16:11
14/3

[Κριτική] Το ελεγειακό και γενναιόδωρο συναισθηματικά «Minari» είναι το θεραπευτικό σινεμά που χρειάζεται επειγόντως

Μια τετραμελής οικογένεια Κορεατών μεταναστών μετακομίζει από τη δυτική ακτή σε ένα λυόμενο στο Άρκανσο, όπου ο πατέρας θέλει να ξεκινήσει μια φάρμα. Η μητέρα της οικογένειας φαίνεται να έχει αντιρρήσεις ενώ τα παιδιά τους ξεκινούν την ταινία φτιάχνοντας σαΐτες που παρακαλούν τους γονείς να μη μαλώνουν. Σύντομα θα έρθει να μείνει μαζί τους και η γιαγιά από την Κορέα. Μια μέρα η γιαγιά θα πάρει το μικρό της οικογένειας στο ποτάμι για να φυτέψουν μαζί σπόρους μινάρι, που έφερε μαζί από την πατρίδα της...

Ένα έργο λιτό κι ανάλαφρο, ονειρικά κινηματογραφημένο στο ύψος του ματιού ή της ματιάς των πρωταγωνιστών, γιατί δεν έχει τίποτα να σου κρύψει

Το μινάρι είναι βρώσιμο φυτό που θέλει άφθονο γλυκό νερό για να ριζώσει, ένα είδος σέλερι για την ακρίβεια. Αυτό μέχρι πρότινος, γιατί τώρα το μινάρι είναι ατέλειωτα απογεύματα με την τηλεόραση να παίζει κάπου στο βάθος και τη γιαγιά να χαζεύει τα δικά της. Είναι διαδρομές με το αυτοκίνητο κι ο 8χρονος εαυτός σου να κοιμάται στο πίσω κάθισμα. Είναι οι θυσίες που μόνο μπορείς να φαντάζεσαι πως κάποιοι έκαναν για σένα. Είναι όσα ορατά και αόρατα, μικρά όπως τα παραπάνω ή μεγάλα όπως μια αδύναμη καρδιά, περνούν από μέσα σου και σε καθορίζουν, πριν καταλάβεις το πώς και το γιατί.

Το «Minari» είναι επίσης μια ταινία για την οικογένεια, οπότε η σχέση που έχει ο καθένας με την έννοια μπορεί να επηρεάσει κατά πολύ την εμπειρία παρακολούθησης του φιλμ. Χαρακτηρίζεται από μία τρομερή σκηνοθετική οικονομία, όντας φτιαγμένο με τα απολύτως βασικά της φιλμοκατασκευής. Ένα έργο λιτό κι ανάλαφρο, ονειρικά κινηματογραφημένο στο ύψος του ματιού ή της ματιάς των πρωταγωνιστών, γιατί δεν έχει τίποτα να σου κρύψει.

Ήδη από την θριαμβευτική πρεμιέρα του στο περσινό φεστιβάλ του Σάντανς επιστρατεύτηκαν συγκεκριμένες έννοιες για να το περιγράψουν, λέξεις όπως «τρυφερότητα», «απλότητα», «νοσταλγία». Κι η αλήθεια είναι πως τις έχει όλες σε αφθονία, με μια γενναία δόση «αμερικάνικου ονείρου» και παρότι μιλάμε για κάτι τρομερά προσωπικό (είναι άλλωστε ημιαυτοβιογραφική ταινία), κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την πανανθρώπινη διάσταση στα όσα επικαλείται.

O Λι Άιζακ Τσουνγκ επιμένει σε ένα σινεμά καθαρό, αφήνοντας αυτή τη φορά εκτός κάδρου κάθε τι εγκεφαλικό βάραινε τα προηγούμενά του σενάρια (ίσως σ’ αυτό να βοηθάει και το καλλιτεχνικό διαζύγιο με τον Σάμουελ Γκρέι Άντερσον). Πετυχαίνει δε να μετουσιώσει τα βιώματά του σε αυθεντικούς και υπέροχα χρωματισμένους χαρακτήρες (εξαιρείται η κόρη) που αγωνίζονται να σώσουν ό,τι έχουν, περιορισμένοι σε λίγα στρέμματα της αμερικανικής ενδοχώρας και σε μια φέτα αγροτικής ζωής.

Μια μικρή, ήπια και γλυκόπικρη ελεγεία, που παίζει πάντα τη σωστή νότα. Με συναίσθημα, αλλά χωρίς υπερβολές

Φυσικά και υπάρχουν ελαττώματα, φυσικά και υπάρχουν ευκολίες που μπαίνουν στο σενάριο απλά και μόνο για να τονώσουν την υποτυπώδη αφηγηματική διάσταση του έργου. Σαν σύνολό του, όμως, το «Minari» παραμένει μια μικρή, ήπια και γλυκόπικρη ελεγεία, που όπως και το πολυπαινεμένο score του Εμίλ Μοσέρι, παίζει πάντα τη σωστή νότα. Με συναίσθημα, αλλά χωρίς υπερβολές.

Στην εποχή που η νοσταλγία έχει γίνει αυτοδύναμο brand name, με τη φόρα που έχει πάρει σίγουρα θα βρει πολλά κενά στις καρδιές των θεατών για να γεμίσει. Κάποιοι θα προσπεράσουν, άλλοι όμως (και δεν θα είναι λίγοι) θα βγουν αναβαπτισμένοι από την εμπειρία μιας αφοπλιστικά απλής και ειλικρινούς ταινίας. Όσο για τα Όσκαρ, η ενδεχόμενη παρουσία μιας Νοτιοκορεατικής (συμ)παραγωγής για δεύτερη συνεχή χρονιά στα μεγάλα βραβεία, σε συνδυασμό με τις αναμενόμενες υποψηφιότητες του παρόμοιας ιδιοσυγκρασίας (αλλά σαφέστατα ανώτερου) «Nomadland», θα έδειχνε πολλά για τις αλλαγές στη συμπεριφορά των ψηφοφόρων.

Σενάριο και σκηνοθεσία: Λι Άιζακ Τσουνγκ Φωτογραφία: Λάχλαν Μίλνε Μουσική: Εμίλ Μοσέρι Πρωταγωνιστούν: Στίβεν Γιούν, Χαν Γιε-ρι, Άλαν Κιμ, Νόελ Κέιτ Τσο, Γιου-Ζανγκ Γιούν, Γουίλ Πάτον Διάρκεια: 115'

Βαθμολογία: 3.5/5