Ο Τραμπ έχρισε τον Σταλόνε, τον Μελ Γκίμπσον και τον Γιον Βόιτ χολιγουντιανούς πρέσβεις του

Εκτός από την Αμερική, θέλει να κάνει και το Χόλιγουντ «Great Again» ο προσφάτως ορκισθείς πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο Ντόναλντ Τραμπ δηλώνει ότι θέλει να επαναφέρει την κινηματογραφική βιομηχανία στην «Χρυσή Εποχή» της. Τώρα ως «χρυσή εποχή» υποθέτουμε δεν αναφέρεται στα ‘20s και στα ‘30s, όπως η θεωρία, αλλά, μη κινηματογραφικά, στην εποχή της χαλάρωσης του κρατικού ελέγχου και της οικονομικής ασυδοσίας των ‘80s, όταν ο ίδιος θεμελίωνε την αυτοκρατορία του. 

Για να το πετύχει λοιπόν αυτό, όπως δήλωσε, ανέθεσε στον Σιλβέστερ Σταλόνε, στον Μελ Γκίμπσον και στον Γιον Βόιτ να αποτελέσουν τους «αντιπροσώπους» του στη βιομηχανία, τα «μάτια του και τα αυτιά του», προσθέτοντας ότι θα κάνει ό,τι του προτείνουν ώστε η «η μπίζνα που έχασε το Χόλιγουντ στο εξωτερικό τα τελευταία 4 χρόνια να επανέλθει μεγαλύτερη, καλύτερη και δυνατότερη». Θα πίστευε κανείς ότι αναφέρεται στην προσέλκυση των παραγωγών εντός ΗΠΑ, αλλά η μεταφορά χολιγουντιανών παραγωγών στο εξωτερικό λόγω καλύτερης φορολογίας (και φθηνότερων εργατικών χεριών, δυστυχώς) είναι φαινόμενο που έχει θεριέψει από τις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα, οπότε μάλλον πρόκειται για μία από εκείνες τις αόριστες εξαγγελίες του, συνοδευόμενες από τα κατάλληλα λήμματα για να προκληθούν κύματα ενθουσιασμού στο κοινό του.

Τώρα, γιατί να θέλει να συνεργαστεί με τον Τραμπ ο άνθρωπος που έγραψε τον «Ρόκι» και τις συνέχειές του, ταινίες απέναντι σε ό,τι μπορεί να συνιστά τραμπουκισμό, μεταξύ άλλων,  και, ακόμα περισσότερο, έβαλε εκείνο το ανατριχιαστικό (και πολιτικά αιχμηρό) «σκότωσες για σένα» στον «John Rambo» του ή γιατί να δεχτεί να γίνει αντιπρόσωπός του εκείνος που κατέδειξε τον τρόπο πτώσης ενός πολιτισμού - που συμπίπτει με τον τρόπο Τραμπ- στο «Apocalypto» του, είναι μια άλλη ιστορία. Στο σκέλος που μας αφορά, πάντως, εξακολουθούμε να στηρίζουμε το ρητό «μην πιστεύεις στον δημιουργό, πίστεψε στο έργο του», ακόμα κι όταν ο πρώτος το κάνει τόσο δύσκολο.