8:42
16/9

Συνέντευξη Μίκι Ρουρκ: «Τον καλύτερο ρόλο της καριέρας μου δεν τον έχω παίξει ακόμα»

Τον Σεπτέμβριο του 2020 βρέθηκε στη χώρα μας για τα γυρίσματα του «Ανθρώπου του Θεού». Η συμμετοχή του σε ταινία με θέμα τον Άγιο Νεκτάριο ήταν κάτι το αναπάντεχο. Εξίσου αναπάντεχο βέβαια με το να στηθεί μια αγγλόφωνη παραγωγή για έναν σύγχρονο - και παντελώς άγνωστο στο διεθνές κοινό - άγιο της ορθόδοξης εκκλησίας. Έτσι κι αλλιώς όμως, ο σκληροτράχηλος Μίκι Ρουρκ που για ένα φεγγάρι στα ‘90s δοκίμασε να γίνει επαγγελματίας μποξέρ, δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση ηθοποιού. Σχεδόν δεν λογίζει τον εαυτό του ως άνθρωπο του Χόλιγουντ, παρότι βρέθηκε στον αφρό του σε διάφορες φάσεις μιας άνισης καριέρας, στα εμφανέστερα σκαλιά της οποίας συναντάμε τις «9 ½ Εβδομάδες», τον «Δαιμονισμένο Άγγελο» και φυσικά τον «Παλαιστή». Μάλιστα για την ερμηνεία του στον τελευταίο τιμήθηκε με Χρυσή Σφαίρα και μία οσκαρική υποψηφιότητα, σε ένα comeback τόσο ανέλπιστο και δυναμικό που μονάχα σε έναν μαχητή όπως ο ίδιος ταιριάζει.

Στον «Άνθρωπο του Θεού», ο Ρουρκ υποδύεται έναν παράλυτο άνδρα που εμφανίζεται στον δρόμο του Αγίου Νεκταρίου. Πρόκειται για έναν μικρό, αλλά νευραλγικό για την πορεία της ταινίας ρόλο. Στον πρωταγωνιστικό φιγουράρει ο Άρης Σερβετάλης, ενώ το καστ συμπληρώνουν μεταξύ άλλων ο Ρώσος ηθοποιός Αλεξάντερ Πετρόφ, ο Χρήστος Λούλης, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ο Νικήτας Τσακίρογλου, ο Γιάννης Στάνκογλου και η Τάνια Τρύπη.

Η συνάντηση με τον Ρουρκ έγινε στον Αστέρα Βουλιαγμένης, κάτω από τα αναμενόμενα υγειονομικά μέτρα προστασίας ελέω μιας πανδημίας που μέσα σ’ όλα, υποχρέωσε την κυκλοφορία του «Ανθρώπου του Θεού» να πάει αρκετούς μήνες πίσω. Η πρώτη επαφή μαζί του προδιαθέτει για ένα άτομο επιφυλακτικό, όχι ακριβώς διατεθειμένο να χτίσει ένα πλαίσιο τυπικής εμπιστοσύνης με τον συνομιλητή του. Μέσα από όσα μας θα μας πει στην πορεία για τον ίδιο, η κάπως αμυντική στάση του αρχίζει να βγάζει περισσότερο νόημα. 

πολλοί μου λένε «είσαι ηθοποιός» και απαντάω «όχι, πρώτα είμαι άνθρωπος και μετά είμαι ηθοποιός»

Ήταν έκπληξη η συμμετοχή σας σε ταινία για έναν σχετικά άγνωστο Έλληνα Άγιο. Πώς προέκυψε;

Μέσα από την σκηνοθέτιδα, την Γελένα Πόποβιτς. Μου έστειλε ένα αντίγραφο του σεναρίου με τον χαρακτήρα μου και μου άρεσε πού το πάει. Οι σκηνές που έχω είναι πολύ σύντομες αλλά πολύ διαπεραστικές οπότε είπα «εντάξει, θα το κάνω». Αυτό είναι όλο.

Τι ήταν τόσο ενδιαφέρον αναφορικά με το ρόλο; Τι σας κέντρισε σε αυτόν;

Μάλλον το ότι ο άντρας είναι σε μια κατάσταση απελπισίας – δεν έχει καμία ελπίδα και ξαφνικά συμβαίνει κάτι, κάτι σαν θαύμα. Νομίζω ότι το κοινό μπορεί να σοκαριστεί, αλλά κανείς δεν σοκαρίστηκε περισσότερο από εμένα. Είναι σαν να πεθαίνεις και να γεννιέσαι ξανά.

Έχετε νιώσει ποτέ προηγουμένως αυτό το συναίσθημα στη διάρκεια της ζωής σας ως παλαιστής, ως μποξέρ, ως ηθοποιός ή ως οτιδήποτε;

Σε διαφορετικό βαθμό, όχι τόσο ακραία όμως.

Θεωρείτε τον εαυτό σας ως πιστό;

Ναι.

Και τι σημαίνει για εσάς ένας άνθρωπος του Θεού; Τι κάνει κάποιον να είναι άνθρωπος του Θεού;

Κάποιος που προσεύχεται καθημερινά, που προσπαθεί να ζει τη ζωή του έτσι ώστε να είναι ο καλύτερος δυνατόν άνθρωπος που γίνεται και που τοποθετεί αυτές τις αξίες πάνω από τα χρήματα, τη δύναμη και τα υλικά αντικείμενα. Ξέρετε, πολλοί μου λένε «είσαι ηθοποιός» και απαντάω «όχι, πρώτα είμαι άνθρωπος και μετά είμαι ηθοποιός».

Θα περιγράφατε τον εαυτό σας και ως μαχητή;

Ναι, έναν αγωνιστή. Κάποτε πέρασα από το στάδιο της ντροπής σε εκείνο του να είμαι πολύ σκληρός. Οπότε το δυσκολότερο πράγμα στη ζωή μου ήταν να βρω ισορροπία ανάμεσα στη ντροπή και την σκληρότητα. Εξαιτίας όσων μου συνέβησαν όταν ήμουν μικρός [σ.σ. αναφέρεται στον βίαιο πατριό του], η ντροπή είναι πάντα εκεί, οπότε κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με κάποιον, αυτή πρέπει να διέπεται από σεβασμό, γιατί διακυβεύεται η υπερηφάνεια μου. Κάτι που μπορεί να στραφεί εναντίον μου – γιατί όπως λέει και ο γιατρός μου, η υπερηφάνεια, η τιμή και ο αυτοσεβασμός σου μπορεί να μετατραπούν σε αδυναμία. Επειδή μπορεί να είναι απειλητικά για τους ανθρώπους.

Έτσι, όσο οι άνθρωποι δείχνουν σεβασμό δεν υπάρχει θέμα. Αν δεν δείχνουν όμως τότε υπάρχει μεγάλο πρόβλημα, γιατί μπορεί θα αντιδράσω σωματικά χωρίς ενδοιασμό και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω. Οπότε αυτό που έχω μάθει με τα χρόνια είναι να μην εκθέτω τον εαυτό μου σε τέτοιες καταστάσεις. Και αν πλέον συμβεί κάτι τέτοιο, συνήθως έχω μαζί μου κάποιον από την πυγμαχική ομάδα για να με ηρεμήσει ή για να φροντίσει το πρόβλημα.

Είπατε από την πυγμαχική ομάδα;

Ναι, συνήθως βγαίνω έξω με κάποιον από τους παλαιστές – έτσι δεν υπάρχει θέμα. Γιατί για πολλά χρόνια τακτοποιούσα εγώ ο ίδιος το όποιο πρόβλημα προέκυπτε και αυτό μου προκαλούσε πολλά προβλήματα στο Χόλιγουντ.

Στο «Iron Man 2» πέταξαν τις καλύτερες στιγμές μου από την ταινία για να κάνουν τον άλλον να φανεί καλύτερος. Με γάμησαν για τα καλά εκεί

Δεδομένα πάντως δεν είστε ο τύπος ηθοποιού που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στο Χόλιγουντ...

Δεν είμαι από αυτόν τον κόσμο. Όλοι μου οι φίλοι είναι πυγμάχοι. Όλοι μου οι φίλοι είναι άνθρωποι του δρόμου. Έχω ελάχιστους φίλους ηθοποιούς, δυο-τρεις τους οποίους βλέπω μια φορά στα τρία ή τέσσερα χρόνια. Δεν κοινωνικοποιούμαι με ανθρώπους από το χώρο αυτό.

Ποιος θα λέγατε ότι ήταν ο καλύτερος σας ρόλος της καριέρας σας;

Δεν τον έχω παίξει ακόμα.

Άρα καταλαβαίνω ότι εξακολουθεί να σας ενδιαφέρει πολύ ο τομέας της υποκριτικής.

Ναι.

Τι είναι αυτό που σας παρακινεί περισσότερο τώρα;

Να είμαι ο καλύτερος που μπορώ να είμαι. Να κάνω αυτό που κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει.

Σας απασχολούν καθόλου οι διακρίσεις; Π.χ. στον «Παλαιστή» δεν πήρατε το Όσκαρ παρά την καταπληκτική ερμηνεία σας.

Ναι, αλλά ξέρω μέσα στην καρδιά μου ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να με φτάσει. Το ξέρω αυτό. Και ξέρετε κάτι; Κι εκείνοι το ξέρουν αυτό. Κι αυτό μου αρκεί. Δεν χρειάζομαι ένα μικρό χρυσό ανθρωπάκι. Ξέρω τι είμαι και ξέρω πώς σκέφτονται οι άλλοι για μένα.

Πώς αντιμετωπίσατε την πανδημία και το lockdown;

Απλώς έμεινα σπίτι και έκανα προπόνηση και απομόνωσα τον εαυτό μου. Αυτό ήταν το πιο υπεύθυνο πράγμα που μπορούσα να κάνω. Έτσι κι αλλιώς, δεν κοινωνικοποιούμαι ιδιαιτέρως. Περνάω χρόνο με τα σκυλιά μου κι έχω κι έναν Ουκρανό που δουλεύει για μένα που τον αγαπώ – τον έχω σαν τον μικρό μου αδερφό οπότε είμαι εντάξει μόνος μου. Πιστεύω πως είναι σημαντικό να είσαι εντάξει μόνος σου.

Και καινούργιες ταινίες που μπορεί είδατε στη διάρκεια του lockdown; Γιατί θυμάμαι μια λίστα…

Όχι. Είδα μόνο παλιές ταινίες.

Όπως;

Είδα όλες τις ταινίες του Τσαρλς Μπρόνσον, της Άβα Γκάρντνερ, του Στιβ ΜακΚουίν. Ξέρεις, απλώς παλιές ταινίες, ταινίες με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ...

Σε κάποια συνέντευξη το 2008 είχατε αναφέρει μεταξύ των αγαπημένων σας ταινιών τους δύο πρώτους «Νονούς», την «Γκίλντα», τον «Ελαφοκυνηγό». Υπάρχουν κάποιες καινούργιες που θα μπορούσαν να μπουν στη λίστα σας;

Όχι ιδιαίτερα. Θέλω να πω πως πλέον φτιάχνουν συνεχώς ταινίες της Marvel, που για μένα είναι όλες σκατά. Δεν θέλω να είμαι ένας ηθοποιός της Marvel.

Παρότι παίξατε στο «Iron Man 2».

Ναι, αλλά έκοψαν όλο το ρόλο μου εκεί γιατί αρχικά έμοιαζε καλύτερος από τον εκείνον του πρωταγωνιστή, οπότε έπρεπε να κόψουν τον δικό μου. Με γάμησαν για τα καλά εκεί. Πέταξαν τις καλύτερες μου στιγμές από την ταινία για να κάνουν τον άλλον να φανεί καλύτερος.

Αυτή είναι η δεύτερη φορά που έρχεστε στην Ελλάδα. Τι σας άρεσε περισσότερο εδώ;

Η ατμόσφαιρα του μέρους, οι άνθρωποι. Είναι σαν μια ανάσα φρέσκου αέρα για μένα εδώ. Αισθάνομαι χαλάρωση καθώς αυτή είναι η πρώτη φορά μετά από πέντε μήνες που βγαίνω έξω.

«Ο Άνθρωπος του Θεού» πραγματοποίησε την πανελλήνια πρεμιέρα του στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο στο πλαίσιο του 11ου Athens Open Air Film Festival παρουσία συντελεστών.