Πολλές φορές τα βραβεία για το σύνολο της καριέρας κάποιου καλλιτέχνη προσφέρουν σύγκινηση και φορτισμένες στιγμές, μέσα από τις αναμνήσεις και τις ευχαριστίες του αποδέκτη. Η Μέριλ Στριπ είχε την πιο δυνατή στιγμή των 74ων Χρυσών Σφαιρών, χωρίς να αναφερθεί ιδιαίτερα στο παρελθόν και τη καριέρα της, αλλά διατυπώνοντας με σχετικά απλό λόγο τους προβληματισμούς της για την Αμερική του σήμερα και για την απειλή που σύμφωνα με αυτήν αποτελεί ο τωρινός πρόεδρος της χώρας, Ντόναλντ Τραμπ, πετώντας σαφείς αιχμές προς αυτόν, χωρίς όμως να ακουστεί ποτέ το όνομά του. Αναλυτικά, τα όσα είπε η Στριπ, στην viral ομιλία της ημέρας.

«Σας αγαπώ όλους. Θα πρέπει να με συγχωρήσετε, αλλά έχω χάσει τη φωνή μου θρηνώντας αυτό το σαββατοκύριακο, και πρόσφατα έχω χάσει το μυαλό μου γι’ αυτό θα πρέπει να διαβάζω όσα λέω. Σ’ ευχαριστώ Ένωση Ξένων Δημοσιογράφων του Χόλυγουντ, επαυξάνω σε αυτό που είπε ο Χιου Λώρι, εσείς και όλοι μας σε αυτή την αίθουσα ανήκουμε σε ένα από τα πιο διαβεβλημένα κομμάτια της Αμερικανικής κοινωνίας αυτή τη στιγμή. Σκεφτείτε το: Χόλυγουντ, ξένοι και δημοσιογράφοι. Τί ακριβώς είμαστε, τί είναι το Χόλυγουντ; Ένα σύνολο από ανθρώπους από άλλα μέρη. Γεννήθηκα, μεγάλωσα και εκπαιδεύτηκα σε δημόσιο σχολείο στο Νιου Τζέρσεϋ. Η Βαϊόλα Ντέιβις γεννήθηκε σε δωμάτιο αγροκαλλιεργητών στη Νότια Καρολίνα και πήγε στο Σέντραλ Φολς, στο Ρόντ Άιλαντ. Η Σάρα Πόλσον γεννήθηκε στη Φλόριντα και μεγάλωσε μόνο με τη μητέρα της στο Μπρούκλιν. Η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ ήταν μία από οικογένεια 7 ή 8 παιδιών στο Οχάιο. Η Έιμι Άνταμς γεννήθηκε στη Βιτσέντσα της Ιταλίας και η Νάταλι Πόρτμαν γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ. Πού είναι τα πιστοποιητικά γεννήσεώς τους; Η πανέμορφη Ρουθ Νέγκα γεννήθηκε στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας, μεγάλωσε στην Ιρλανδία και είναι υποψήφια εδώ υποδυόμενη ένα κορίτσι από μια μικρή πόλη της Βιρτζίνια. Ο Ράιαν Γκόσλινγκ, όπως όλοι οι υπέροχοι άνθρωποι, είναι Καναδός. Και ο Ντεβ Πατέλ, γεννήθηκε στην Κένυα, μεγάλωσε στο Λονδίνο και παίζει έναν Ινδό που μεγαλώνει στη Τασμανία. To Χόλυγουντ λοιπόν πορεύεται με ξένους και αν τους διώξουμε όλους, δε θα μείνει τίποτα πέρα από το να βλέπετε ράγκμπι και διάφορες πολεμικές τέχνες – που δεν είναι ακριβώς τέχνες.

Η μόνη δουλειά του ηθοποιού είναι να μπαίνει στις ζωές των ανθρώπων που είναι διαφορετικοί από εμάς και να σας κάνει να νοιώσετε τι νοιώθουν αυτοί, και υπάρχουν πολλές, πολλές σπουδαίες και δυναμικές ερμηνείες που έκαναν αυτό ακριβώς. Αλλά υπήρχε μια ερμηνεία φέτος με την οποία έμεινα άναυδη, έβαλε το αγκίστρι της στην καρδιά μου. Όχι επειδή ήταν καλή, δεν υπήρχε κάτι καλό σε αυτή, αλλά γιατί ήταν αποτελεσματική και τελικά πέτυχε τη δουλειά της. Έκανε το κοινό της να γελάσει δυνατά. Ήταν η στιγμή που ένα άτομο ζήτησε να καθίσει στην πιο αξιοσέβαστη θέση αυτής της χώρας υποκρινόμενος έναν ανάπηρο δημοσιογράφο, με τη σιγουριά ότι υπερέχει σε προνόμια, εξουσία και ικανότητα να απαντήσει. Αυτό πραγματικά ράγισε τη καρδιά μου όταν το είδα και ακόμη δε μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου επειδή δεν ήταν σε ταινία, ήταν στην πραγματική ζωή. Κι αυτό το ένστικτο του εξευτελισμού, όταν υποδεικνύεται από έναν δυνατό, επηρεάζει την ζωή πολλών αφού δίνει την άδεια σε άλλους ανθρώπους να κάνουν του ίδιο. Η έλλειψη σεβασμού φέρνει έλλειψη σεβασμού, η βία φέρνει βία και ;όταν οι δυνατοί χρησιμοποιούν τη θέση τους για να εκφοβίζουν τους άλλους, τότε χάνουμε όλοι.  

Αυτό φέρνει την κουβέντα στους δημοσιογράφους. Χρειαζόμαστε τα μέσα για τη διαχείριση και τον έλεγχο της εξουσίας, για να βγάζει προς τα έξω κάθε τι ντροπιαστικό. Γι’ αυτό οι δημιουργοί του έθνους μας έβαλαν τον τύπο και τις ελευθερίες του μέσα στο Σύνταγμα μας. Γι’ αυτό λοιπόν ζητώ και από την Ένωση Ξένων Δημοσιογράφων του Χόλυγουντ αλλά και από όλους μας να στηρίξουμε την Επιτροπή Προστασίας των Δημοσιογράφων, γιατί θα τους χρειαστούμε για να προχωρήσουμε και θα μας χρειαστούν για να διαφυλάξουν την αλήθεια.

Και κάτι τελευταίο – μια μέρα κατά τη διάρκεια κάποιων γυρισμάτων, γκρίνιαζα για κάτι, πρέπει να ήταν ότι θα δουλεύαμε την ώρα του γεύματος ή παραπάνω ώρες, δε θυμάμαι, και ο Τόμι Λι Τζόουνς μου είπε, δεν είναι όμως προνόμιο το να είσαι ηθοποιός; Ναι, είναι και πρέπει να θυμίζουμε στους συναδέλφους μας αυτό το προνόμιο και την ευθύνη που έχουμε για αλληλοκατανόηση. Πρέπει να είμαστε όλοι περήφανοι για τη δουλειά που τιμάται σήμερα. Όπως είπε και η φίλη μου, η πρόσφατα χαμένη Πριγκίπισσα Λέια (Κάρι Φίσερ), πάρε την πληγωμένη σου καρδιά και κάνε την Τέχνη. Σας ευχαριστώ».

Σήμερα πάντως, ο Τραμπ απάντησε, σχολιάζοντας το επεισόδιο με τον δημοσιογράφο που ανέφερε η Στριπ, πως ποτέ δε τον κορόιδεψε, αλλά τον ρωτούσε δημοσίως για ποιο λόγο άλλαξε το ρεπορτάζ του, ενώ υπενθύμισε πως η Στριπ προλόγισε την Χίλαρι Κλίντον στο Συνέδριο των Δημοκρατικών, είναι επώνυμη υποστηρίκτριά της όπως και οι περισσότεροι που την χειροκρότησαν χθες.