Αισθάνομαι Ζωντανός

Στο Λονδίνο του 1952, ο κος Γουίλιαμς (Μπίλι Νάι), δημόσιος υπάλληλος στην πολεοδομία, αποτελεί εδώ και χρόνια αναπόσπαστο γρανάζι ενός μηχανισμού που διαχειρίζεται τη μεταπολεμική ανοικοδόμηση της χώρας μέσα από τόνους χαρτούρας και πολυδαίδαλες διαδικασίες που διαρκούν για πάντα. Μέχρι τη στιγμή που μαθαίνει πως, χτυπημένος από μια ανίατη ασθένεια, ο χρόνος που του απομένει είναι πλέον μετρημένος. Μία γνώση που τον ωθεί να βρει ένα νόημα στη ζωή του, κάτι που να ξεπερνάει το πεπερασμένο της παρουσίας του στα εγκόσμια.

Ένα από τα καλύτερα και πιο συγκινητικά φιλμ της χρονιάς, αλλά και ένας οδηγός για τις προϋποθέσεις μέσα από τις οποίες μπορεί να βρει δικαίωση η απόπειρα ενός remake

Ο Νοτιοαφρικανός Όλιβερ Χερμάνους διασκευάζει επάξια τον «Καταδικασμένο» του Ακίρα Κουροσάβα, μεταφέροντας την ιστορία ενός γραφειοκράτη που καλείται να διαχειριστεί τα μαντάτα για την υγεία του, από το μεταπολεμικό Τόκιο στο Λονδίνο της ίδιας περιόδου, διατηρώντας ωστόσο αναλλοίωτο τον παροιμιώδη ουμανισμό του φιλμ του ‘52. Σημαντικό μέρος του ρίσκου μιας αναμέτρησης με ένα τόσο εμβληματικό έργο απορροφά καταρχάς ο νομπελίστας συγγραφέας Καζούο Ισιγκούρο, με μία σεναριακή διασκευή ατόφιας βρετανικότητας, οπωσδήποτε συμβατής πάντως με την χαρακτηριστική εκφραστική εγκράτεια της ιαπωνικής κουλτούρας. Ο Ισιγκούρο ήταν μάλιστα εκείνος που για χρόνια ονειρευόταν μια βρετανική διασκευή του «Καταδικασμένου» με τον Μπίλι Νάι στον πρωταγωνιστικό, όταν ακόμη ο τελευταίος δεν το είχε δει.

Το ευτύχημα της πραγμάτωσης του «Αισθάνομαι Ζωντανός» («Living») έχει πολύ να κάνει με την αψεγάδιαστη ερμηνεία του Νάι που εδώ αξίζει όλα τα Όσκαρ του κόσμου, καθώς ενσαρκώνει την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στην αντανακλαστική αγωνία του πόσο θα ζήσουμε, και την ουσιαστική πρόκληση του πώς θα ζήσουμε, την κληρονομιά που αφήνουμε φεύγοντας. Ασφαλώς και δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε τη ρετρό ματιά α λα κλασικό Χόλιγουντ του Χερμάνους με γωνίες λήψης που θυμίζουν έντονα Όρσον Γουέλς, καθώς επίσης την ευχέρεια να ακολουθεί ήρωες που σηκώνουν βαριά μυστικά (τα «The Endless River» του 2015 και «Moffie» του 2019 είναι τέτοιες περιπτώσεις). Όχι απλώς ένα από τα καλύτερα και πιο συγκινητικά φιλμ της χρονιάς, αλλά και ένας οδηγός για τις προϋποθέσεις μέσα από τις οποίες μπορεί να βρει δικαίωση η απόπειρα ενός remake.

INFO
Η ταινία θα προβάλλεται στους κινηματογράφους από την Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2022