Μα τον Όσιρι και μα τον Άπι! Γράφουμε για το «Moon Knight» της Marvel

To καλό με το «Μoon Knight» είναι ότι στέκει ως αυτόνομη μονάδα, αντί να πρέπει να συνδεθεί με τα συντρέχοντα threads του διευρυμένου «πολυσύμπαντος» της Marvel, του επονομαζόμενου MCU. «Καλό» στα δικά μας μάτια δηλαδή, γιατί αν κρίνουμε από αρκετούς φαν της Marvel, που ήδη διαμαρτύρονται για το «Doctor Strange in the Multiverse of Madness» επειδή δεν έχει αρκετά cameos υπερηρώων, έχουν αλλάξει οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις από το franchise. Φοβάμαι κι από το σινεμά γενικότερα, άλλη, μεγάλη κουβέντα αυτή.

Κατά τα άλλα οι live-action σειρές της Marvel είναι μέχρι στιγμής δύο ταχυτήτων. Υπάρχει το «Wandavision», το οποίο ξεκίνησε υποσχόμενα, μεταβάλλοντας την αισθητική του σε κάθε επεισόδιο ανάλογα με το sitcom αναφοράς και χάλασε μόνο στο τέλος, όταν ακολούθησε την πεπατημένη, δηλαδή τη συνήθη CGI κακοφωνία. Υπάρχει και το «Loki», με διαφορά η καλύτερη σειρά, που δοκίμασε πράγματα, σε σημεία παρέπεμπε στο σινεμά του Τέρι Γκίλιαμ και κατέβαζε στροφές μόνο στο φινάλε, όπου επιχειρούσε να μας προϊδεάσει για το μέλλον του franchise, αντί να εστιάσει στο δραματικό (κατ)επείγον του παρόντος.  Κι από την άλλη, έχεις  την πλήρη μετριότητα του «Falcon and the Winter Soldier» και το αίσχος του «Hawkeye», που ακόμα και ως σειρά του CW, θα το έβρισκες αστοχία.

Το «Moon Knight» βρίσκεται κάπου ανάμεσα. Εμπνευσμένο από την αιγυπτιακή μυθολογία, θέλει τον κεντρικό χαρακτήρα, έναν πρώην μισθοφόρο που πάσχει από σύνδρομο πολλαπλής προσωπικότητας, να κάνει μια συμφωνία με τον Χονσού, τον θεό του φεγγαριού, για να λειτουργήσει ως όργανο τιμωρίας του απέναντι στους κακούς. Το πρώτο επεισόδιο ξεκινά με τον Στίβεν,  τη μία από τις προσωπικότητες  του ήρωα, να εργάζεται σε μουσείο και να μην μπορεί να εξηγήσει τις διαλείψεις που έχει. Οι καθρέφτες χρησιμοποιούνται για να υποδηλώσουν τη διφύη (;) φύση του ήρωα, ο Όσκαρ Άιζακ έχει μπροστά του μια πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνευτική πρόκληση, ενώ οι απότομες αφηγηματικές μεταβάσεις σίγουρα σου τραβούν την προσοχή. Στο ίδιο επεισόδιο συστήνεται και ο κακός της σειράς, ένας αρχηγός αίρεσης που θέλει να φέρει στον κόσμο την Άμμιτ. Η διαφορά της Άμμιτ με τον Χονσού, είναι ότι η πρώτη ζυγίζει παρελθόν, παρόν και μέλλον και τιμωρεί τους ανθρώπους για τα αμαρτήματά τους πριν τα εκτελέσουν. Ο ανταποδοτικός χαρακτήρας της θεϊκής κρίσης είναι δεδομένος – αρχαίοι θεοί γαρ-, ουσιαστικά το αντικείμενο της σύγκρουσης ανάμεσά τους συνοψίζεται στο κατά πόσο αναγνωρίζουν στους θνητούς το δικαίωμα της επιλογής.

Να μια θεματική που δεν συναντάμε συχνά στο σύμπαν της Marvel, αλλά μην φανταστείτε ότι οι δημιουργοί έχουν κάτι να καταθέσουν πάνω σε αυτή. Κύριο (και μοναδικό) μέλημα τους είναι η ψυχαγωγία – και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με αυτό. Πρόβλημα έχουμε με το γεγονός ότι τα επόμενα δύο επεισόδια επιδεικνύουν μια σεναριακή ανεπάρκεια, συνοδευόμενη και από μια απουσία σπιλμπεργκικής αίσθησης του δέους και της δέουσας παιχνιδιάρικης διάθεσης, ώστε να επιτευχθεί το φλερτ με τον Ιντιάνα Τζόουνς, όποτε επιχειρείται. Με δεδομένο ότι το τέταρτο και το πέμπτο επεισόδιο της σειράς είναι το σημείο που αυτή αρχίζει πραγματικά να παίρνει μπροστά, μεταθέτοντας το επίκεντρο του ενδιαφέροντος στον ψυχολογισμό, την πλειονότητα όσων προηγήθηκαν μπορούμε να την εκλάβουμε μόνο ως filler και αναρωτιόμαστε για ποιόν λόγο δεν επιλέχθηκε ο δρόμος της κινηματογραφικής ταινίας για τις περιπέτειες του  «Μoon Knight».

Ελάχιστες φορές η μυθοπλασία της Marvel έχει δραματική βαρύτητα, το τέταρτο και το πέμπτο επεισόδιο σε πείθουν ότι υπάρχει τέτοια, τουλάχιστον μέχρι να έρθει το βεβιασμένο (και κακοστημένο) έκτο επεισόδιο, για να αλλάξει και πάλι τον τόνο, το ύφος και, τελικά, τον προσανατολισμό του θεάματος. Στα θετικά της σειράς να προσθέσουμε και την αμφισημία. Μέχρι το τελευταίο λεπτό δεν γνωρίζουμε ποιο επίπεδο αφήγησης είναι πραγματικό, με τους δημιουργούς να αφήνουν ανοιχτό το ξεκαθάρισμα για μελλοντικές συνέχειες.

Το βασικό ατού του «Moon Knight» – και, αν με ρωτάς, ο μόνος λόγος για να την δεις εάν δεν είσαι φαν- είναι το πρωταγωνιστικό της δίδυμο. Από το σύμπαν της Marvel έχει περάσει η αφρόκρεμα της σύγχρονης υποκριτικής, μα ο Όσκαρ Άιζακ δίνει την καλύτερη ερμηνεία από όλους, ίσως επειδή υπάρχει και το απαραίτητο δραματικό υπόβαθρο στο κείμενο που έχει στα χέρια του. Και ο Ίθαν Χοκ επιχειρεί μια πολύ ενδιαφέρουσα, εναλλακτική προσέγγιση του κακού, ενσαρκώνοντας τη νέμεση του ήρωα. Ο χαρακτήρας του δεν ανεβάζει σχεδόν ποτέ τον τόνο της φωνής του – μιας φωνής που, αν συνεχίσει να βραχνιάζει έτσι, σε μερικά χρόνια θα συναγωνίζεται εκείνη του Τομ Γουέιτς- απευθύνεται με στοργικό τόνο στους συνομιλητές του, ακόμα κι όταν σχεδιάζει να τους αφαιρέσει τη ζωή μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα, και κινείται πάντα αργά σαν να έχει στη διάθεση του όλο τον χρόνο του κόσμου. Μας αρέσει αυτή η στροφή του Ίθαν Χοκ σε (πολύ) αρνητικούς χαρακτήρες και δεν βλέπουμε την ώρα να τον δούμε στο επερχόμενο «Black Phone» του Σκοτ Ντέρικσον, όπου υποδύεται έναν απαγωγέα και δολοφόνο παιδιών.