Super Mario Bros: Η Ταινία

Αυτή ίσως και να αποτελεί μια από τις πιο «άχρηστες» περιλήψεις ταινίας, μιας που ποιος είναι αυτός που δεν γνωρίζει τον Μάριο, ακόμα και δίχως να έχει παίξει τα παιχνίδια, απλά και μόνο ως ένα - από τα πολλά - σημεία κατατεθέν της gaming, ποπ κουλτούρας; Ρητορική η ερώτηση, αλλά για όσους πραγματικά δεν γνωρίζουν, ας κάνουμε μια μίνι αναδρομή στο παρελθόν πριν προχωρήσουμε στο ψητό.

Η πρώτη εμφάνιση του μυστακοφόρου υδραυλικού σε παιχνίδι της Nintendo έγινε το 1981 στο Donkey Kong, τότε που ο Μάριο ούτε υδραυλικός ήταν, ούτε και λεγόταν Μάριο! Ο χαρακτήρας του ήταν γνωστός ως “Jumpman” και ήταν…ξυλουργός, με βασικό του σκοπό να αποφεύγει τα βαρέλια που του πετούσε κατακέφαλα ο Donkey Kong, προκειμένου να γλυτώσει και να σώσει στο τέλος την πριγκίπισσα. Τέσσερα χρόνια μετά, το 1985, κυκλοφόρησε το πρώτο παιχνίδι της σειράς με τίτλο «Super Mario Bros.» το οποίο αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα από τα καλύτερα και πιο επιτυχημένα βιντεοπαιχνίδια στην ιστορία, με πωλήσεις που ξεπερνούν κατά πολύ τα εξήντα εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Το μικρό αυτό, ιστορικό flashback έχει την δική του σημασία δεδομένου ότι οι λάτρεις (και όχι μόνο) του franchise πρόκειται να αναγνωρίσουν πολλές αναφορές και μικρά easter eggs μέσα στην ταινία, «τσιμπημένα» απευθείας από την gaming σειρά, γεγονός που ενισχύει και την διάνθιση του σεναρίου με πολλαπλές δόσεις νοσταλγίας.

Η μέρα του Μάριο και του Λουίτζι ξεκινάει ως μια ακόμη συνηθισμένη μέρα, με τους δυο τους να προσπαθούν να φτιάξουν όνομα στην πιάτσα των υδραυλικών. Ο Μάριο θα βρει την κατάλληλη ευκαιρία για την πολυπόθητη αναγνώριση, όταν ένας αγωγός νερού απειλήσει να πλημμυρίσει ολόκληρο το Μπρούκλιν. Η απόπειρα των δυο αδελφών να τον επισκευάσουν, θα τους οδηγήσει σε ένα φαντασμαγορικό ταξίδι, αφού μέσα από έναν πολύ γνωστό, πράσινο σωλήνα (ναι, ναι καλά το μαντέψατε) θα βρεθούν ξαφνικά σε μια άλλη διάσταση, όπου όμως θα χωριστούν, με τον Λουίτζι να καταλήγει στο ερεβώδες βασίλειο του Μπάουζερ και τον Μάριο στο φωτεινό και χαρούμενο Μανιταροβασίλειο. Εκεί θα γνωρίσει την όμορφη πριγκίπισσα Πιτς και μαζί θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να σώσουν το βασίλειο και τον Λουίτζι από τα χέρια του διαβολικού και…ερωτοχτυπημένου Μπάουζερ.

Πολύχρωμο και απόλυτα ψυχαγωγικό το «Super Mario Bros.», αποτελεί την ιδανική αφορμή για μια επίσκεψη στην αίθουσα, με την εγγύηση ότι θα περάσετε καλά τόσο εσείς, όσο και οι μικρότεροι θεατές τους οποίους πιθανότατα θα συνοδεύετε. Μπορεί το σενάριο του Μάθιου Φόγκελ να ακολουθεί πιο generic μονοπάτια, δίχως ουσιαστικές εκπλήξεις, αλλά το γεγονός πως έχει καταφέρει να «χωρέσει» την αφηγηματική ραχοκοκαλιά του θρυλικού video game σε μιάμιση μόλις ώρα ταινίας – και να το κάνει και καλά – είναι από μόνο του ένα κάποιο επίτευγμα. Στα συν βρίσκεται σίγουρα και η σκηνοθεσία των Άαρον Χόρβαθ και Μάϊκλ Γιέλενικ, που μπορεί να μην μετρούν στο ενεργητικό τους άλλες, σημαντικές δουλειές, καταφέρνουν όμως εδώ να δώσουν ένα ξέγνοιαστο τόνο και ρυθμό σε μια ταινία με την οποία σίγουρα θα περάσεις καλά και αναμφίβολα θα γελάσεις πολλές φορές.

Από εκεί και πέρα μένει στους πιστούς φανς να εντοπίσουν όλες τις αναφορές στα παιχνίδια, αν και μερικές είναι γνωστές και σε όλους τους υπόλοιπους, κοινούς θνητούς, όπως η παρουσία των kart (μια σεκάνς που μοιάζει βγαλμένη από το «Mad Max: Fury Road»), αλλά και το σκηνοθετικό homage στα πρώτα 2D Μάριο παιχνίδια, με τους Χόρβαθ/Γιέλενικ να σκηνοθετούν σκηνές της ταινίας, με τον ίδιο τρόπο που παίζει κανείς το game σε προοπτική 2D.

Το «Super Mario Bros.» είναι η ψυχαγωγική εναλλακτική που χρειαζόμασταν – πολύ - αυτή την περίοδο, στην τελική αξίζει να πας ακόμα και μόνο για να ακούσεις τον Μάριο να ξεστομίζει την iconic ατάκα «It’s-a-me, Mario!» (αν επιλέξεις την υποτιτλισμένη προβολή), ίσως και για να ξεχάσεις για λίγο την live action ταινία του 1993, με πρωταγωνιστές τους Μπομπ Χόσκινς και Τζον Λεγκουιζάμο (και τον Ντένις Χόπερ σε ρόλο Κing Koopa), η οποία βέβαια θα κρατάει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καλτ καρδιά μας.