Θεέ μου τι σου Κάναμε; 3

Το πολιτικά ορθό φαίνεσθαι, που τα τελευταία χρόνια έχει δυστυχώς καταστεί λυδία λίθος για την εξακρίβωση της ποιότητας μιας ταινίας από μεγάλη μερίδα της κριτικής, κυρίως της αμερικανικής, και οδηγεί σε αδιανόητα βαρετά κείμενα, δύσκολα συμπορεύεται με τη λαϊκή κωμωδία - και με την κωμωδία συνολικά, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το κοινό μιας λαϊκής κωμωδίας θέλει να δει αναγνωρίσιμα πρόσωπα και καταστάσεις, θέλει να παρακολουθήσει ένα έργο που μιλά τη γλώσσα του, η οποία είναι διάφορη από την (αυτοαποκαλούμενη) «ενσυνείδητη», πολιτικά ορθή διάλεκτο, που καμία συνείδηση της αυταρέσκειας, της επιθετικότητας, της μονομανίας και της λανθάνουσας μισαλλοδοξίας της έχει, μα αυτό είναι επίσης μια άλλη ιστορία.

Από εκεί και πέρα, υπάρχει το λαϊκό θέαμα που φέρει το στοιχείο της ενδοσκόπησης και της αυτοκριτικής, πάντα με τον εύληπτο, απλό τρόπο της λαϊκότητας, και υπάρχει κι εκείνο που απλά χαϊδεύει τα αυτιά του target group του. Στο τρίτο «Θεέ μου τι σου Κάναμε;» ο δεξιός πάτερ φαμίλια Κριστιάν Κλαβιέ έχει να αντιμετωπίσει τα πεθερικά του, τα οποία, όπως και οι γαμπροί του, ανήκουν σε διαφορετικές εθνότητες. Πέρα από τετριμμένα χωρατά με εθνοτικά στερεότυπα – πχ. οι Κινέζοι που μοιάζουν όλοι ίδιοι στα μάτια των Δυτικών- το «Θεέ μου τι σου Καναμε;3» είναι μια ταινία που θα γελάσει με τους vegan, με τη μοντέρνα τέχνη, με τους αδίστακτους Γερμανούς που έρχονται για να μας πάρουν όσα αγαπάμε, με όσα δηλαδή εκτιμά πως ταυτίζεται ο μέσος συντηρητικός θεατής στον οποίο απευθύνεται. Ούτε ουσιαστική αυτοκριτική στη μυωπική αντίληψη του κεντρικού της χαρακτήρα κάνει, ούτε πρόκειται για μια πραγματικά καυστική επίθεση στην πολιτική ορθότητα, καθώς μια τέτοια θα έβαλλε κατά πάντων, θα γινόταν πραγματικά δηκτική, αντί να περιορίζεται σε καλαμπούρια που θα άκουγες στο οικογενειακό τραπέζι.

Θα μου πείτε, ενδιαφέρει πραγματικά αυτό τον αντίστοιχο Έλληνα θεατή που περιμένει πώς και πώς τη συνέχεια των περιπετειών της οικογένειας Βερνέιγ; Ρητορική η ερώτηση, αυτός θέλει απλά να ξεσκάσει λίγη ώρα με ένα ανώδυνο θέαμα που θα επιτρέπει το μοίρασμα της προσοχής ανάμεσα στην οθόνη και στο σακουλάκι του πασατέμπου, το οποίο ελπίζουμε ότι θα αγοράσει από το κυλικείο του θερινού, γιατί κάπως πρέπει να ζήσουν κι αυτά. Φαντάζομαι, όμως, ότι τον ενδιαφέρει να υπάρχει ένα στοιχειώδες σενάριο, μια παραδοσιακή δομή με αρχή, μέση και τέλος, μια σχετική σπουδή στο χτίσιμο του γκαγκ. Ε, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, όλα τους απουσιάζουν από αυτή την τρίτη ταινία, όπου ένα αστείο ότι ο μαύρος γαμπρός του Κλαβιέ θα υποδυθεί τον Ιησού σε μια παράσταση, που έχει εξαντληθεί σχεδόν πριν ειπωθεί, γεννά ολόκληρη υποπλοκή. Όπου τα ευτράπελα μοιάζουν να ροκανίζουν τον χρόνο μέχρι να έρθει το μεγάλο πάρτυ-έκπληξη των τεσσάρων κορών του Κλαβιέ και της Λομπί για την 40^η επέτειο του γάμου τους, το οποίο κρατάει λίγο και τελειώνει απότομα. Θυμίζει κάπως εκείνα τα μεγαλύτερα σε διάρκεια εορταστικά επεισόδια ελληνικών σειρών των ‘90s, που έμοιαζαν να γράφτηκαν λίγο πριν ξεκινήσει το γύρισμα, απλά δεν κλείνει με ημίωρη συναυλία της Γλυκερίας και της Κατερίνας Κούκα.