Ξεπεράστε τον παιδιάστικο τίτλο του video essay, τα πράγματα κάποιες φορές είναι κατάτι σοβαρότερα. Ιδού λοιπόν ένα βίντεο που περιγράφει πώς ο Φριτς Λανγκ με την «Διαθήκη του Δόκτορα Μαμπούζε» περιέγραψε την άνοδο του Ναζισμού αλλά και τον τρόπο που απέδρασε την τελευταία στιγμή από τα νύχια του Γκέμπελς.
Αν και η αλήθεια είναι πως η κατάχρηση υπερθετικών χαρακτηρισμών στην περιγραφή ταινιών ισοπεδώνει τις λέξεις και απογοητεύει τις προσδοκίες των αναγνωστών - απόλυτη η ευθύνη της κριτικογραφίας - αλήθεια (κι ευτύχημα) παραμένει πως η έβδομη τέχνη περιέχει έναν τόσο μεγάλο αριθμό αξιοσημείωτων ταινιών που κάποιες φορές είναι δύσκολο να αποφευχθεί ο ενθουσιασμός.
«Η Διαθήκη του Δόκτωρα Μαμπούζε» υπερβαίνει τους χαρακτηρισμούς. Είναι μια ταινία από τον καιρό που και οι ταινίες ήταν σημαντικότερες, η επίδραση στην κουλτούρα και τον καιρό τους ήταν εμφανής. Επίδειξη αφηγηματικής ροής, συναρπαστική και αγέραστη σε βαθμό που ακόμα και ο Κρίστοφερ Νόλαν, σχεδόν ογδόντα χρόνια μετά, να την χρειάζεται για να στηρίξει τις παράλληλες διηγήσεις του, η «Διαθήκη», ήταν ακόμα περισσότερο μια ταινία που έκανε τον ίδιο τον Γκέμπελς, Υπουργό Προπαγάνδας του ναζιστικού καθεστώτος, να καλέσει στο γραφείο του τον ίδιο τον Φριτς Λανγκ.
Η ιστορία από εκεί κι έπειτα υπερτερεί σεναριών αγωνίας και απόδρασης. Ο Λανγκ, περίφημος αφηγητής αλλά και ύποπτος για κάποιες μάλλον μεγαλοποιητικές ανακρίβειες, διηγείται στον Πίτερ Μπογκντάνοβιτς (τμήματα και εικόνα του video essay είναι από το ντοκιμαντέρ της συνέντευξης αυτής), πως αντιμετώπισε τον Γκέμπελς και τον παραπάνω από καφκικο τρόμο απέναντι στον άνθρωπο που έπρεπε να τα έχεις καλά, όχι μόνο για να γυρίσεις ταινία στην τότε Γερμανία αλλά και για να συνεχίσεις ν' αναπνέεις.
Απολαύστε, σε αρκετά εκλαϊκευμένη εκδοχή είναι αλήθεια, μια από τις πιο αγωνιώδεις παρασκηνιακές ιστορίες του σινεμά αλλά και πως μια (μεγάλη) ταινία μπορεί να είναι πολιτικά καίρια σε βαθμό προφητικότητας.