3 Δευτερόλεπτα

Μαζί με την δεδομένη κουλτούρα του αστυνομικού φιλμ που έχει καλλιεργηθεί στο Χόλιγουντ πρέπει να συνδεθεί και ο αναπόφευκτος κορεσμός του. Όχι ότι ποτέ θα βαρεθούν οι λάτρεις μια αστυνομική ιστορία, όμως αλήθεια στυγνή παραμένει πως η τηλεοπτική υπερέκθεση και η συνεχιζόμενη b παραγωγή στο σινεμά, έχουν μωλωπίσει το είδος σε βαθμό αναισθησίας.

Έχοντας πει αυτό, τα καλά νέα είναι πως η δουλειά του Ντι Στέφανο αποφεύγει περίπου όλες τις κακοτοπιές των κακογυρισμένων του είδους. Δεν βιάζεται, δεν μοντάρει όπως να’ναι «κρύβοντας» την σκηνογραφική φτώχεια, την απουσία γεωγραφίας και την περιφρόνηση του φιλμικού χωροχρόνου. Έχει στα χέρια του έναν b προϋπολογισμό, αλλά ξέρει με την σκηνοθεσία και τα (γερά) πρόσωπα να υποβάλλει προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Το βασικό σινεμά είναι να αφηγηθείς μια ιστορία, να πείσεις για τους ανθρώπους σου κι άμα λάχει να έχεις και κάτι βαθύτερο να πεις το αφήνεις έντεχνα να διαφανεί.

Απευθύνεται στους μανιώδεις συλλέκτες αστυνομικών ιστοριών του σινεμά. Τους οποίους και θα αποζημιώσει  

Ο Ντι Στέφανο, που μαζί με τον Ρόουαν Τζόφι («Ο Αμερικάνος», μακριά από την περίτεχνη απλότητα εκείνου πάντως) υπογράφουν και το σενάριο, βλέπουν τις «Επικίνδυνες Υποσχέσεις» του Κρόνενμπεργκ, βλέπουν και το εγκληματισμένο (sic) γκέτο του σινεμά του Τζέιμς Γκρέι, ξέρουν πως δεν μπορούν να ανοιχτούν στα εκατέρωθεν νερά, κρατούν όμως μια ατμόσφαιρα που ειδικά στο πρώτο μέρος του έργου (μέχρι την φυλάκιση) αγγίζει την έκπληξη. Είναι τονικά συνεπές, υποσχόμενο, σφιχτό, μετρημένο.

Από εκεί και μετά, χωρίς να χάνεται ποτέ ο έλεγχος του ύφους του έργου, χωρίς να εκπίπτει σε ανοησίες και σεναριογραφικό τρόμο ολοκλήρωσης, το πράγμα, αβοήθητο από τα πολλά του μέτωπα, τους ανολοκλήρωτους χαρακτήρες και την (έμμετρη) κοινοτοπία (απόρροια και του κορεσμού), ξεφουσκώνει. Και είναι κρίμα γιατί ο Τζόελ Κίναμαν είναι ένας στέρεος πρωταγωνιστής με ανδρικό χάρισμα, κρίμα γιατί ο Common έχει μια…ντενζελική άνεση (και αυταρέσκεια), κρίμα και γιατί η πρώτη λίστα του καστ (Ρόζαμουντ Πάικ, Κλάιβ Όουεν) έχει το σπίρτο ν’ ανάψει το έργο ανά πάσα στιγμή.

Κρίμα τελικά περισσότερο γιατί η καλή πρόθεση, έστω και με στερεοτυπική ιστορία, θέλει ένα στυλ (δεν ζητάμε τον «Informer» του Φορντ, ούτε τον «Χαφιέ» του Μελβίλ), μια προμελέτη στο στήσιμο και το ντεκουπάζ -που τέτοιες ταινίες χρειάζονται όπως ο νεφροπαθής την αιμοκάθαρση- απόντα. Αλλιώς, την πρότεινες άφοβα. Ως έχει απευθύνεται στους μανιώδεις συλλέκτες αστυνομικών ιστοριών του σινεμά. Τους οποίους και θα αποζημιώσει.