Δάκρυα στην Μπερλινάλε: Ο Βιμ Βέντερς παραδίδει τιμητική Άρκτο συνεισφοράς στον Μάρτιν Σκορσέζε

Κάποια στιγμή και τα φεστιβάλ γίνονται τόσο παλιά - με όρους κινηματογραφικούς πάντα - ώστε να τιμούν τους θρύλους τους, να στολίζονται από την παρουσία τους, να βρίσκουν την αίγλη τους από τα πρόσωπα που τα επανδρώνουν.

Το αυτό εχθές, όταν κοτζάμ Βιμ Βέντερς, ένας δημιουργός που πριν τα 40 του είχε κατακτήσει ύψη που, για κάποιους από εμάς άλλοι ακόμα αναζητούν, ήταν εκεί για να παραδώσει την Τιμητική Χρυσή Άρκτο στον ιερό Μάρτιν Σκορσέζε που εδώ και κάποια χρόνια αντί να κατασκηνώσει στις όχι και λίγες δάφνες του, εξακολουθεί να είναι παρών. Είναι μια υπέροχη περίοδος για τον Μάρτυ και όσους τον αγαπήσαμε.

Ο Βέντερς αποκάλεσε τον Σκορσέζε «ηγεμόνα του κινηματογράφου», συμπληρώνοντας ότι σε πάνω από μισό αιώνα σκηνοθεσίας ο Σκορσέζε είναι πια ένα trademark. «Μπορείς με ασφάλεια να πας σε μια αίθουσα και να καθίσεις γνωρίζοντας ότι με αυτή την 'ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε', αυτή είναι η καταδική σου φόρμουλα Μάρτυ, θα παρακολουθήσεις μια ταινία που θα σημαδέψει την εποχή της. Τίποτα λιγότερο» είπε ο Βέντερς.

Εν συνεχεία θυμήθηκε πώς γνωρίστηκαν - και είναι μια από αυτές τις ιστορίες. Γιατί πόσες πιθανότητες ένας Γερμανός μετρ των road movies να πηγαίνει στο Φεστιβάλ του Τέλουραϊντ και να πετύχει τον Μάρτιν Σκορσέζε και την τότε συνοδό του (Ιζαμπέλα Ροσελίνι) να προσπαθεί να αλλάξει λάστιχο; Και πόσες όλα αυτά να συμβαίνουν στην περιοχή της Monument Valley, όπου ο μπαμπάς όλων Τζον Φορντ γύριζε τις ταινίες του; Ο Βέντερς έδειξε ασπρόμαυρες φωτογραφίες από την περίσταση, καθώς ο Σκορσέζε ανακάλυπτε ότι έβγαλε μεν το σκασμένο αλλά δεν είχε ρεζέρβα. Όλοι μαζί πήγαν στο Goulding's Lodge, το κατάλυμμα που χρησιμοποιούσε ο ίδιος ο Φορντ...

Κάπου εδώ ο Σκορσέζε έχει γεμάτα μάτια, εδώ έχουμε κι εμείς που το γράφουμε: «Αγαπημένε Μάρτυ, στέκομαι με δέος που είμαστε κι οι δύο εδώ 46 χρόνια μετά», είπε ο Βιμ. Και παίρνει τον λόγο ο τιμώμενος: «Δεν ξέρω, 50, 60, μπας και είπες 70 χρόνια σινεμά; Τι έγινε, δεν ξέρω», είπε. Και μετά αναφέρθηκε στο 1969 όταν ο Μπράιαν ντε Πάλμα κέρδιζε την Αργυρή Άρκτο για το «Greetings»: «Ήταν μια βαρυσήμαντη στιγμή για τον Μπράιαν πρώτα βέβαια, αλλά και για όλους εμάς που δουλεύαμε τότε με χαμηλούς προϋπολογισμούς στο ανεξάρτητο κύκλωμα. Άνοιξε τον δρόμο για δημιουργούς όπως ο Τζιμ ΜακΜπράιντ, ο Φιλ Κάουφμαν και φυσικά και για μένα. Μας έδωσε υπόσταση, αφού τα στούντιο άρχισαν να μας λογαριάζουν.»

Και μετά ο Σκορσέζε εστίασε στο πανίσχυρο, την σημασία της κοινότητας των δημιουργών. «Πρέπει να είσαι μόνος σου όταν δουλεύεις, αυτό είναι μια παραδοχή. Αλλά είναι τόσο σπουδαίο να θυμάσαι ότι παρά την μοναχικότητα είσαι μέρος μιας κοινότητας ανθρώπων οδηγούμενων από αυτή την εμμονική αγάπη για το σινεμά. Και η δουλειά που κάνουμε ατομικά είναι μέρος μιας διαρκούσας, χωρίς τέλος στ΄αλήθεια συζήτησης, που εξελίσσεται πάντα ατέλειωτα και άχρονα.»

Στην τελετή ήταν βέβαια η Θέλμα Σκουνμέικερ, ένα από τα δύο χέρια του Σκορσέζε και ιστορική μοντέζ του, ήταν και η Σάρον Στόουν που είχε φτάσει ως τα Όσκαρ για το «Casino» του 1995. Ο Σκορσέζε δεν παρέλειψε και να αναφερθεί στο έτερο σπουδαίο, εκλιπών πια αυτός, τον Μίκαελ Μπάλχαους, έναν διευθυντή φωτογραφίας-στυλοβάτη του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου (οι λάτρεις του Φασμπίντερ το ξέρουν καλά) με τον οποίον ο Σκορσέζε είχε την απόλυτη τύχη να συνεργαστεί σε αριθμό ταινιών. «Συναντηθήκαμε σε μια στιγμή στις αρχές του '80 όταν ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να κάνω ταινίες. Κάναμε το 'After Hours' και ήταν εκείνος που μου έδωσε ενέργεια και με επανεφηύρε σαν σκηνοθέτη, επειδή όλα ήταν εφικτά με αυτόν.»

Ωραία πράγμα, σημαντικά για εμάς, εύγε Βερολίνο για την τιμή που σε τίμησε.

Martin Scorsese received Berlin’s Honorary Golden Bear on stage alongside German filmmaker Wim Wenders pic.twitter.com/PgQyYZK8IP

— Deadline Hollywood (@DEADLINE) February 20, 2024