Ταινία της Εβδομάδας: Στον αστραφτερό και πυρετικό «Elvis» του Μπαζ Λούρμαν ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός

Ένας αμετανόητος οπαδός και αναπολογητικός υπηρέτης του μεγάλου και εκτυφλωτικού θεάματος συναντά επιτέλους στον «Elvis» ένα μακρινό του συγγενή και ενδεχομένως το απόλυτο είδωλό του: ένα ριζοσπαστικό ίνδαλμα που άφησε να τον πυρπολήσουν οι δικές του εκτυφλωτικές φωτιές αφού προηγουμένως δίδαξε πώς το ταλέντο και μερικές σκανδαλιστικές κινήσεις της μέσης ήταν αρκετά για να προκαλέσουν μαζικούς αναστεναγμούς, να γλιστρήσουν ανομολόγητους πόθους στις νεανικές κρεβατοκάμαρες και να πραγματοποιήσουν τη δική τους πολιτιστική και σεξουαλική επανάσταση.

Ο Μπαζ Λούρμαν επιμένει να αντιλαμβάνεται το σινεμά ως ένα ηχηρό πάρτι και τον εαυτό του ως ύψιστο οικοδεσπότη και διασκεδαστή

Ο Λούρμαν δεν είναι, φυσικά, ο πρώτος που θέλησε να υποκλιθεί κινηματογραφικά στον Βασιλιά (το πιο διαχρονικό παρατσούκλι που έχει επινοηθεί για τον Πρίσλεϊ) και να υποβάλλει τα σέβη του. Η λίστα των ντοκιμαντέρ και των ταινιών μυθοπλασίας που έχουν προηγηθεί είναι μεγάλη και ανανεώνεται τακτικά. Ο φανταχτερός σκηνοθέτης επέλεξε, ωστόσο, αυτή τη φορά τα γεγονότα να είναι ιδωμένα όχι από τα μάτια του ροκ εντ ρολ θρύλου αλλά από τη σκοπιά του διαβόητου «Στρατηγού» Τομ Πάρκερ, του δολοπλόκου και μακιαβελικού μάνατζερ ο οποίος εκμεταλλεύτηκε βαμπιρικά και αδίστακτα σχεδόν κάθε πτυχή της καριέρας και της δημόσιας ζωής του τραγουδιστή, συμβάλλοντας καθοριστικά στην αυτοκαταστροφή του.  

Αν κανείς τοποθετήσει αντίκρυ τους αντιθετικούς αυτούς χαρακτήρες, αυτομάτως έχει μπροστά του μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για δυο λαμπρά παραδείγματα μιας Αμερικής δισυπόστατης όσο και μυθομανούς όπου το φαίνεσθαι κυριαρχεί μονίμως επάνω στο είναι και μόνη βολική πραγματικότητα αποδεικνύεται η ψευδαίσθηση. Δυστυχώς όμως, τόσο ο Τομ Χανκς στον εντελώς μονοδιάστατο (και υπερβολικά μακιγιαρισμένο) ρόλο του Στρατηγού, όσο και ο φιλότιμος (και ταιριαστός) Όστιν Μπάτλερ στον οποίο κληρώνεται ατυχώς όχι ένας κανονικός χαρακτήρας αλλά ένα ολόγραμμα του Έλβις, φορτωμένο όλα τα κλισέ και τους μανιερισμούς του, πέφτουν θύμα της μεθόδου που έχει ο Λούρμαν να σχηματοποιεί πρόσωπα και καταστάσεις γιατί έτσι εξυπηρετεί καλύτερα το συνθετικό του όραμα. 

Ο Λούρμαν σκηνοθετεί σαν να βρίσκεται σε κατάσταση ένθεης μανίας, στέλνοντας περίπατο κάθε εγκράτεια

Κι επειδή οι ιδέες στο σινεμά του νευρωτικού Αυστραλού είθισται να περνούν σε δεύτερη μοίρα όταν το ζητούμενο είναι η εξυπηρέτηση και αποθέωση του στιλ, έτσι και τώρα ο Λούρμαν σκηνοθετεί σαν να βρίσκεται σε κατάσταση ένθεης μανίας, στέλνοντας περίπατο έννοιες όπως το μέτρο και η εγκράτεια προκειμένου να αφοσιωθεί στο να φορτώνει ψυχωτικά την οθόνη με ακροβατικές λήψεις και ζαλιστικές λεπτομέρειες. Ξεκινώντας και συνεχίζοντας αδιάκοπα στη διαπασών, σε σημείο που ακόμη και οι ελάχιστες «ανάσες» ανάμεσα στις στομφώδεις σκηνές να προκύπτουν λαχανιαστές, ο «Elvis» ανταλλάσσει τη συναρπαστική μουσική βιογραφία που ήθελε να είναι με μια εμπειρία υστερική και χαυνωτική μέσα στο βεγγαλικό πάθος της. 

Όσο κι αν ο Όστιν Μπάτλερ ιδρώνει και ανεβάζει πυρετούς στον εξαιρετικά δύσκολο ρόλο τού να ενσαρκώνει μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες του 20ού αιώνα, πραγματικός σταρ της ταινίας παραμένει ο σκηνοθέτης. Στα 60 του χρόνια, και περιέργως στη μόλις έκτη ταινία του, ο Μπαζ Λούρμαν επιμένει να αντιλαμβάνεται το σινεμά ως ένα ηχηρό και δαπανηρό πάρτι και τον εαυτό του ως ύψιστο οικοδεσπότη και διασκεδαστή. Το «Elvis» δεν είναι τίποτα περισσότερο από το πιο πρόσφατο πάρτι του. Η μουσική θα ηχεί δυνατά, οι καλεσμένοι θα είναι φανταχτεροί, η βραδιά θα επιφυλάσσει εκπλήξεις, πυροτεχνήματα θα φωτίσουν μαγευτικά τον ουρανό και το επόμενο πρωινό θα θυμάσαι ελάχιστα από τα όσα συνέβησαν.