Companion
Companion

Διασκεδαστικός και ποτέ προσβλητικός multiplexάδικος χαβαλές, στηριγμένος στις σεναριακές ανατροπές του. Όσο λιγότερα ξέρετε πριν την προβολή, τόσο το καλύτερο
Κρίνοντας κι από ένα άλλο ντεμπούτο που συζητήθηκε πριν μερικούς μήνες, το «Strange Darling», γίνεται εμφανές ότι έχουν αρχίσει να κάνουν σινεμά εκείνοι οι κινηματογραφιστές που γαλουχήθηκαν με ένα σινεμά στηριγμένο στο τέχνασμα της σεναριακής ανατροπής – με τις ευλογίες της «Έκτης Αίσθησης» φυσικά, η κολοσσιαία επιτυχία της οποίας έφερε το σχετικό trend που θέριεψε στα ‘00s. Η σαγήνη αυτού του σινεμά στηρίζεται στο γεγονός ότι μάς γοητεύουν οι ανατροπές, τα twists, όπως τα αποκαλούν έξω, επειδή μας αρέσουν οι εκπλήξεις. Επειδή, όμως, η προδοσία καθόλου δεν μας αρέσει, καλό είναι αυτά τα twists να υπακούουν στην εσωτερική λογική του εκάστοτε φιλμικού σύμπαντος, αλλιώς μπορούν κάλλιστα να προκαλέσουν την οργή μας.
Το «Companion» ξεκινά με μια ανατροπή ήδη από την voice over αφήγηση της εισαγωγής, έχει μια πολύ μεγάλη στο κλείσιμο της πρώτης πράξης, που προσθέτει ένα ακόμα είδος σε αυτά που έχουμε εκλάβει ήδη ως δεδομένα, κι από εκεί και πέρα στηρίζεται σε μικροανατροπές κατά μήκος της διαδρομής, ώστε να μας κρατήσει το ενδιαφέρον. Οι ανατροπές πηγάζουν πρωτίστως από το σενάριο, εξυπηρετούνται από την εξέλιξη της πλοκής, εκεί που στο «Strange Darling» την πρωτοκαθεδρία είχαν η αφήγηση και η μεταβολή του τόνου. Ναι ήταν μια πιο σύνθετη και δουλεμένη κινηματογραφική «εξυπνάδα» εκείνη, αλλά αδικούμε το «Companion» συγκρίνοντάς το με την ταινία του J.T. Mόλνερ, καθώς στοχεύει πρωτίστως στον multiplexάδικο χαβαλέ και όχι στο γαργαλητό του ταραντινικού μας υπογάστριου.
Ως τέτοιος λοιπόν, ως mutliplexάδικος χαβαλές δηλαδή, πετυχαίνει μια ισορροπία καλαισθησίας, σαχλαμαρισμού και gore εκτόνωσης, έχει πρωταγωνίστρια που μαγνητίζει και ακροβατεί επιδέξια στις μεταβολές του χαρακτήρα της και ανταγωνιστή δοκιμασμένο σε αντίστοιχους ρόλους και σε δημιουργίες ανάλογου ύφους, που παντρεύουν την κωμωδία με το σασπένς δηλαδή. Αυτά αρκούν για ένα ανέφελο ψυχαγωγικό ενενηντάλεπτο, έστω κι αν μετά τη μεγάλη αποκάλυψη της πρώτης πράξης, το θέαμα δεν επιφυλάσσει άλλες εκπλήξεις μεγάλου αντίκτυπου.