Υποσχόμενο ή προβληματικό; Ρούκερ και ΜακΝότον μαζί 36 χρόνια μετά το «Χένρι: Το Πορτρέτο ενός Δολοφόνου»

Δεν πρέπει, λογικά, να υπάρχουν λάτρεις του horror που να μην έχουν δει την περίφημη πρώτη συνεργασία του Μάικλ Ρούκερ με τον Τζον ΜακΝότον. Κάποιοι μάλιστα ίσως θα έλεγαν ότι ο χαρακτηρισμός του «Henry» ως horror είναι περιοριστικός, αλλά αυτό θα το ισχυρίζονται ίσως επειδή θεωρούν ότι ο τρόμος είναι δεύτερο είδος, δίχως τις φιλοδοξίες και τις επιτεύξεις που στην πραγματικότητα έχει σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Εκείνη η ταινία, για τους ενδιαφερόμενους, ήταν έτοιμη το 1986, η λογοκρισία την είδε και έπαθε το λεγόμενο τσότσο που λένε και οι νέοι μας σήμερα, του απήνειμαν ένα γιγάντιο Χ - αλλά μετά δημιουργήθηκε το NC-17, ακριβώς για να μην χρεωθεί την πορνογραφική «ρετσινιά» η ταινία - και οι παραγωγοί της δεν ήξεραν, κυριολεκτικά τι να την κάνουν. Περίμεναν slasher, πήραν μια από τις σκοτεινότερες σπουδές του αμερικανικού γίγνεσθαι, μια φωτογράφηση της Αμερικής του Ρίγκαν (και όχι μόνο) που όμοιά της δεν υπάρχει. Ήταν επίσης φυσικά μια τρομερά δύσπεπτη ταινία, άσχημη και απωθητική. Ένα λαμπρό horror δηλαδή. Βγήκε όμως 3 χρόνια μετά...

Τώρα, κοντά 40 χρόνια αργότερα, ξαναβρίσκονται. Ουσιαστικά τα ίχνη του ΜακΝότον χάθηκαν εντυπωσιακά, έσβησε σαν φως αυτός ο σκηνοθέτης, εργάζεται μεν σποραδικά, όμως τελείως δυσανάλογα των προσδοκιών που είχε γεννήσει τότε. Ο Ρούκερ έκανε και κάνει την καριέρα του. Δεύτεροι ρόλοι, αξιοπρόσεκτες παρουσίες σε όλων των ειδών τις παραγωγές, προσφάτως γνώριμος και στη νεότερη γενιά, αφού παίζει στο «Guardians of the Galaxy» - είναι ο Yondu.

Κι αυτό που θέλει να κάνει ο ΜακΝότον είναι υπέρογκα φιλόδοξο. Το «Road Rage» θέλει να είναι εξαρχής ένα franchise, ένα horror εκδίκησης και ταυτόχρονα ένα videogame που θα φτιαχτεί από την Process Media και την iNK Stories που θα διασφαλίζει «συμπαντικές» προεκτάσεις στο κοινό της ταινίας.

Η λογική της ιστορίας είναι προβληματική, κατ' ελάχιστον. Ένας φορτηγατζής-serial killer που σκοτώνει τους ενόχους και την χαρίζει στους αθώους. Και τώρα επιστρέφει στο σπίτι του μετά από 20 χρόνια για να κλείσει παλιούς λογαριασμούς.

Δεν συγκινούμαστε - όχι όλοι τουλάχιστον.. Σε μια εποχή που οι τρόμοι του κινηματογραφικού παρελθόντος έχουν γίνει πραγματικότητες μιας σχεδόν μπανάλ πια καθημερινότητας, μια ιστορία άγριας βίας που κρατά για τον εαυτό της και την αυτοδίκαια θέση, ακούγεται το λιγότερο αχρείαστη. Κια η ξερή αλήθεια, που μακάρι να αποδεχθεί άτοπη, είναι ότι ο ΜακΝότον δεν αισθάνεσαι πια ότι είναι σε θέση να κουμαντάρει τέτοιο υλικό, σε τέτοιες διαστάσεις. 

Οι παραγωγοί και ιθύνοντες πάντως έχουν άλλη γνώμη - «ΜακΝότον και Ρούκερ θέλουν ακόμα μια φορά να φτιάξουν ένα υπερβατικό, σοκαριστικό έργο, στην κόψη ανάμεσα στην τέχνη και το είδος», λένε. «Όπως το 'Henry' ήταν μπροστά από την εποχή του, έτσι και το 'Road Rage' θα είναι μπροστά από την εποχή του, μια ταυτόχρονα ενοχλητική και συναρπαστική απεικόνιση της σύγχρονης αμερικανικής κουλτούρας».

Για να δούμε.