The Flash

Όταν ξεκίνησε η προ-παραγωγή του «Flash» του Άντι Μουσκιέτι, θα εγκαινίαζε στα live-action υπερηρωικά πράγματα την πολυφορεμένη στα κόμικ έννοια του πολυ-σύμπαντος. Αν και η ταχύτητα είναι η υπερδύναμη του υπερήρωα, ο τελευταίος φτάνει στις αίθουσες καταϊδρωμένος με τις mutliverse αφηγήσεις να έχουν φτάσει πια ως τα... Όσκαρ. O λόγος της καθυστέρησης ήταν οι διαρκείς αλλαγές στην κατεύθυνση που θα έπαιρνε το (ως τότε μόνο διευρυμένο) σύμπαν της DC, οι οποίες έφεραν, με τη σειρά τους, ουκ ολίγες μεταβολές στην τελική μορφή του έργου. Προς τιμήν όλων των συντελεστών, το αποτέλεσμα δεν είναι το φιλμικό ανάλογο του τέρατος του Φρανκενστάιν, όπως θα περίμενες με τέτοιο παρασκήνιο.

Τουναντίον, ξεκινά με μια πραγματικά ξεκαρδιστική και ευφάνταστη σεκάνς, την οποία δεν θέλουμε να αποκαλύψουμε και να χαλάσουμε, κατά την πρώτη του ώρα, δε, βρίσκει ισορροπία μεταξύ κωμωδίας, δράματος και υπερηρωϊκής δράσης που - ας μας συγχωρέσουν οι τιφόζι της Marvel - έχουν καταφέρει ελάχιστες ταινίες του MCU, μετρημένες, ίσως, στα δάχτυλα του ενός χεριού. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν περνάμε για τα καλά στο πολυ-σύμπαν, όχι λόγω της χρήσης του μοτίβου, αλλά λόγω της συμπερίληψης όσων οφείλουν να συνοδεύουν μια σχετική ταινία, με βάση την κυρίαρχη συνταγή. Κοινώς, ο Μπάτμαν του Μάικλ Κίτον, αν και ήταν ο λόγος που ενθουσιαστήκαμε περιμένωντας το φιλμ και αν και χαίρεσαι να τον βλέπεις εν δράσει, αποτελεί ταυτόχρονα τον λόγο ή πιο σωστά, έναν από τους λόγους που η ταινία δεν είναι «μία από τις καλύτερες υπερηρωικές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ», παρα τις εξαγγελίες των υπευθύνων της εταιρίας.

Την σώζει ότι έχει συνείδηση του κορεσμού και ότι επιχειρεί (και να) σχολιάσει το είδος της. Ο τρόπος που ο Μπρους Γουέιν εξηγεί στον Μπάρι Άλεν τον τρόπο λειτουργίας του πολυσύμπαντος, παρομοιάζοντάς το με ένα πλέγμα από παραβρασμένα μακαρόνια ανακατεμένα με σάλτσα, σε συνδυασμό με το ίδιο το μήνυμα της ταινίας - όσο κι αν προσπαθεις να επιστρέψεις στο παρελθόν, είναι αδύνατο να το βελτιώσεις- αποτελούν μια (όχι και τόσο) λανθάνουσα κριτική στις πολυσυμπαντικές αφηγήσεις, οι οποίες ποντάρου στην νοσταλγία, επαναφέροντας παλιούς αγαπημένους. Η ίδια η συμμετοχή του Μάικλ Κίτον στο φιλμ το επιβεβαιώνει με έναν διακινηματογραφικό, μεταμοντέρνο τρόπο. Βλέπουμε τον ηθοποιό, ακούμε το γνώριμο επιβλητικό μουσικό θέμα του Ντάνι Έλφμαν, καμία σχέση, όμως, δεν έχει με τον «Μπάτμαν» του Τιμ Μπέρτον και υποθέτουμε ότι σε μερικά χρόνια ο αντίκτυπος της εμφάνισής του εδώ θα είναι ανάλογος εκείνου της επανεμφάνισης της  παλιοπαρέας στο φινάλε του προηγούμενου «Ghostbusters» -τι εννοείτε ότι το έχετε ξεχάσει ήδη; Παρά την «Επιστροφή» του Μπατμαν, η ταινία του Μουσκιέτι δεν μπορει να ξαναγεννήσει το «Batman Returns» κι όσο περισσότερο προσπαθεί, τόσα περισσότερα πράγματα θα καταστρέφει, μέχρι που το αποτέλεσμα θα καταλήξει - αν δεν έχει γίνει ήδη - «τερατώδες».

Θα θέλαμε να γράψουμε περισσότερα, αλλά στην παρούσα φάση δεν θα θέλαμε να αποκαλύψουμε τις απολαύσεις της ταινίας, που δεν εντοπίζονται ούτε στις εκτεταμένες γκεστ εμφανίσεις , ούτε στο αναίσχυντο (και κάποτε κακοφτιαγμένο) κρεσέντο fan service στην τρίτη πράξη, αλλά στο γεγονός ότι, πέραν του προαναφερθέντος σχόλιου, μας υπενθυμίζει ότι για να κερδίσεις το κοινό χρειάζεσαι κυρίως καρδιά, λίγη παραπάνω επιμέλεια και ρίσκο στον σχεδιασμό της δράσης και εν προκειμένω, έναν χαρισματικό πρωταγωνιστή. Πέρα από το ήδη αποδεδειγμένο απο το παρελθόν δραματικό εύρος, τέτοια είναι η ικανότητα του Έζρα Μίλερ στη σωματική κωμωδία, ώστε οριακά να λυπάσαι που ο ηθοποιός χαραμίζει το ταλέντο του, αψηφώντας συστηματικά τις διατάξεις του ποινικού δικαίου στην προσωπική του ζωή. Υπό διαφορετικές συνθήκες, τέτοιες εμφανίσεις είναι που φτιάχνουν σταρ. 

Όσο για το μέλλον του σύμπαντος της DC, που ενδιαφέρει μεγάλο μέρος της κοινότητας των φαν, η ταινία λύνει τα χέρια του Τζέιμς Γκαν, αλλά χωρίς να ξεκαθαρίζει ιδιαίτερα τα πράγματα. Αν, όμως, μετά από όσα ειπώθηκαν εκουσίως και ακουσίως περί πολυσυμπαντικών υπερηρωισμών μέσα στο φιλμ, εξακολουθείς να εστιάζεις εκεί, τότε φοβάμαι ότι μάλλον «έχασες» την ταινία. Αλλά ακόμα και τότε, ο τρόπος που υπηρετεί το ψυχαγωγικό σινεμά, όταν δεν καταφεύγει σε λαϊκίστικα τερτίπια για να τέρψει τον (μεγάλο) φαν, αρκεί για να φύγεις από την αίθουσα χορτάτος κι ευχαριστημένος.