Black Adam

Πάνω από δεκαπέντε χρόνια πάλευε ο Ντουέιν Τζόνσον για να φορέσει το κουστούμι του «Black Adam». Τότε, στα μέσα των ‘00s, το στούντιο τον είχε προσεγγίσει για να υποδυθεί τον Shazam, που εμείς οι λίγο μεγαλύτεροι γνωρίζαμε ως Κάπτεν Μάρβελ – μην ρωτάτε, μεγάλη ιστορία. Εκείνος ρώτησε τους φαν του αν προτιμούν να τον δουν ως Shazam ή ως Black Adam, οι φαν αποφάνθηκαν το δεύτερο και κάπως έτσι η ταινία έγινε κάτι σαν ιερό δισκοπότηρο για τον διάσημο πρωταγωνιστή δράσης. Ένα γνωστό ρητό λέει «πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί τελικά μπορεί να το αποκτήσεις». Μετά από τόσο καιρό και τόση προσπάθεια, το όνειρο του Τζόνσον έγινε πραγματικότητα, μα το αποτέλεσμα είναι οριακά εφιαλτικό.

Ο Τζόνσον έχει μια συμπαθέστατη φυσιογνωμία, έχει αναπτύξει και το κωμικό του timing με τον καιρό, εκείνο που δεν έχει, είναι ένα στοιχειώδες ποιοτικό φίλτρο στις επιλογές του. Δεν έχει βρει ακόμα το πρωταγωνιστικό όχημα που θα αξιοποιήσει τις ικανότητες του και θα είναι μια μεστή ταινία δράσης για την οποία θα συνεχίσουμε να μιλάμε στα χρόνια που θα έρθουν. Εδώ είναι και ελαφρώς miscast, καθώς ο Black Adam είναι ένας αντιήρωας, ένας υπεράνθρωπος με εκδικητική μανία που πρώτα σκοτώνει και μετά ρωτάει. Ε, παρά τη δέουσα σωματοδομή και το επιβλητικό ανάστημα, το παρουσιαστικό του Τζόνσον παραμένει ευγενές, δεν συνάδει με την νοσηρή φύση του ήρωα που υποδύεται. Μακάρι, όμως, να ήταν αυτό το μόνο πρόβλημα της ταινίας.

Αν και για μια διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα του κοινού η ταινία είναι υπεράνω κριτικής, πολλά ερωτηματικά γέννησε στο μυαλό μας η πολλοστή απόπειρα επανεκκίνησης του διευρυμένου σύμπαντος της DC. Καταρχάς, είναι μια ταινία που προσεγγίζει τους χαρακτήρες με θρησκευτική ευλάβεια, τους κινηματογραφεί με δέος, σαν θεούς επί γης, η δράση της έχει μπόλικο slow motion, ενώ το background της είναι καμωμένο από CGI και εικονογραφικά…θορυβώδες (sic), σαν να λαμβάνει χώρα ο πόλεμος των κόσμων. Οπότε το ερώτημα είναι εύλογο. Αν θέλεις να κάνεις μια ταινία σαν εκείνες του Ζακ Σνάιντερ και να επαναφέρεις σε επίπεδο αισθητικής -προσέξτε τι γράφουμε, πριν διαμαρτυρηθείτε στα σχόλια- το επονομαζόμενο Snyderverse, γιατί δεν προσλαμβάνεις τον ίδιο τον Ζακ Σνάιντερ που, ανεξάρτητα από το αν σου αρέσει αυτό το σινεμά που κάνει, δεδομένα το κάνει καλύτερα;

Το δεύτερο ερώτημα είναι ότι, αφού όπως είδες και στο παρελθόν με τα «Batman V Superman:Dawn of Justice» και «Justice League», η γρήγορη και άνευ συστάσεων προσθήκη γνώριμων από τα κόμικ χαρακτήρων – εδώ τα μέλη της Justice Society of America- δεν σου χτίζει διευρυμένο σύμπαν, όπως λαχταράς, και παραπέμπει σε μια φτηνή απομίμηση της αντίπαλης εταιρείας, γιατί το επαναλαμβάνεις;

Ένα τρίτο και πολύ σοβαρότερο ερώτημα στα μάτια μας σχετίζεται με το εξής: όσο και να σπάμε το κεφάλι μας, δεν μπορέσαμε να βρούμε ποιο είναι το θέμα της ταινίας. Ακόμα και στο «X-Men:Apocalypse», με το οποίο μοιράζεται κάποια κοινά στοιχεία η ταινία και θεωρείται από τις ατυχέστερες στιγμές εκείνου του franchise, υπάρχει μια κεντρική ιδέα. Σε εκείνη την ταινία ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης ξυπνά από λήθαργο αιώνων, κοιτάζει τα πεπραγμένα του 20ου αιώνα, και, εν μέσω ριγκανισμού και τεταμένης ατμόσφαιρας, αποφασίζει πως ο κόσμος δεν αλλάζει και πρέπει να καταστραφεί. Αυτός την απόφαση του την έχει πάρει, το διακύβευμα είναι αν πρέπει να σωθεί ο κόσμος μας ή όχι, με τους μεταλλαγμένους να καλούνται να επιλέξουν. Εδώ, πραγματικά, τελειώνει η ταινία και πέρα από ένα μισοψημένο origin story, δεν μπορείς να καταλήξεις για τι πράγμα μιλούσε αυτό που είδες, ίσως γιατί πρόκειται για πραγματική τρικυμία εν κρανίω. Το γεγονός ότι τα μέλη της Justice Society of America έρχονται απρόσκλητα για να παρέμβουν στο εσωτερικό μια ξένης χώρας είναι μια καλή ιδέα πχ., η οποία μένει πλήρως ανεκμετάλλευτη.

Από εκεί και πέρα, σίγουρα κάποιοι θα βρεθούν να ισχυριστούν ότι διυλίζουμε τον κώνωπα και θα ρωτήσουν με εριστικό τρόπο «τι περιμένουμε από μια ταινία δράσης, να δούμε Ταρκόφσκι;» και τα γνωστά τετριμμένα. Για να απαντήσουμε, λοιπον, περιμένουμε να μας παίρνει στα σοβαρά και να μην υποτιμά τη νοημοσύνη μας, λύνοντας πχ. τα εμπόδια που προκύπτουν με διαρκή τεχνάσματα deus ex machina, περιμένουμε 2-3 set pieces της προκοπής, τα οποία δεν πήραμε και, τέλος, περιμένουμε μια στοιχειώδη αίσθηση γούστου, η οποία χάνεται παντελώς στην αχαρακτήριστη τρίτη πράξη, που πραγματικά σε κάνει να νοσταλγείς εκείνη του «Justice League» του Τζος Γουίντον ή το «Suicide Squad» του Ερ (Αγιέρ τον προφέραμε μέχρι πρότινος). Τουλάχιστον το τελευταίο είχε απείρως χαρισματικότερο καστ και ήταν κάπως πιο στοχευμένο.

Το μόνο επίτευγμα του «Black Adam» είναι ότι αποτελεί την καλύτερη κομιξάδικη περιπέτεια στην οποία ένας πρώην 007 υποδύεται τον αρχηγό μιας ομάδας γνωστών χαρακτήρων με υπεράνθρωπες δυνάμεις. Ας ελπίσουμε μόνο μετά από αυτό το φιλμ ο Πιρς Μπρόσναν να μην αποφασίσει να τερματίσει την καριέρα του, όπως έπραξε ο Σον Κόνερι μετά την πικρή εμπειρία του «League of Extraordinary Gentlemen».