Κυνήγι Γειτόνων

Οι Γάλλοι, ως Ευρωπαίοι αλλά και «Γάλλοι», παρά την όψιμη επίδραση της εύθικτης λογοκριτικής νεοκουλτούρας, δεν έχουν πληγεί θεαματικά στην κωμωδία τους. Αυτό βέβαια συμβαίνει και γιατί δεν έχουν και καμμιά καταπληκτική παράδοση λεκτικής κωμωδίας, διακρίθηκαν είτε στην κλασική φάρσα καταστάσεων του Ντε Φινές, του Φερναντέλ και του Μπουρβίλ, κατά την κινηματογραφική αρχαιότητα, ή στην καθαρά οπτική κωμωδία του Τατί και του Ετέξ.

Με αυτό θέλω να πω ότι (ακόμα) κανείς δεν θορυβείται ιδιαίτερα στη Γαλλία μην και προσβληθεί κανείς – η προσβολή είναι φίλος κι εχθρός της κωμωδίας. Έτσι οι κυνηγοί της ιστορίας δεν είναι αυτόχρημα κακοί, οι επαρχιώτες αντέχουν την σάτιρα του επαρχιωτισμού τους (αλλού ίσως να κατέβαιναν τα τρακτέρ στους δρόμους και τα πληκτρολόγια της περιφέρειας να τυλίγονταν στις φλόγες - ή να ξανάβγαινε ο Τραμπ) και οι πρωτευουσιάνοι δεν ενοχλούνται από την ιλαρή μαλθακότητα που τους αποδίδεται σατιρικά. Βοηθά και η καλόκαρδη διάθεση των δημιουργών – αν και η έννοια του καλόκαρδου ατυχεί στην σύγκρουσή του με τον ενισχυμένο φανατισμό της εποχής.

Από εκεί και μετά η ταινία έχει ως μοναδικά της προσόντα το ότι είναι λυγερή και σβέλτη στην διήγηση της ιστορίας και στο ότι, αν εγκλιματίζεσαι άνετα, έχει μια οικογένεια «χαρακτήρων» που δημιουργούν μια θαλπωρή. Χαμογελάς, ενίοτε γελάς κιόλας, παρατηρείς ότι η γοργοπόδαρη τελική πράξη είναι αδύναμη ως σύλληψη και δεν έχεις παρά να διερωτηθείς το εύλογο: Χρειάζεται κάτι τέτοιο το υπερφορτωμένο πρόγραμμα της διανομής μας; Θα «βάλει πισινούς στις καρέκλες»; Δύσκολο. Αλλά αν ξέρεις τι πας να δεις δεν σου κλέβει και το πορτοφόλι (σίγουρα όχι παραπάνω από το υπερτιμημένο εγχώριο εισιτήριο).