Βίντεο: Γιατί ο «Μαύρος Νάρκισσος» είναι ένα (άγνωστο;) αριστούργημα

Χρησιμοποιούμε συχνά την λέξη 'αριστούργημα' κι έχει δίκιο όποιος θα υποστήριζε πως η κατάχρησή της αποδυναμώνει και τελικά χάνει την όποια παροτρυντική της αξία. Ωστόσο μια τέχνη, για να είναι και τέχνη δηλαδή, έχει για σπονδύλους της ακριβώς αυτό, αριστουργήματα. Ταινίες που μοιάζουν, δείχνουν και είναι τέλειες αποτυπώσεις των (σημαντικών) που έχουν να πουν.

Και καλό είναι η κριτική, με συναίσθηση, τεκμηρίωση και μέτρο πάντα, να αποφεύγει μεν την κατάχρηση αλλά και να κατονομάζει έργα που αποτελούν σταθμούς για τον πολιτισμό που καταλαβαίνουμε και προάγουμε.

Για τον Μάικλ Πάουελ υπάρχει ένα μεγάλο γαμώτο που δεν είναι όσο γνωστός θα έπρεπε - ίσως και γιατί, οφείλεις να το αναγνωρίσεις, η εξέλιξη του γούστου (ή της κακογουστιάς) δεν τον συμπεριλαμβάνει. Είναι πρόβλημα προς αντιμετώπιση που η (κινηματογραφική και μη) διανόηση δεν επιμένει στην υπενθύμιση των λόγων που το σινεμά του είναι σημαντικό και σπουδαίο.

«Ο Μαύρος Νάρκισος», κατά τον υπογράφοντα, μία από τις δέκα ομορφότερες φωτογραφικά ταινίες του σινεμά (αρκεί να δεις και στο mute το ακόλουθο βίντεο), είναι ένα έργο που έχει την ευφυΐα να διαψεύδει την εκτυφλωτκή του όψη μιλώντας για την αδυναμία των ανθρώπων να προσπαθούν να δημιουργήσουν την ουτοπία τους, Μιλά επίσης αντιαποικιοκρατικά, μιλά επίσης μια απίστευτα αισθησιακή διάλεκτο για ανθρώπους που διαλέγουν να την στερούνται, μιλά και για την απόσταση ενός αυτοδίκαιου Χριστιανισμού απέναντι σ' έναν αυτάρκη Ινδουϊσμό.

«Ο Μαύρος Νάρκισσος», γαμώτο επαναλαμβάνω, είναι μια ταινία που πρέπει να έχεις απολαύσει, τόση ομορφιά -και τόση διάνοια- είναι αμαρτία να παραμένουν άγνωστα. Περισσότερα στο βίντεο που ακολουθεί.