8:48
31/10

Πίτερ Τζάκσον: Ένας ψυχωμένος τελειοθήρας

Αν οι σπουδαίοι, μανιακοί σινεφίλ και απαρέγκλιτα μουσάτοι σκηνοθέτες της γενιάς του ’70 (Σπίλμπεργκ, Σκορσέζε, Κόπολα, κυρίως) έχουν έναν άτυπο διάδοχο στην γενιά που τους ακολούθησε, αυτός είναι ο (μουσάτος) Πίτερ Τζάκσον. Διαβάζοντας κανείς το μεγάλωμά του διαπιστώνει την μοναχική, εκρηκτική τρέλλα του ταλαντούχου λάτρη, αυτού που θα υποβάλλει από νωρίς ακόμα και την οικογένειά του σε μικρά-μικρά παράξενα βασανιστήρια εξαιτίας του πάθους του. Και το πάθος του μικρόσωμου παιδιού για το σινεμά ήταν (και είναι) ενδεικτικό.

Ενδεικτικό, αν μη τι άλλο, της καριέρας που ακολουθεί, καριέρας που τελικά έχει περισσότερο την ανυποχώρητη επιμονή ενός Ντέιβιντ Λιν και την μεγαλεπήβολη διάθεση ενός Τζέιμς Κάμερον. Όμως οι παραλληλισμοί τελειώνουν εδώ. Γιατί ο Τζάκσον μπορεί να έχει εκείνο το διασκεδαστικότατο κωμικό horror «Braindead» στη φαρέτρα του, μπορεί να μπήκε στον χάρτη με το αλλόκοσμα ποιητικό «Ουράνια Πλάσματα» (φτάνοντας μέχρι και την υποψηφιότητα για Όσκαρ Σεναρίου μ’ αυτό!), μπορεί ακόμα-ακόμα να έχει κι ένα μαστόρικο θρίλερ ακόμα στο «The Frighteners», όμως, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, και για την αιωνιότητα οπωσδήποτε, ο Τζάκσον θα είναι στο βάθρο για τις δύο επικές εργασίες: «Τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» και τον «Κινγκ Κονγκ» του.

Για το πρώτο η ιστορία είναι αδιάψευστος μάρτυς, η τριλογία του Δαχτυλιδιού πήρε από το χέρι ολόκληρο το λαϊκό σινεμά και μπήκε εμπροσθοφυλακή στη νέα χιλιετία αντιπροσωπεύοντας μεγαλοπρεπώς την ανάγκη της μυθοποιίας, την αφηγηματική απαίτηση του σινεμά να πει μια ιστορία που θα αγγίξει την ανθρωπότητα με τρόπο που η ίδια de facto θα αντιλαμβανόταν πως είχε ανάγκη. Μ’ άλλα λόγια ο Πίτερ Τζάκσον είναι πρωτοπόρος. Πήρε ένα σινεμά που στο τέλος του 20^ου αιώνα βαυκαλιζόταν με παλαιολογικές περιπέτειες κι εσχατολογικά φοβικά παραληρήματα και παρέδωσε πανανθρώπινη ιστορία, εξίσου παραδοσιακή και αρχαία, σε μορφή αριστοκρατικής ψυχαγωγίας απαραίτητων Μύθων πάνω στους οποίους βασίζεται το πέρασμα του ανθρώπου από τη Γη.

Αφού τα Όσκαρ τιμήθηκαν από την επέλαση της τριλογίας στις αρχές του 2000, ο Τζάκσον δεν περίμενε πολύ. Έβαλε μπροστά αμέσως την δική του εκδοχή της αγαπημένης του ταινίας, του Βασιλιά Κονγκ, του γορίλλα που διέπρεψε στην αυγή του ομιλούντος με την καινοτομία και την αξέχαστη εικονογραφία του. Ο Τζάκσον ισχυρίζεται πως από παιδί έκλαιγε όταν ο Κονγκ έπεφτε από το Empire State Building. Η δική του εκδοχή, αναγνωρισμένη και από τον κόσμο και από την κριτική, παραμένει κατά την γνώμη του υπογράφοντος μια ταινία που δεν έχει εκτιμηθεί ακόμη δεόντως. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, η στιγμή της πτώσης ναι, είναι αντάξια των παιδικών του δακρύων, σήμερα 86 χρόνια μετά την πρώτη ταινία και 14 από την δική της άφιξη, είναι μια σεκάνς ανθολογίας ρομαντισμού κι ερωτικής παραίτησης.

Ο Τζάκσον, όσο κι αν…σπιλμπεργκικά πολυάσχολος, τα τελευταία 15 χρόνια ενεπλάκη, ελαφρώς άδοξα, με την τριλογία του «Χόμπιτ» (που ήταν ευπρεπές αλλά και αχρείαστο καλλιτεχνικά, ως τριλογία), έδωσε μια άτυχη επιστροφή στη μινιατούρα των νειάτων του με το «Lovely Bones» και πέρυσι τέτοιο καιρό παρουσίασε στο BFI στο λονδρέζικο φεστιβάλ ένα ντοκιμαντέρ αντάξιο της συναισθηματικής του φιλοδοξίας: το «They Shall Not Grow», ένα ντοκιμαντέρ-προϊόν λατρευτικής σχολαστικότητας που χρωματίζει κινηματογραφημένο ανέκδοτο υλικό του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ζωντανεύοντας και κρατώντας για πάντα νέους τους στρατιώτες του πολέμου που εξαφάνισε και το τελευταίο ίχνος ανθρώπινης αθωότητας στον κόσμο αυτό.

Πριν λίγα χρόνια απολαύσαμε το εξαιρετικό «The Beatles: Get Back», ντοκιμαντέρ για τους Μπιτλς κι ελπίζουμε η πολυετής του απουσία από την μυθοπλασία να μην υποδεικνύει ούτε μπλοκάρισμα, μα ούτε και την οικονομική δυσπραγία που οδήγησε τόσους άλλους στην τηλεόραση.

Να είναι καλά, όπως και να 'χει τελικά μόνο ενδιαφέροντα μπορεί να εκπέμψει αυτός ο δαιμόνιος, αισθηματικός και ψυχωμένος τελειοθήρας.