Better Man

Αρχικά θα πρέπει να μιλήσουμε για τον ελέφαντα ή μάλλον για τη μαϊμού στο δωμάτιο. Ναι, το «Better Man» είναι ένα μουσικό biopic για τον Ρόμπι Γουίλιαμς, όπου ο τελευταίος εμφανίζεται ως πίθηκος. Δεν εξηγείται ο λόγος μέσα στην ταινία, δεν το σχολιάζει ποτέ κανένας χαρακτήρας και επί της ουσίας πρόκειται για gimmick. Κάποιος κακεντρεχής (σαν τον υπογράφοντα) θα έλεγε ότι ο διάσημος pop star θα μπορούσε κάλλιστα να εμφανίζεται ως αβοκάντο ή ως κομοδίνο και δεν θα άλλαζαν πολλά, πιο νηφάλια θα λέγαμε ότι θα μπορούσε να είναι στη θέση του πιθήκου οποιοδήποτε ζώο χρησιμοποιείται από τον άνθρωπο για περφόρμανς  - μια αρκούδα ή ένα δελφίνι για παράδειγμα. Ναι ο Ρόμπι Γουίλιαμς έτσι έβλεπε τον εαυτό του, όπως μαθαίνουμε από τις συνεντεύξεις -όχι από την ταινία- και ναι, έχει και το «Me and my Monkey» στον κατάλογό του, δεν μπορείς να το αγνοήσεις, αλλά στον πυρήνα του το εύρημα δεν παύει να είναι gimmick.

Φυσικά, η περσόνα του Γουίλιαμς, λόγω υπέρμετρης αλαζονείας και λογοδιάρροιας, είναι αντιπαθής σε αρκετό κόσμο εκεί έξω, οπότε γίνεται ευκολότερο να συμπονέσεις έναν CGI πίθηκο. Και τελικά αυτό το εύρημα, έστω κι αν γεννήθηκε στο όνομα της παραδοξότητας, καταλήγει να λειτουργεί υπέρ της ταινίας, τόσο γιατί ο κεντρικός ήρωας, που είναι σταρ, ξεχωρίζει εμφανώς από τους υπόλοιπους, όσο και γιατί παραλείπεται η συνήθης συζήτηση κατά πόσο μοιάζει ο ηθοποιός στον βιογραφούμενο, αν μιμείται σωστά το ιδίωμα του κι αν πρέπει να μιμείται – στο κάτω κάτω παίζει τον χαρακτήρα του σεναρίου, όχι το αληθινό πρόσωπο.

Άσε δε που, αν σταθείς εκεί, θα έχανες το δάσος. Με υλικά την voice-over πρόζα του ίδιου του Ρόμπι Γουίλιαμς και τη μουσική του, ο σκηνοθέτης του «Greatest Showman» Μάικλ Γκρέισι στήνει ένα  μουσικοχορευτικό όργιο, αφηγούμενος τη ζωή του υποκειμένου του μέσα από τα τραγούδια που τον έκαναν διάσημο. Όλα τα εκατομμύρια της παραγωγής του «Wicked», του πιο επιτυχημένου εισπρακτικά μιούζικαλ της χρονιάς, δεν μπορούν να υποκαταστήσουν το ταλέντο, όπως μας πιστοποιεί η σεκάνς του «Rock Dj» που μετατρέπει τη λονδρέζικη Regent Street σε τεράστιο στουντιακό πλατό, επιστρατεύει κομπάρσους και γερανούς και στήνει ένα μονοπλάνο που σφύζει από αγάπη για το είδος του μιούζικαλ. Ναι, είναι ψηφιακά υποβοηθούμενο σε σημεία, αλλά κάποιος το εμπνεύστηκε, έκατσε και το χορογράφησε, γύρισε το υλικό και το έφτιαξε με κόπο και μεράκι.

Δεν είναι το μόνο highlight της ταινίας, στο «She’s the One» πχ. βλέπουμε έναν χορό για δυο να μοντάρεται παράλληλα με την αρχή και τη φθορά μιας σχέσης, αλλά επειδή η ταινία ακολουθεί συναρπαστικά και ποτέ ενοχλητικά τον ιλιγγιώδη ρυθμό ομιλίας του εξομολογούμενου Γουίλιαμς, νιώθεις ότι δεν πατά φρένο ποτέ - και άρα είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις σημεία και στάσεις, εξαιρουμένης της προαναφερθείσας σεκάνς του «Rock DJ». Στο τέλος, βέβαια, δεν αποφεύγει τους pop ψυχολογισμούς και τις εύκολες συμφιλιώσεις, που συναντά κανείς στη μέση μουσική βιογραφία, ούτε και τους υπονομεύει με το ανατρεπτικό κλείσιμο του ματιού στην κατακλείδα, που πιστοποιεί ότι ο Γουίλιαμς θα παραμείνει λίγο … κωλοπαιδαράς. Ωστόσο, το θέαμα ως εκεί υπήρξε ξεσηκωτικό κι αυτό είναι που μετράει στο τέλος.

Γνωρίζουμε ότι στα μέρη μας η μουσική βιογραφία σπάνια υπήρξε δημοφιλής, ειδικά αν δεν τραγουδάει κανείς το «Αγριολούλουδο» κατά τη διάρκεια της ταινίας. Και ξέρουμε ότι, αν βάλεις και τον πίθηκο στην εξίσωση, που πολλοί θα εκλάβουν ως στοιχείο φανταστικού, μειώνονται οι πιθανότητες να διαβεί ο κόσμος το κατώφλι της αίθουσας. Αν το τολμήσει όμως, έχει εξασφαλισμένο ένα από τα ψυχαγωγικότερα δίωρα της πρόσφατης μνήμης.