Ραντεβού με έναν Serial Killer

«Κωμωδία = Τραγωδία + Χρόνος» έλεγε ο Γούντι Άλεν κι έτσι σήμερα η προ δεκαετιών παρουσία ενός serial killer με ανεπίσημο body count άνω των 130 γυναικών στο αμερικανικό «Ραντεβού στα Τυφλά» έχει ανεκδοτολογικό χαρακτήρα. Όμως, η επίμονη δράση serial killers όπως ο Ρόντνεϊ Αλκάλα κατά τη δεκαετία των ‘70s στις ΗΠΑ καθόλου αστεία δεν ήταν. Τουναντίον, αποτελούσε έμπρακτη απόδειξη της ανεξάντλητης φαντασίας μας, όταν πρόκειται να βλάψουμε, και μια υπενθύμιση πως, ενώ νομίζουμε πως τα έχουμε δει όλα, η πραγματικότητα και η ανθρωπότητα μπορούν πάντα να μας εκπλήσσουν δυσάρεστα.

Στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο η Άννα Κέντρικ έρχεται να βάλει μια λυπηρή, διόλου αμελητέα υποσημείωση στον φιντσερικό «Zodiac». Η δράση αυτών των αντρών υπήρξε ανενόχλητη για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και μπόρεσε να λάβει τέτοια έκταση, λόγω μιας σειράς πεποιθήσεων και ηθών, οφειλόμενων σε πατριαρχικές αντιλήψεις και ωχαδερφιστικές (σ)τάσεις. Η ηρωίδα που ενσαρκώνει η Κέντρικ σε τίποτα δεν διαφέρει από αντίστοιχες που συνθέτουν τη φιλμογραφία της στο είδος της κομεντί, όπου εδώ και χρόνια διαπρέπει. Η διακοπτόμενη, μακροσκελής σεκάνς του τηλεπαιχνιδιού φέρε στοιχεία κομεντί, τα οποία συνθλίβονται υπό την παρουσία ενός τέρατος. Η κομεντί καταπνίγεται από το θρίλερ δηλαδή, περίπου όπως η ανεμελιά και η αθωότητα θρυμματίζονται από τη δράση ανθρώπων σαν τον Αλκάλα.

Η Κέντρικ παίρνει άριστα στη διαχείριση του βραδυφλεγούς σασπένς, στη σκιαγράφηση του ανθρωπόμορφου κτήνους, αλλά και των συμπεριφορών που ευνόησαν τη δράση του, ενώ αποτυπώνει τα έργα του (ανθρώπινου) Κακού ανατριχιαστικά, δίχως να καταφεύγει στην ευκολία του gore και της πρόκλησης. Οι αφηγηματικές μεταβάσεις από το τηλεπαιχνίδι στις επιθέσεις του Αλκάλα δεν είναι πάντα εξίσου ομαλές (ή δικαιολογημένες), ωστόσο το σύνολο αποπνέει μια σιγουριά που υπόσχεται πολλά στο μέλλον. Ανυπομονούμε.