Wicked

Στην ανατολή του 20ού αιώνα, το κλασικό παραμύθι του Λ. Φρανκ Μπάουμ «Ο Μάγος του Οζ» (πρωτοεκδόθηκε το 1901) χάρισε στο σινεμά τα πιο λαμπερά κόκκινα γοβάκια - ενδεχομένως το πιο iconic κινηματογραφικό memorabilia - για να περπατήσει το 1939 σε έναν δρόμο στρωμένο με κίτρινα τούβλα αναζητώντας καρδιά, μυαλό και θάρρος. Οι τεχνολογικές καινοτομίες, η Ντόροθι της Τζούντι Γκάρλαντ, το «Over the Rainbow» του Χάρολντ Άρλεν, αποτελούν ορόσημα της 7ης Τέχνης, μία ουσιώδη καλλιτεχνική μάζα ιδεών ενός Technicolor ανεμοστρόβιλου που εμφανίστηκε στο Κάνσας και τελικά βρήκε «σπίτι» στο βλέμμα και στις καρδιές των θεατών. Ένας από αυτούς, ο συγγραφέας Γκρέγκορι Μαγκουάιρ, εμπνεύστηκε μετά από χρόνια το «Wicked» ως ανατρεπτικό φόρο-τιμής στην παρεξηγημένη Κακιά Μάγισσα της Δύσης και στη συνέχεια η μιούζικαλ-απόδοση του βιβλίου από τον Στίβεν Σουόρτς έγραψε τη δική της ιστορία. Φέτος, δύο δεκαετίες μετά το πρώτο του ανέβασμα, το θεατρικό «Wicked» προσγειώνεται στο σινεμά, ως ένα αντιδάνειο που ολοκληρώνει ένα νέο κύκλο βιβλίου->μιούζικαλ->ταινίας και σκοπεύει να «πρασινίσει από το κακό του» κάθε αρνητή. Ή μάλλον, να τον μαγέψει.

Με σαφείς αναφορές στον κινηματογραφικό πρόγονο (από τους τίτλους αρχής μέχρι την κρυφή μελωδία του «Over the Rainbow» στη μουσική φράση «Unlimited»), το «Wicked: Part Ι» - όπως είναι σωστά ο τίτλος του - είναι ένα μερακλίδικο κινηματογραφικό μιούζικαλ που τιμά τη θεατρική καταβολή του και απογειώνεται θεαματικά στο πανί. Φανατικός της δουλειάς του Στίβεν Σουόρτς (σίγουρα έχετε σιγοτραγουδήσει κάτι από «Ποκαχόντας», «Η Παναγία των Παρισίων», «Ο Πρίγκιπας της Αιγύπτου») και γνωρίζοντας πως η δημοφιλία της παράστασης είναι εμπορικό εχέγγυο, αλλά και δημιουργική άγκυρα, ο σκηνοθέτης Τζον Μ. Τσου σπάει την κινηματογραφική μεταφορά σε δυο ταινίες, σύμφωνα με τις δυο ξεχωριστές πράξεις του θεατρικού, αναπτύσσει στο σενάριο τα διαλογικά μέρη και παίρνει το χρόνο του για να ενορχηστρώσει τον θίασο σε εκλεπτυσμένα, απαιτητικά, όσο και ευρηματικά μουσικοχορευτικά νούμερα. 

Παρακολουθώντας την ταινία έρχεται στο νου ο Πολ Κινγκ του «Πάντινγκτον», ο οποίος είχε αναλάβει παρομοίως ένα «εμπορικό χαρτί» αλλά το είχε εξαργυρώσει με απίστευτο γούστο και φροντίδα, μεταμορφώνοντας μαγικά αυτό που στα χέρια κάποιου άλλου θα ήταν διεκπεραιωτικό. Έτσι και ο Τσου, με σκηνογραφία και ενδυματολογία (το Όσκαρ στο «οζιανό» τσεπάκι της) πλήρως συντονισμένες και συμπληρωματικές, χτίζει την εναλλακτική ιστορία του Οζ υπηρετώντας με επιμέλεια και φαντασία κάθε σκηνή. Ιδανικό παράδειγμα η 10λεπτη εισαγωγή του ατίθασου Πρίγκιπα Φιέρο («Dancing Through Life») με τις εντυπωσιακές περιστρεφόμενες βιβλιοθήκες και την στακάτη χορογραφία, που επιφυλάσσει μία ενδιαφέρουσα αλλαγή τόνου στο φινάλε της.

Ασφαλώς και η μαγική μαγιά της ταινίας βρίσκεται στο καστ. Τις φωνητικές δυνατότητες της Σύνθια Ερίβο τις γνωρίζαμε ήδη από το ντεμπούτο της στο «Δύσκολες ώρες στο El Royale» κι εδώ ξέρει καλά πως έχει να αναμετρηθεί με το εύρος της βραβευμένης με Τόνι για τον ρόλο Ιντίνα Μενζέλ και απαιτητικά τραγούδια, ειδικά το «Defying Gravity» - ένα από τα δυσκολότερα που έχουν γραφτεί για μιούζικαλ. Η Ερίβο ενσαρκώνει ως μαύρη ηθοποιός την Έλφαμπα προσθέτοντας το βιωματικό, ειδικό βάρος μιας γυναίκας που το χρώμα της μπορεί να σταθεί κριτήριο κοινωνικού αποκλεισμού. Όσο, όμως, τα πράγματα για την Ερίβο ήταν λίγο-πολύ δεδομένα, αυτή που αποτελεί αποκάλυψη στην ταινία είναι η Αριάνα Γκράντε με τις άκοπα χαρισμένες υψηλές τις νότες και ένα απίστευτο κωμικό timing που παρασύρει. Οι δυο τους λειτουργούν άψογα στο δίπολο μιας άσπονδης φιλίας με ζηλευτή κινηματογραφική χημεία. Μαζί τους, ο Τζόναθαν Μπέιλι (του «Bridgerton») αποδεικνύεται χαρισματικός δάνδης ως επηρμένος Πρίγκιπας Φιέρο, ενώ η Μισέλ Γεό και ο Τζεφ Γκόλντμπλουμ προσθέτουν κινηματογραφικό gravitas (pun intended) ως Καθηγήτρια Μόριμπλ και Μάγος του Όζ, παρά τις τραγουδιστικές τους αδυναμίες.

Τα σημεία, στα οποία το «ξόρκι» σπάει, είναι βασικά δυο, δραματουργικά όμως σημαντικά: η γνήσια απορία που γεννιέται για τη μισαλλόδοξη αντιμετώπιση της Έλφαμπα σε ένα Σχολείο Μαγείας όπου κυριαρχεί η συμπεριληπτικότητα (εθνικοτήτων και φύλων), αλλά και το κατακερματισμένο 20λεπτο φινάλε, όταν η πλοκή φανερώνει τις ανατροπές της. Ο Τσου επιθυμώντας να μεγεθύνει οπτικά και επικά το τέλος της ταινίας, που έχει διάρκεια τα διόλου ευκαταφρόνητα 160 λεπτά (όσο όλο το θεατρικό «Wicked»!), πλατειάζει στην αφήγηση, αρχίζει να βασίζεται στο CGI και διακόπτει τη ροή του διασημότερου τραγουδιού του μιούζικαλ, για να υπηρετήσει το θέαμα έτσι όπως λογαριάζεται στα συνταγογραφημένα μπλοκμπάστερ και όχι με το ραφινάρισμα που είχε επιδείξει μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Πταίσματα, ίσως, γιατί ο Τζον Μ. Τσου (που έχει καλές περγαμηνές στο είδος με το μιουζικαλ «In The Heights» το 2021) στήνει ένα απολαυστικά διφορούμενο φαντασμαγορικό παραμύθι, καλοφτιασιδωμένο και καλομελετημένο που χωράει μέσα στην αποθέωση της ποπ ευφορίας του ένα απροσδόκητα καλοβαλμένο μήνυμα για ό,τι εννοούμε - ή βολευόμαστε να προβάλουμε - ως «κακό». Η γυναίκα-μάγισσα στην πυρά, η αλαζονεία της εξουσίας, ο εξοστρακισμός των μειονοτήτων, η λογοκρισία των πνευματικών ατόμων, οι μηχανισμοί της προπαγάνδας και η σύγκρουση με το κατεστημένο αποτελούν το καλά κρυμμένο μήνυμα του «Wicked». Και αυτά τα Χριστούγεννα, έρχεται για να σας το τραγουδήσει με ευφάνταστο επαγγελματισμό. Κοντολογίς, follow the yellow brick road ξανά!