Ρότζερ Ντίκινς «μαινόμενος»: Ο οσκαρούχος που έπεισε τους Κοέν να γυρίσουν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας τους

16 υποψηφιότητες, δύο Όσκαρ, αναρίθμητες τιμές και κάποια αριστουργήματα φωτογραφίας δικά του. Τελικά όμως στον Ρότζερ Ντίκινς δεν χρωστάμε μόνο αρκετές από τις χαρακτηριστικότερα φωτισμένες ταινίες των τελευταίων 40+ χρόνων. Του χρωστάμε, εν μέρει τουλάχιστον, και ότι το «Καμιά Πατρίδα για Μελλοθάνατους» είναι η ταινία που είναι. Γιατί;

Γιατί ήταν μια εποχή που οι αδελφοί Κοέν επρόκειτο να επιμεληθούν το σενάριο της ταινίας, αλλά όχι και την σκηνοθεσία της. Όταν όμως ο Ντίκινς διάβασε το βιβλίο του Κόρμακ ΜακΚάρθι, ξεκινήσει επιθετική πίεση σε όλο το τερέν για να τους πείσει ότι το έργο έπρεπε να το σκηνοθετήσουν. «Τους είπα ότι δεν θα τους ξαναμιλήσω ποτέ αν δεν το σκηνοθετήσουν», λέει γλυκά ο Ντίκινς.

«Το θέμα με αυτούς τους δύο», εξακολουθεί ο μέγας φωτιστής του κινηματογραφικού σύμπαντος, «είναι ότι αγαπούν να χώνονται σε διαφορετικούς κόσμους. Μετακινούνται από είδος σε είδος με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο. Αλλά είναι πολύ προετοιμασμένοι, περνούν πολύ χρόνο κουβεντιάζοντας, κάνουν σκίτσα, storyboards, μελετούν το ρεπεράζ. Και το πρώτο που είχαν αποφασίσει εδώ ήταν η απουσία της μουσικής. Το ήξεραν από την αρχή, προτού καν ξεκινήσουν το γύρισμα. Ο μόνος ήχος θα ήταν ο φυσικός ήχος.»

Δεν ήταν ακριβώς-ακριβώς έτσι, υπάρχει όντως πολύ περιορισμένη και ειδική χρήση σάουντρακ (από τον Κάρτερ Μπέργουελ, βέβαια), αλλά η ουσία μένει ίδια, κι αν μην ακολουθήθηκε η λογική μιας ταινία που τελικά είχε και εκπληκτική εμπορική επίδοση - και κέρδισε και το Όσκαρ. Καλά να λέμε, σήμερα θα το είχε πάρει το «Juno»...

Α και ευχαριστούμε κ. Ντίκινς!