Dungeons and Dragons: Εντιμότητα μεταξύ Κλεφτών

To «Dungeons and Dragons» αριθμεί εκατομμύρια οπαδούς ανά τον κόσμο και έχει γεννήσει ολόκληρη κουλτούρα, έχοντας ονοματίσει και το είδος των παιχνιδιών ρόλων που αποτελούν παραλλαγές του. Είχε προηγηθεί μια ατυχέστατη απόπειρα να στηθεί μια ταινία επικής φαντασίας γύρω από το παιχνίδι, την οποία ακολούθησαν ακόμα χειρότερες straight to video συνέχειες. Αν και οι παίχτες παίρνουν σοβαρά τη μυθολογία του παιχνιδιού, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει πολλή πλάκα να παίζεις DnD. Αν λοιπόν κάποιος θέλει να μεταφράσει κινηματογραφικά την εμπειρία του παιχνιδιού, μάλλον οφείλει να στραφεί για έμπνευση λιγότερο στο «Lord of the Rings» και περισσότερο στο «Princess Bride» ώστε να πετύχει τον κατάλληλο τόνο.

Το δημιουργικό δίδυμο πίσω από την ταινία έχει και το «Game Night» στο βιογραφικό του, οπότε θα έλεγες ότι εμφανώς λατρεύει τα επιτραπέζια. Με αυτό ως δεδομένο, ξέρει πέντε πράγματα παραπάνω και επέλεξε σοφά να ακολουθήσει αυτόν τον ευφορικό και αυτοπαρωδικό τόνο, παίρνοντας,όμως, στα σοβαρά τον ευγενή σκοπό της αποστολής των ηρώων, όπως συμβαίνει και στην αγαπημένη δημιουργία των Ρόμπ Ράινερ και Γουίλιαμ Γκολτμαν. Αν εκεί οι ενέργειες του ήρωα τροφοδοτούνται από τον έρωτα στην ιδεαλιστική, παραμυθένια του μορφή, εδώ ο κεντρικός χαρακτήρας δρα ωθούμενος από την τιμή, στην οποία αναφέρεται και ο τίτλος, και από την πατρική αγάπη. Όλα τα μέλη της ομάδας έχουν την κατεργαριά μέσα τους, μα στο τέλος της μέρας καθένας τους εκπροσωπεί την αρετή και την καλοσύνη, που μοιραία θα θριαμβεύσει απέναντι στη μοχθηρία του Κακού – σύμφυτος με τα παραμύθια ο μανιχαϊσμός.

Η σεκάνς της νεκρανάστασης είναι κωμικός θησαυρός, αν και το καλύτερο gag έρχεται νωρίς με την απόδραση του Βάρδου από τη φυλακή – ένας Κρις Πάιν που, σε αυτό και στο άδικα αγνοημένο « Αll the Old Knives» του Amazon, φαίνεται να έχει αποκτήσει πρωταγωνιστική στόφα. Οι εμπειρότεροι στο «κόλπο» θα βρουν το μεγάλο set-piece της αρένας σωστό πανηγύρι και γενικά, τα easter eggs είναι μπόλικα, σίγουρα πολλά περισσότερα από όσα μπόρεσε να εντοπίσει ο υπογράφων,  που είναι «κοινωνικός παίχτης» – κατά το «κοινωνικός καπνιστής». Αν κάτι χρειαζόταν, πέρα από ένα γερό τριμάρισμα – καταλήγει μόνιμη παθογένεια της μπλοκμπάστερ παραγωγής αυτό-, ήταν ένας εικονοκλάστη πίσω από τον φακό. Το παρατηρείς στη σκηνή της απόδρασης της κατασκόπου από το παλάτι. Ενώ η σύλληψη και ο σχεδιασμός της παραπέμπουν σε Ζεμέκις, η εκτέλεση προκύπτει αναιμική – για τις σκηνές μάχης  και τον τρόπο που κινηματογραφούνται και μοντάρονται δε, δεν το συζητάμε, η ταινία έχει και την ατυχία να κυκλοφορεί μια εβδομάδα μετά το «Τζον Γουίκ: Κεφάλαιο 4».

Εν μέρει πάντως, δικαιώνει την τίτλο του. Έντιμο το αποτέλεσμα, κατορθώνει να κλέψει τη συμπάθεια σου χάρη σε μαγείς, κατάρες, τελώνια, τελέσματα και αρκετά χωρατά που βρίσκουν τον στόχο τους.