8:57
29/12

Οι 25 καλύτερες ταινίες του 2025 από το ΣΙΝΕΜΑ

Σε μία πολύ δύσκολη χρονιά, πολιτικών αναταραχών και καθημερινής αβεβαιότητας, το σινεμά ήταν ξανά ένας διαυγής, ανακλαστικός καθρέφτης. Μέσα στο 2025 υπήρξαν ταινίες μεγάλων επιστροφών, ξενόγλωσσοι τίτλοι που φανέρωσαν την οικουμενικότητα της κινηματογραφικής γλώσσας, ερμηνείες που συζητήθηκαν έντονα σε φεστιβάλ & βραβεία, φιλμ που είχαν το θάρρος να σχολιάσουν το «εδώ»... τώρα.

Από τους 316 κινηματογραφικούς τίτλους που κυκλοφόρησαν επίσημα στην ελληνική διανομή από 1η Ιανουαρίου εώς και 31 Δεκεμβρίου 2025, οι συντάκτες του ΣΙΝΕΜΑ επέλεξαν τους 25 που θα κρατήσουν ως ανάμνηση για το '25. Ένα πλουραλιστικό λεύκωμα εικόνων για ένα πολυσχιδές έτος.

Σας ευχόμαστε ολόψυχα μία καλύτερη χρονιά.

ΟΙ 25 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΑΝ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΤΟ 2025

25. Αμαρτωλοί (Sinners) | Σκηνοθεσία: Ράιαν Κούγκλερ

Ο Ράιαν Κούγκλερ του «Μαύρου Πάνθηρα» γράφει και σκηνοθετεί ένα ψυχαγωγικό φιλμ που ανανεώνει τον μύθο του βρικόλακα, ένα ριψοκίνδυνο, προσωπικό στοίχημα που φέρνει εις πέρας αποτελεσματικά, σε μια προσπάθεια να συνενώσει διαφορετικές ιστορικές επιρροές, μουσικά ρεύματα και κινηματογραφικά είδη, έχοντας πάντα κατά νου την ανάδειξη της πολύπαθης Ιστορίας των μαύρων της Αμερικής.

24. Ο Κύριος των Νεκρών (The Shrouds) | Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ

«Πόσο σκοτάδι μπορείς να αντέξεις;» ζητά σε κάποια σκηνή να μάθει ο Βενσάν Κασέλ, απευθύνοντας τρόπον τινά την ερώτηση στο κοινό. Κι αμέσως μετά ο Κρόνενμπεργκ απαντά με μια γνήσια μακάβρια και υπογείως σαρδόνια ταινία η οποία καλύπτει παρόμοιες ψυχοσεξουαλικές περιοχές με το «Crash» και τη «Μύγα», είναι πιθανό να αποξενώσει μερίδα θεατών με τη δαιδαλώδη πλοκή της, αποτελεί όμως και την πιο προσωπική δημιουργία του σκηνοθέτη.

23. Γκραν Τουρ (Grand Tour) | Σκηνοθεσία: Μιγκέλ Γκόμες

Το σινεμά του Μιγκέλ Γκόμες είναι μοντέρνο. Και για να επιτείνει ακόμα περισσότερο την αίσθηση -κατασκευής και προθέσεων- διαταράσσει εκ των πραγμάτων και κατά τρόπο αξιωματικό κάθε έννοια χρόνου, χώρου, πλοκής, χαρακτήρα, δράσης και, βέβαια, αφηγηματικής συνοχής όπως τα έχουμε μάθει.

22. Βερμίλιο: Η Νύφη του Βουνού (Vermiglio) | Σκηνοθεσία: Μάουρα Ντελπέρο

Καθάριο γυναικείο βλέμμα και άρωμα κινηματογράφου στα χρόνια της πλατφορμικής χολέρας. Μια σημαντική ευρωπαϊκή στιγμή σύγχρονου σινεμά, ένα επίσημο καλωσόρισμα μιας αυτόφωτης ματιάς. Επτά βραβεία Ντονατέλο και πέντε βραβεία στο φεστιβάλ Βενετίας, εκ των οποίων βασικός ο Αργυρός Λέων Μεγάλου Βραβείου της Επιτροπής στην δημιουργό.

21. Κράτα την Ψυχή σου στο Χέρι και Περπάτα (Put your Soul in your Hand and Walk) | Σκηνοθεσία: Σεπιντέ Φαρσί

Βραβευμένο με τη Χρυσή Αθηνά για το καλύτερο ντοκιμαντέρ στο 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας, το συνταρακτικό ντοκιμαντέρ της Σεπιντέ Φαρσί προσφέρει την πλέον αυθεντική καταγραφή μιας καθημερινότητας που υπομένει και αντιστέκεται στην γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης, όπως συμπυκνώνεται στο ακατέργαστο έργο, το πρόσωπο και το χαμόγελο της αδικοχαμένης 24χρονης φωτορεπόρτερ, Φάτμα Χασόνα.

20. Σκιές στο Σκοτάδι (Black Bag) | Σκηνοθεσία: Στίβεν Σόντερμπεργκ

Ραφιναρισμένη, ανάλαφρη κατασκοπεία, που ιχνηλατεί την αόρατη κλωστή που ενώνει ένα ζεύγος και εντοπίζει το βασικό συστατικό της στην αμοιβαία εμπιστοσύνη - που, ανεξάρτητα με το τι θα σας πουν, ποτέ δεν συμπίπτει με την απόλυτη ειλικρίνεια. 

19. Πικρές Αλήθειες (Hard Truths) | Σκηνοθεσία: Μάικ Λι

Είναι πολύτιμο που ο Μάικ Λι υπάρχει ακόμα και δωρίζει το σινεμά του, ένα σινεμά που ποτέ δεν εξέπεσε στην μαχητική φιλολογία και τον κομματικό μονοχρωματισμό. Είναι μεγάλο κρίμα που δεν δύναται πλέον, λόγω έλλειψης πόρων, να γυρίζει συχνότερα (βλέπεις και τις οσκαρικές πεντάδες Σεναρίου/Ερμηνείας/Σκηνοθεσίας σήμερα και θλίβεσαι πόσο άλλαξαν οι κριτές του σινεμά σε σχέση με τότε που ήταν πάγια αναγνωριζόμενος), είναι όμως ευτύχημα που ακόμα και αν τούτο αποδειχθεί κύκνειο άσμα υπογραμμίζει εμφατικά την απόλυτη ακεραιότητα και επιτυχία του έργου του. 

18. Οικουμενική Γλώσσα (Universal Language) | Σκηνοθεσία: Μάθιου Ράνκιν

Μεταμοντέρνος με αιτία, ο ανερχόμενος Καναδός Μάθιου Ράνκιν σκηνοθετεί μια τραγικωμωδία του παραλόγου, ακριβώς στο κέντρο της διαδρομής που ενώνει κινηματογραφικά τη γενέτειρά του Γουίνιπεγκ με την Τεχεράνη. Ο Γκάι Μάντιν θα πρέπει να νιώθει περήφανος.

17. The Brutalist | Σκηνοθεσία: Μπρέιντι Κόρμπετ

Μοιάζει με γιγαντιαία και αυτοκαταστροφική τρέλα. Κρύβει μέσα της αρκετό μεγαλείο και ένα μέγεθος ρίσκου ασυνήθιστο πια στο σύγχρονο σινεμά. Αποτελεί όραμα ενός 36χρονου σκηνοθέτη, μόλις στην τρίτη του ταινία, που φαίνεται να τα παίζει όλα για όλα. Κι αν δεν καταφέρνει να φτάσει τους υψηλούς στόχους που βάζει για τον εαυτό του, το εντυπωσιακό και άνισο μαζί «Brutalist» είναι ένα φιλμ-ογκόλιθος προορισμένο να προκαλέσει αίσθηση.

16. Η Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ (The Voice of Hind Rajab) | Σκηνοθεσία: Καουτέρ Μπεν Χάνια

Με έναν πανίσχυρο συνδυασμό μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, και βασισμένη στο ηχητικό ντοκουμέντο από ένα πραγματικό συμβάν στην Παλαιστίνη, η Τυνήσια δημιουργός Κάουτερ Μπεν Χάνια δραματοποιεί το χρονικό μιας τραγωδίας, σε μια ταινία επώδυνη όσο και επείγουσα, που έχει ήδη επιλεγεί ως επίσημη πρόταση της χώρας της στα προσεχή Όσκαρ και τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βενετίας (αν και για πολλούς όφειλε να είχε κερδίσει το Χρυσό Λιοντάρι).

15. Είμαι Ακόμη Εδώ (I’m Still Here) | Σκηνοθεσία: Βάλτερ Σάλες

Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης του «Κεντρικού Σταθμού» και του «Ημερολόγια Μοτοσικλέτας» πραγματοποιεί τη μεγάλη κινηματογραφική του επιστροφή χάρη σε αυτό το αφοπλιστικά ανθρώπινο και τόσο συγκινητικό δράμα. Η ταινία ξεκινά το 1971 και καλύπτει 25 χρόνια του αγώνα μιας αξιοθαύμαστης γυναίκας, η οποία μετατρέπει τη δοκιμασία της σε ένα συγκλονιστικό μάθημα αγάπης, πεισματικής αισιοδοξίας και αδιάκοπης συντήρησης της μνήμης. Η Φερνάντα Τόρες σε μια από τις ωραιότερες ερμηνείες της χρονιάς.

14. H Γάτα που δεν φοβόταν το Νερό (Flow) | Σκηνοθεσία: Γκιντς Ζιμπαλόντις

Αν υπήρχε αμφιβολία πως μια ταινία χωρίς λόγια –χωρίς καν ανθρώπινους πρωταγωνιστές– θα μπορούσε να είναι τόσο συναρπαστική και αβίαστα συγκινητική, το «Flow» τη διαλύει οριστικά. Με μόνιμη αίσθηση δέους και πλάνα που ξεχειλίζουν ομορφιά, το καλύτερο animation της χρονιάς είναι ένα μαγευτικό παραμύθι για τη δύναμη αυτο-επούλωσης της φύσης και την ικανότητά της να μετατρέπει το τέλος του κόσμου σε μια νέα αρχή.

13. Ένα Απλό Ατύχημα (It was Just an Accident) | Σκηνοθεσία: Τζαφάρ Παναχί

Από έναν πολύπαθο σκηνοθέτη, φυλακισμένο για να φρονήματά του από το καθεστώς της πατρίδας του, προκύπτει μια ταινία που χρησιμεύει σαν συγχωροχάρτι σε όλους όσους του στέρησαν την ελευθερία. Με μια ανθρωπιστική δύναμη που στέκει ως αντίλογος στις ατέλειές του, το καινούργιο φιλμ του (ελεύθερου πλέον) Ιρανού δημιουργού κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα του φετινού Φεστιβάλ Καννών.

12. Nouvelle Vague | Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ

Στην πιο αδιαπραγμάτευτα feel-good ταινία της χρονιάς, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ ξετυλίγει με χιούμορ και ακαταμάχητα νοσταλγική διάθεση το περιπετειώδες χρονικό δημιουργίας του εμβληματικού «Με Κομμένη την Ανάσα», που το 1960 έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στο κινηματογραφικό στερέωμα, συστήνοντας στον κόσμο το ασυμβίβαστο και ανατρεπτικό ταλέντο του Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Ένα αδιάκοπα απολαυστικό φιλμ που όχι μόνο ζωντανεύει γλαφυρά τα παρασκήνια πίσω από μια ταινία που έμελλε να σημαδέψει για πάντα την ιστορία του κινηματογράφου, αλλά αποτυπώνει υποδειγματικά τον καλλιτεχνικό αναβρασμό και το επαναστατικό πνεύμα μιας ολόκληρης εποχής.

11. Συναισθηματική Αξία (Sentimental Value) | Σκηνοθεσία: Γιοακίμ Τρίερ

Δίπλα στην κοφτερή και συνάμα τρυφερή σάτιρα για τη μεγαλομανία και την ανασφάλεια των καλλιτεχνών, ο Τρίερ εξυψώνει την τέχνη ως ένα ανεκτίμητο μέσο εξιλέωσης και συμφιλίωσης για κάθε ήττα, απώλεια και τραύμα που εκείνοι αδυνατούν να διαχειριστούν στην πραγματική ζωή. Και κατ’ επέκταση, καθρεφτίζει τη δική μας –σχεδόν θεραπευτική– παρόρμηση να ανακαλύπτουμε δικά μας κομμάτια στις δανεικές ιστορίες που ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας.

10. Καμία Άλλη Επιλογή (No Other Choice) | Σκηνοθεσία: Παρκ Τσαν-Γουκ

Με τις ευλογίες του Κώστα Γαβρά, ο Κορεάτης δημιουργός διασκευάζει το «Τσεκούρι» του Έλληνα σκηνοθέτη σε μια υπερστιλιζαρισμένη, αμοραλιστική και οργιαστική μαύρη κωμωδία που αποτελεί επίδειξη μεγάλης σκηνοθετικής μαεστρίας και μοιάζει με πιο ατίθασο συγγενή στα «Παράσιτα».

09. Weapons | Σκηνοθεσία: Ζακ Κρέγκερ

Ο δημιουργός του «Barbarian» μεγάλωσε γρήγορα και δείχνει σημάδια ενός δημιουργού σε πλήρη έλεγχο του υλικού του, με σαφές αφηγηματικό όραμα κι εντυπωσιακή διαχείριση των ισορροπιών ανάμεσα στον τρόμο, την κωμωδία και τη σάτιρα.

08. Όλα όσα φανταζόμαστε ως Φως (Αll We Imagine as Light) | Σκηνοθεσία: Παγιάλ Καπάντια

Με μια σαγηνευτική ατμόσφαιρα που εγκαταλείπει σταδιακά το θορυβώδες και πολύχρωμο σύμπαν της πόλης για να μετατραπεί σε κάτι σχεδόν μυστικιστικό, με αποκορύφωμα την απόδραση των τριών γυναικών σε ένα παραλιακό χωριό, το «Όλα όσα φανταζόμαστε ως Φως» μετουσιώνεται ράθυμα αλλά μεθυστικά σε μια ιστορία απρόσμενης φιλίας και γυναικείας αλληλεγγύης. Χωρίς εύκολες σεναριακές λύσεις, αλλά συνεπής στο σύμπαν που έχει χτίσει.

07. Βουγονία (Bugonia) | Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος

Μαύρη κωμωδία, δράμα απαγωγής, ψυχολογικό θρίλερ, δυστοπική φαντασία, με μια μαγνητική Έμμα Στόουν που μπορεί να είναι ή να μην είναι εξωγήινη, η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου ενορχηστρώνει τα πάντα σε μια παιχνιδιάρικη, σκεπτόμενη και εκθαμβωτική οπτικά δημιουργία, μια από τις πιο απολαυστικές στο μέχρι τώρα έργο του Έλληνα σκηνοθέτη.

06. Σάουντρακ για ένα Πραξικόπημα (Soundtrack to a Coup d’Etat) | Σκηνοθεσία: Γιόχαν Γκριμονπρές

Eκρηκτικό κοκτέιλ, γεωπολιτικής, τζαζ μουσικής και ψυχροπολεμικής ίντριγκας με φόντο το Κονγκό. O σκηνοθέτης και εικαστικός Γιόχαν Γκριμονπρές συνθέτει ένα φιλμ που πάλλεται από μουσική και κινηματογραφική ενέργεια. Ένα έντονο πολιτικό κατηγορώ για τα φαντάσματα της αποικιοκρατίας που ακόμη αρνούνται να πεθάνουν.

05. Απρίλης (April) | Σκηνοθεσία: Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι

Θυμίζει τις δημιουργίες του Κρίστιαν Μουνγκίου, του Μίκαελ Χάνεκε και του Κάρλος Ρεϊγάδας, όμως έχει τη δική της ηχηρή κινηματογραφική φωνή. Είναι κομμάτι ενός αδιαπραγμάτευτα καλλιτεχνικού σινεμά, γι' αυτό θα προκαλέσει και θα συζητηθεί. Όποιος δει όμως την ταινία αυτής της τρομερά ταλαντούχας δημιουργού από τη Γεωργία, δεν θα την ξεχάσει. Διότι ετούτος ο ασυμβίβαστος συνδυασμός δράματος και εφιάλτη είναι η απόδειξη μιας μεγάλης σκηνοθετικής δύναμης.

04. Queer | Σκηνοθεσία: Λούκα Γκουαντανίνο

Ένα σύντομο βιβλίο του Γουίλιαμ Μπάροουζ που μέχρι πρότινος πολλοί θεωρούσαν μη κινηματογραφίσιμο τυχαίνει φαντασμαγορικής διασκευής από τον διαρκώς απρόβλεπτο Ιταλό σκηνοθέτη ο οποίος κατορθώνει να συλλάβει το πνεύμα του συγγραφέα και να υπογράψει ένα γοητευτικό κινηματογραφικό παράδοξο, με έξοχο πρωταγωνιστή του τον Ντάνιελ Κρεγκ.

03. Άγριες Πληγές (Caught by the Tides) | Σκηνοθεσία: Ζία Ζανγκ-Κε

Ακούραστος χρονικογράφος της πρόσφατης κινεζικής ιστορίας, και σταθερά ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του σύγχρονου σινεμά, ο Ζία Ζανγκ-Κε συνοψίζει ιδανικά το μέχρι τώρα έργο του χάρη σε μια σύνθετη περίπτωση ταινίας στην οποία δύο ήρωες και μια ολόκληρη χώρα προσπαθούν να μην παρασυρθούν από το διαβρωτικό πέρασμα του χρόνου και της προόδου.

02. Αν είχα Πόδια θα σε Κλωτσούσα (If I Had Legs I’d Kick You) | Σκηνοθεσία: Μέρι Μπρόνστιν

Τιμημένη με την Αργυρή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου και με αρκετές ακόμη βραβεύσεις που σύντομα θα την φέρουν δίκαια στα Όσκαρ, η Ρόουζ Μπερν παραδίδει την πιο συγκλονιστική ερμηνεία της χρονιάς σε μια από τις καθοριστικές ταινίες του 2025: ένα υπαρξιακό θρίλερ σαρωτικής δύναμης που αξίζει να βιωθεί σε μεγάλη οθόνη.

01. Μια Μάχη μετά την Άλλη (One Battle after Another) | Σκηνοθεσία: Πολ Τόμας Άντερσον

Στην τρέλα της καθημερινότητάς μας οι εξελίξεις τρέχουν διαρκώς, γι’αυτό και η ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον βρίσκεται σε διαρκή κίνηση, με τον δημιουργό να παραθέτει μακροσκελείς σεκάνς ενορχηστρωμένου χάους. Και καθώς η έκτακτη κωμωδία του παραλόγου του οδηγείται, μέσα από οκάδες λεμποφσκικού χιούμορ, pulp απολήξεων και απαράμιλλης βιρτουοζιτέ προς την κορύφωσή της, ο Πολ Τόμας Άντερσον δεν παύει να αισιοδοξεί. Και σε έναν κόσμο δυσοίωνο, βαθιά διχασμένο, βυθισμένο στην αυτολύπηση και στην αυτοαπορρόφηση, σχεδόν παρατημένο, οφείλουμε συγχαρητήρια στους αισιόδοξους.