ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗ ΤΑΙΝΙΑ

Για άλλη μια χρονιά, στην κατηγορία της Ξενόγλωσσης Ταινίας, διαγωνίζονται πολιτικές ταινίες, με διαχρονικά μηνύματα και επίκαιρη ουσία. Η Κολομβία με την «Αγκαλιά του Φιδιού», προτείνει ένα εντυπωσιακό, ασπρόμαυρο φιλμ, πλούσιο θεματικά και εικαστικά πανέμορφο. Οι «Ατίθασες», βρήκαν το κοινό τους και στη χώρα μας, αφηγούμενες μια γοητευτική ιστορία ενηλικίωσης, πέντε κοριτσιών που μεγαλώνουν στην επαρχιακή, βόρεια Τουρκία, παλεύοντας με μια σκληρή κοινωνική πραγματικότητα. Στο «Theeb», τα εντυπωσιακά τοπία της βόρειας Αφρικής και η ατμοσφαιρική κινηματογράφηση, απογειώνουν ένα φιλμ για την αποικιοκρατία, ενώ το «A War», η δανέζικη πρόταση, συγκινεί με την ανθρωπιά της. Ο αδιαφιλονίκητης νικητής της κατηγορίας, όμως, είναι το αριστούργημα του Λάζλο Νέμες, «Ο Γιος του Σαούλ». Μια αποστομωτική κατάβαση στην κόλαση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, που συναρπάζει με την τεχνική αρτιότητά της, και την καθαρότητα της ηθικής της απαίτησης.

Θα νικήσει: «Ο Γιος του Σαούλ»
Θα πρέπει να νικήσει: «Ο Γιος του Σαούλ»

Β' ΑΝΤΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ
Στην κατηγορία του Β’ Ανδρικού Ρόλου, η δουλειά που έγινε από όλους τους υποψηφίους, δεν είναι τίποτα λιγότερο από εντυπωσιακή. Ο Κρίστιαν Μπέιλ, απέδειξε για άλλη μια φορά την μεγάλη ερμηνευτική κλάση του, ενσαρκώνοντας έναν ιδιαίτερο ρόλο, για τις ανάγκες του οποίου έμαθε να παίζει και τύμπανα. Ο Τομ Χάρντι, ως αντίπαλο δέος στην σωματική ερμηνεία του Ντι Κάπριο, ήταν συγκλονιστικός, πλάθοντας έναν χαρακτήρα χωρίς ηθικές προκαταλήψεις, βγαλμένο από την αγριότητα του φυσικού τοπίου. Ο Μαρκ Ραφάλο, από την άλλη, στο «Spotlight: Όλα στο Φως», είναι ένας από τους λίγους ηθοποιούς που από ταινία σε ταινία, μεταμορφώνεται, χωρίς να επαναπαύεται σε καμία μανιέρα, σε καμιά εύκολη, ερμηνευτική συνταγή. Μεγάλοι αντίπαλοι στην κατηγορία, όμως, θα είναι ο Μαρκ Ράιλανς κι ο Σιλβέστερ Σταλόνε. Ο πρώτος, στιβαρός, μεθοδικός, με χαμηλούς τόνους και ήπια δραματικότητα, ο δεύτερος, έτοιμος να πάρει το αίμα του πίσω, μετά από χρόνια περιφρόνησης από την «σοβαρή» κριτική, δίνει στον εμβληματικό ρόλο του Ρόκι, όλη την συσσωρευμένη σοφία και ωριμότητα ετών.

Θα νικήσει: Ο Σιλβέστερ Σταλόνε για το «Κρίντ: Η Γέννηση Ενός Θρύλου»
Θα πρέπει να νικήσει: ο Μαρκ Ράιλανς για το «Η Γέφυρα των Κατασκόπων»

Β' ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ

Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια, συνολικά αψεγάδιαστη, ποικιλία άθλων υποκριτικής. Η καλτ φάτσα της Τζένιφερ Τζέισον Λι, διαφεντεύει την τελευταία ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο, σε έναν ρόλο που αποκτά το δικό του ιδιαίτερο βάρος, στη διάρκεια του φιλμ, και καταφέρνει να ξεχωρίσει μέσα στο ανδροκρατούμενο ερμηνευτικό σύμπαν των «Μισητών Οκτώ». Η Ρούνεϊ Μάρα, στο «Carol», από την άλλη μεριά, είναι μαγευτική, παίζοντας με ένα ιδιότυπο κράμα συστολής και απωθημένου θυμού, καταφέρνοντας να κλέψει την παράσταση κι από την συγκλονιστική Κέιτ Μπλάνσετ, του ομώνυμου ρόλου. Στην περίπτωση της Ρέιτσελ ΜακΑνταμς, έχουμε να κάνουμε, με το είδος εκείνης της συγκρατημένης, εσωτερικής ερμηνείας που μπορεί να μην τραβάει πάνω της πολλά φώτα, αλλά κερδίζει σε ουσία και διαχρονική αξία. Το μεγάλο ντέρμπι, βέβαια, θα παιχτεί ανάμεσα στην Αλίσια Βικάντερ και την Κέιτ Γουίνσλετ. Στο «Κορίτσι από τη Δανία», η Βικάντερ είναι η ήρεμη ερμηνευτική δύναμη, δίπλα στον συναισθηματικό στρόβιλο που εξαπολύει ο Ρέντμεϊν, ένα έρμα ζεστασιάς, καρτερικότητας και εγκάρδιας απαντοχής που αξίζει, οπωσδήποτε, βράβευσης. Στα ίδια επίπεδα βρίσκεται και η Γουίνσλετ του «Steve Jobs», με μια ανάλογα λεπτοδουλεμένη ερμηνεία.

Θα νικήσει: Η Αλίσια Βικάντερ για «Το Κορίτσι από τη Δανία»
Θα πρέπει να νικήσει: Η Ρούνεϊ Μάρα για το «Κάρολ»

ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
Σε ό,τι αφορά το Διασκευασμένο Σενάριο, το «Μεγάλο Σορτάρισμα» είναι και το μεγάλο φαβορί. Μια αντικαπιταλιστική σάτιρα με εξαίσιο κωμικό timing, ανυποχώρητα καυστική και πρωτότυπη που δίνει την ευκαιρία στο καταπληκτικό καστ, να εξαπολύσει ορισμένους από τους πιο ενδιαφέροντες διαλόγους που ακούσαμε φέτος σε αίθουσα. Το «Brooklyn» και «Η Διάσωση» είναι, μάλλον, πιο ασφαλείς επιλογές. Ακαδημαϊκό και με «λείες» γωνίες το πρώτο, κινούμενο σε γνώριμα μονοπάτια, το δεύτερο. Το «Δωμάτιο», όμως, έχει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να πει, μετατρέποντας μια ιστορία ψυχικής επιβίωσης και μεγάλης ανθρώπινης δύναμης, σε μια παραβολή για τον τρόπο που διαμορφωνόμαστε μέσα στο κοινωνικό και ιδεολογικό περιβάλλον μας, ανεξάρτητα από τις διαστάσεις που έχει αυτό. Στην περίπτωση του «Carol», από την άλλη, την ιστορία την έχουμε ξαναδεί, αλλά είναι ο τρόπος που απογειώνεται από τους σκηνοθετικούς χειρισμούς του Τοντ Χέινς, που την κάνει να δείχνει πρωτοφανέρωτη.

Θα νικήσει: «Το Μεγάλο Σορτάρισμα»
Θα πρέπει να νικήσει: «Το Δωμάτιο»

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με μία από αυτές περιπτώσεις που αξίζουν το Όσκαρ, σχεδόν όλες οι ταινίες που διαγωνίζονται. «Η Γέφυρα των Κατασκόπων» είναι ένα κατασκοπικό θρίλερ παλαιάς κοπής, που καταφέρνει να ψυχαγωγεί αβίαστα, την ίδια στιγμή που ξεδιπλώνει την πολιτική του ατζέντα, χωρίς να γίνεται ποτέ δημαγωγικό ή –υπερβολικά- διδακτικό. Για το «Από Μηχανής», τα λόγια περιττεύουν. Ο Αλεξ Γκάρλαντ, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, υπογράφει κι ένα πολύπλοκο σενάριο γεμάτο συμβολισμούς, φιλοσοφικά και θεολογικά ερωτήματα, υπαρξιακές αγωνίες και «ζουμερές» ιδέες γύρω από τη φύση της Επιθυμίας και τους απρόβλεπτους νόμους που διέπουν την συνείδηση. Αντίστοιχα πολυεπίπεδο και το ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό σενάριο του αριστουργηματικού «Τα Μυαλά που Κουβαλάς», μια ιδιοφυής παραβολή για το φαντασμαγορικό χάος της εσωτερικής ζωής, μικρών και μεγάλων. Το «Straight Outta Compton», ένα βιογραφικό, μουσικό δράμα για την χιπ-χοπ κουλτούρα, καλογραμμένο και μεστό σε πληροφορίες, δικαιώνεται με την υποψηφιότητα αλλά δεν μπορεί να ελπίζει σε περισσότερα. Το φαβορί εδώ, είναι το «Spotlight: Όλα στο Φως», ένα ντοκιμαντερίστικο, πολιτικό θρίλερ, χαμηλών τόνων, βγαλμένο από τα seventies, που τα περιέχει όλα: ρεαλιστικά σκιαγραφημένους χαρακτήρες, ποιοτικό (και ποτέ κραυγαλέο) διάλογο, έξοχο ρυθμό και μια ψύχραιμη, διαλεκτική προσέγγιση ενός «καυτού» ζητήματος. Το σενάριο του, είναι το βασικό του πλεονέκτημα και οι πιθανότητες να μην κερδίσει, λογίζονται μηδαμινές.

Θα νικήσει: «Spotlight: Όλα στο Φως»
Θα πρέπει να νικήσει: «Τα Μυαλά που Κουβαλάς»

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Άλλη μια κατηγορία που η οποιαδήποτε νίκη θα είναι απολύτως δίκαιη και, ταυτόχρονα, μια κατάφορη αδικία για όλες τις υπόλοιπες ταινίες! Οξύμωρο; Κι όμως, είναι υπερβολικά δύσκολο να επιλέξει κανείς ανάμεσα στις παστέλ, αιματοβαμμένες αποχρώσεις των «Μισητών Οκτώ», τους υγρούς τόνους του «Carol», που μοιάζουν να αποδίδουν τον μελαγχολικό ψυχισμό των ηρωίδων του, τον -μεταξύ heavy metal εικονογραφίας και κόμικ υπερβολής- μπαρουτοκαπνισμένο εξπρεσιονισμό του «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής», τα ένθεα, λυρικά πλάνα της «Επιστροφής» και τον μοραλιστικό αγνωστικισμό που μετουσιώνουν σε αντιστίξεις φωτός και σκότους, τα κάδρα του «Sicario, ο Εκτελεστής». Είναι, βέβαια, κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα κερδίσει ο φοβερός Εμμανουέλ Λουμπέζκι, για την μαγευτική δουλειά του στην «Επιστροφή», αλλά τόσο ο μέγας Ρότζερ Ντίκινς του «Sicario, ο Εκτελεστής», όσο κι ο Τζον Σιλ, του «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής», παρήγαγαν σπουδαία τέχνη φέτος.

Θα νικήσει: Ο Εμμανουέλ Λουμπέζκι, για την «Επιστροφή»
Θα πρέπει να νικήσει: Ο Εμμανουέλ Λουμπέζκι

ΜΟΝΤΑΖ
Είχαμε και φέτος ωραία δείγματα μοντάζ, σε κάποιες από τις κορυφαίες ταινίες της χρονιάς. «Το Μεγάλο Σορτάρισμα», ένα φιλμ βασισμένο, σε μεγάλο βαθμό, στον ρυθμό, ηγείται της κούρσας αλλά το απαύγασμα της σύνθεσης των κάδρων, για φέτος, ήταν το «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής», που μας έκλεψε την ανάσα για δύο ώρες, και μας την έδωσε πίσω, πολλές ώρες αφότου έπεσαν οι τίτλοι τέλους. Στην «Επιστροφή», έχουμε, επίσης, κάποιες ωραιότατες μονταζιακές εμπνεύσεις (όπως στην αποστομωτική σκηνή της επίθεσης των ινδιάνων, στην αρχή της ταινίας), με τα επιβλητικά μονοπλάνα του Ινιαρίτου να κόβονται και να ράβονται, εξαιρετικά, από τον Στέφεν Μιριόνε. Στο «Spotlight: Όλα στο Φως», από την άλλη, η καταπληκτική δουλειά που έχει γίνει στο μοντάζ, δεν είναι τόσο εμφανής, αλλά αυτή είναι η απόδειξη για την επιτυχία της. Η μία σκηνή οδηγεί στην άλλη με μια τέλεια αιτιοκρατία, κι όλο το φιλμ δίνει την εντύπωση μιας αρμονικής αλληλουχίας αποκαλύψεων. Εξαιρετικός ρυθμός, σαν μια αντάτζιο μελωδία σε εικόνες. Outsider γι’ αυτή την κατηγορία, το «Star Wars: Η Δύναμη Ξυπνάει», που θυμίζει στο αέρινο ξετύλιγμα του, τις ρετρό αφηγήσεις των περιπετειών που μας μεγάλωσαν, συνδέοντας ένα πλήθος υποπλοκών και παράλληλων ιστοριών, με ονειρεμένη αρμονία.

Θα νικήσει: «Το Μεγάλο Σορτάρισμα»
Θα πρέπει να νικήσει: «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής»

ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Στην κατηγορία του ντοκιμαντέρ, το «Amy: Το Κορίτσι πίσω από το Όνομα» δεν φαίνεται να έχει σοβαρό ανταγωνισμό. Ένα καταπληκτικό, φιλμικό δοκίμιο πάνω σ’ ένα από τα πιο ιδιαίτερα μουσικά φαινόμενα των τελευταίων ετών, την αδικοχαμένη Εϊμι Γουάινχαουζ, που καταφέρνει να ενημερώνει και να συγκινεί, σε ίσες δόσεις, εναλλάσσοντας τη δημοσιογραφική ματιά, με μια προσέγγιση, ουσιαστικά δραματική, και ποτέ μελό. Το «Cartel Land», που –όπως δηλώνει κι ο τίτλος του- προσεγγίζει το ζήτημα των μεγάλων καρτέλ διακίνησης ναρκωτικών, στο Μεξικό, είναι πιο συναρπαστικό και αγωνιώδες από πολλές χολιγουντιανές ταινίες δράσης, ενώ το «The Look of Silence», μοιάζει με συνέχεια του αριστουργηματικού «The Act of Killing»,τοποθετώντας στο επίκεντρο, τη μεγάλη σφαγή στην Ινδονησία, το 1965. Στο «What Happened, Miss Simone?», παρακολουθούμε τη ζωή και τον θρύλο, μιας μεγάλης κυρίας της μουσικής του 20ου αιώνα, της Νίνα Σιμόν, αμερικανίδας τραγουδίστριας, πιανίστριας και ακτιβίστριας για τα πολιτικά δικαιώματα, σε ένα καλοστημένο, βιογραφικό ντοκιμαντέρ, με πολιτικές προεκτάσεις, ενώ το «Winter on Fire: Ukraine’s Fight For Freedom», μας μετατρέπει (μέσα από τις διαδηλώσεις φοιτητών που ζητούν την παραίτηση του προέδρου, Βίκτορ Γιανουκόβιτς) σε κοινωνούς του πρόσφατου, δραματικού ζητήματος της Ουκρανίας -που από το 2013, γνωρίζει ακραίους κοινωνικοπολιτικούς κλυδωνισμούς- με τρόπο άμεσα συνταρακτικό.

Θα νικήσει: «Amy: Το Κορίτσι πίσω από το Όνομα»
Θα πρέπει να νικήσει: «Amy: Το Κορίτσι πίσω από το Όνομα»

Διαβάστε ακόμη:
Όσκαρ 2016: Οι προβλέψεις του cinemagazine.gr (μέρος 1ο)
Όσκαρ 2016: Οι προβλέψεις του cinemagazine.gr (μέρος 3ο)

Το cinemagazine.gr θα ξενυχτήσει και φέτος με μια live, διαδραστική αναμετάδοση, που θα χωρέσει συζητήσεις, διαξιφισμούς, χειροκροτήματα, χασμουρητά, διαφωνίες και συμφωνίες.

Γιατί έτσι είναι τα Όσκαρ. Ο καλύτερος (δεν) κερδίζει (πάντα). 

Παρακολουθήστε τη live κάλυψη του cinemagazine.gr από τις 3:00πμ (ξημερώματα 29/2) στην επίσημη σελίδα του Περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ - cinemagazine.gr στο facebook!