγείλεις τα σωστά προϊόντα και έχεις το σωστό μυστικό νούμερο, μπορείς να κερδίσεις ένα εκατομμύριο δολάρια. Είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος, όπως λέει ο γιος του (Γουίλ Φόρτε), «πιστεύει ό,τι του λένε» και έτσι αποφασίζει να διασχίσει μια τεράστια απόσταση για να πάει στη Νεμπράσκα και να διεκδικήσει το ένα εκατομμύριο.
Οι πάντες βέβαια ξέρουν ότι το φυλλάδιο αυτό δεν έχει την παραμικρή αξία, ο γιος του όμως αποφασίζει να τον οδηγήσει εκεί που θέλει – είναι τόσο ξεροκέφαλος και τόσο επίμονος που δεν μπορείς να του πεις όχι.
Λιγομίλητος, πρώην αλκοολικός και όχι ιδιαίτερα συμπαθής, ο άνθρωπος αυτός θα επιστρέψει στα μέρη που μεγάλωσε, θα συναντήσει τους συγγενείς και παλιούς φίλους του, και θα «ξεναγήσει» το γιο του σε ένα τοπίο γεμάτο ηλικιωμένους και απογοητευμένους ανθρώπους, που στην πραγματικότητα έχουν προ πολλού εγκαταλείψει τη ζωή.
Ο Πέιν, συνεχίζοντας την προβληματική που ξεκίνησε στο «Σχετικά με τον Σμιντ» (οι απογοητεύσεις και οι ελπίδες της τρίτης ηλικίας) αλλά και στους «Απογόνους» (ο τρόμος και η αναγκαιότητα της οικογενειακής συνοχής) αφήνει τους ανθρώπους του να αναπνέουν ελεύθερα μέσα σε ένα εντελώς ανελεύθερο περιβάλλον που οι ίδιοι έχουν φτιάξει. Προσπαθούν να επικοινωνήσουν και την ίδια στιγμή καταργούν μόνοι τους αυτές τις προσπάθειες. Συζητούν ασήμαντα οικογενειακά θέματα βλέποντας τηλεόραση, τσακώνονται για το παρελθόν αλλά η οργή τους δεν έχει κανένα βάρος. Υπάρχουν μέσα στην οικογένεια και ταυτόχρονα τη χλευάζουν και βγαίνουν έξω από αυτήν.
Η «Νεμπράσκα» έχει εξαιρετικές ερμηνείες - ο Ντερν είναι μια πραγματική αποκάλυψη - είναι αστεία και συγκινητική, μιλά για πράγματα που έχουμε ζήσει όλοι, και ακόμη και αν τοποθετείται στις ΗΠΑ νομίζεις ότι διαδραματίζεται δίπλα μας. Εκπληκτικής ομορφιάς είναι επίσης η φωτογραφία του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ, ο οποίος συνέλαβε στο φακό μια Αμερική «άγνωστη» αλλά και περίεργα ελκυστική.
