Απολαυστικά κυνικός Τάικα Γουαϊτίτι: «Θυμάται κανείς ποιος σκηνοθέτησε την 'Καζαμπλάνκα';»

Τσούζει, αλλά με την πραγματικότητα είναι καλό να μην συγκρούεσαι. Ακόμα και (μόλις) 20 χρόνια πριν (και μένουμε στα του σινεμά) το να ξέρεις, να θυμάσαι, να ανακαλείς πληροφορία, ήταν περηφάνια σου, μαγκιά σου. (Αν στα παραπάνω προσθέσετε και την ακατάσχετη «γνώμη» έχετε την ατμόσφαιρα μιας παρέας κριτικών). Τα πράγματα άλλαξαν, πια. Δεν είναι απαραίτητα καλό, δεν είναι απαραίτητα κακό - κι απ' τα δύο είναι - αλλά έτσι είναι. Η νεότερη γενιά ούτε βλέπει το ίδιο, ούτε επεξεργάζεται παρόμοια, ούτε προσκολλάται. Και το κυριότερο έχει τη διασημότητα και τον ναρκισσισμό των κόκκινων χαλιών της για λερωμένο mousepad.

Ο Τάικα Γουαϊτίτι, μια χαρά μπασμένος στα υψηλά κλιμάκια, και δυο χαρές ευφυέστατος το ξέρει αυτό, Και καθώς εισέρχεται και στην καρδιά της μέσης ηλικίας (είναι 47) βρίσκει, φραστικά τουλάχιστον, άλλο τρόπο να παίξει το παιχνίδι. «Μη πιέζετε άλλο», λέει. 

«Οι άνθρωποι είναι έμμονοι με τα like και την κληρονομιά που θα αφήσουν πίσω τους, με την υστεροφημία. Κανείς δεν θα μας θυμάται. Ποιος έκανε την 'Καζαμπλάνκα'; Ο Μάικλ Κερτίζ έφτιαξε ένα από τα μεγαλύτερα έργα όλων των εποχών και κανείς δεν ξέρει πώς τον λένε. Πώς στα γ@μίδια περιμένω να με θυμούνται; Ποιος νοιάζεται λοιπόν;»

«Ας ζήσουμε κι ας κάνουμε μερικά έργα. Θα μοιάζουν απαρχαιωμένα και άσχετα σε 15-20 χρόνια. Έτσι κι εγώ. Και μετά θα πεθάνω και κάποιος άλλος θα έρθει να το κάνει. Όλη αυτή η ιδέα της επιδίωξης, της διαρκούς επιδίωξης αυτής της ζωής. Χρειάζεται αλήθεια να παλεύουμε τόσο; Ίσως όχι.»

Απαντώντας για το ότι νωρίς στην καριέρα του πίστευε πώς ότι έχει να πει είναι πανάξιο να πάρει πράσινο φως στο Χόλιγουντ απαντά ότι είναι μεγαλοϊδεατισμός. Του ήταν χρήσιμο πάντως στην βιομηχανία. «Νομίζω είναι ναρκισσισμός. Λες και πάντα ήμουν πεπεισμένος ότι όλες οι ιδέες μου είναι τέλειες. Ξέρω ότι δεν είναι.»

Συνεχίζει: «Είμαι περιστοιχισμένος από ηλίθιους. Και στο τέλος θα δουν το δίκιο μου. Είναι μαλακία να λες κάτι τέτοιο, αλλά με βοήθησε να στηρίζομαι στα πόδια μου. Με την φιλμοκατασκευή δεν υπάρχει στ' αλήθεια κανένα κόλπο άλλο από το να παίρνεις αποφάσεις και να τις παίρνεις με αυτοπεποίθηση. Αν ρωτήσεις έναν σκηνοθέτη, στο 85% των φορών δεν έχει ιδέα τι κάνει και εναποθέτει τις ελπίδες του να μην τον καταλάβουν.» 

Μπαίνεις στον πειρασμό να τον θεωρήσεις ισοπεδωτικό - έξω από κυνικό - και ολίγον (εκούσια;) άσχετο από το πώς ήταν τα πράγματα σε παλιότερες εποχές, αλλά υπηρετεί τη λογική του, υπηρετεί ίσως και την ψυχική του 47χρονη ηρεμία. Πώς την αντιμετωπίζει; «Μερικές φορές ήμουν πολύ απασχολημένος για να καταλάβω ότι διέρχομαι κρίση μέσης ηλικίας. Ίσως και να είμαι στη μέση της. Θα πάω να πάρω μια Πόρσε και θα κάνω όλα τα πράγματα που πάντα ήθελα να κάνω. Θα ικανοποιήσω την κρίση μου ώστε να πάω ήρεμος να κάνω μια ακόμα ταινία.»

Για την ώρα η επόμενη ταινία είναι το «Next Goal Wins» (από τρέιλερ τέσσερα αστεράκια ήδη) με τον Μάικλ Φασπέντερ, ενώ ως γνωστον υπογράφει και έναν «Πόλεμο των Άστρων» για τον Δεκέμβριο του 2025 προοριζόμενο. Όλα καλά, προχωράμε με τις δουλειές μας.