Gran Turismo

Aν το «Pixels» (2015) του Κρις Κολόμπους, μια (δικαιολογημένα) ξεχασμένη και όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένη απόπειρα αξιοποίησης της μυθολογίας των arcade games, επιχειρούσε να δικαιώσει μέσω της μυθοπλασίας χιλιάδες gamers που άκουγαν από τους γονείς τους να «κλείσουν τη ρημάδα την κονσόλα γιατί θα αποβλακωθούν», η ιστορία του Γιαν Μαρτένμπορο, στην οποία βασίστηκε το «Gran Turismo» του Νιλ Μπλόμκαμπ, αποτέλεσε μια έμπρακτη δικαίωση. Στην πραγματικότητα, μέσω της ενασχόλησης με τα video games αναπτύσσονται δεξιότητες, εκπαιδεύονται τα αντανακλαστικά, σε κάποιες περιπτώσεις ακονίζονται και η σκέψη και η χρήση της λογικής και της φαντασίας – δεν πρόκειται για «αποβλάκωση», δηλαδή, το αντίθετο.

Ο Μαρτένμπορο ήταν μανιώδης παίχτης του Gran Turismo, του διάσημου προσομοιωτή ταχύτητας του Playstation, συμμετείχε σε ένα event της Nissan για τους καλύτερους παίχτες του παιχνιδιού, βγήκε πρώτος και κέρδισε μια θέση σε επαγγελματικούς αγώνες ταχύτητας, όπου είχε να αντιμετωπίσει την καχυποψία και τη χλεύη των media και των «κανονικών» οδηγών. Το σενάριο παίρνει κάποιες δημιουργικές ελευθερίες – τα έχουμε ξαναπεί, στο σινεμά ζητούμενο είναι η εξυπηρέτηση της αλήθειας της ταινίας και όχι της ιστορικής αλήθειας- και ακολουθεί την κλασική συνταγή του «Ρόκι», που γαλούχησε γενιές και γενιές αθλητικών ταινιών στο σινεμά, δεν έπαψε και ποτέ δεν θα πάψει να συναρπάζει τον φαν του είδους, αρκεί, φυσικά, η ταινία να πληροί κάποιες κατασκευαστικές και δραματουργικές προδιαγραφές. Η αγωνιστική δράση είναι κινηματογραφημένη με επαγγελματισμό, το οπτικό εύρημα της μεταφοράς από το δωμάτιο στην αγωνιστική πίστα (και το αντίστροφο) πετυχαίνει να αναδείξει  τις ταπεινές καταβολές, τη χαρά του χαρακτήρα και την αγνότητα των κινήτρων του, έστω κι αν τα κίνητρα της ταινίας κάθε άλλο παρά αγνά είναι: πρόκειται για ακόμα ένα promo προϊόντος, για ακόμα μια φιλμική διαφήμιση ενός παιχνιδιού, σαν αυτή που σπάει ταμεία τον τελευταίο μήνα, καθώς και μερικών ακόμα αξεσουάρ της Sony – κίτρινη κάρτα όταν, σε μια σημαντική για την προώθηση του μύθου σκηνή, οι δημιουργοί βρίσκουν αφορμή για product placement, θυμίζοντας τις αλησμόνητες και αθέλητα ξεκαρδιστικές εμφανίσεις του Tonotil στο «Ταξίδι στ’ Αστέρια» για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό.

Κι αν απώτερος στόχος είναι η ενίσχυση του brand name και η υπενθύμιση ότι το Gran Turismo αποτελεί τον τελειότερο προσομοιωτή οδήγησης, τουλάχιστον υπάρχει μέριμνα για εκείνους που απλά θέλουν να δουν μια αξιοπρεπή ταινία αγώνων ταχύτητας. Στα θετικά στοιχεία της ταινίας θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και την ερμηνευτική προσέγγιση του προπονητή του ήρωα, του «Μίκι» της υπόθεσης, αν θέλετε, από τον Ντέιβιντ Χάρμπορ. Το σενάριο σκιαγραφεί έναν κυνικό, γκρινιάρη παλαίμαχο, ο Χάρμπορ όμως εκφέρει τις ατάκες του με μια προσγειωμένη, σχεδόν λεμποφσκική χαλαρότητα που δίνει φρεσκάδα σε έναν χαρακτήρα-κλισέ του είδους.