Υψηλή Κοινωνία

Αφήνουμε τις συγκρίσεις κατά μέρους. Ναι, είναι θέμα ακεραιότητας να πει κανείς ότι δίπλα στην ταινία του 1940 γενικώς ελάχιστες του είδους αντέχουν, αλλά από την άλλη λογαριάστε τι έχουμε εδώ: Την μυθική συνάντηση του Φρανκ Σινάτρα με το είδωλό του, τον μέγα Μπινγκ Κρόσμπι, στον οποίον μεγάλο μέρος του Great American Songbook χρωστά την μετάφρασή του. Την τελευταία εμφάνιση της Γκρέις Κέλι στο σινεμά προτού τη χάσουμε για χάρη του Ρενιέ του Μονακό και της μετέπειτα κακής μοίρας της. Το αυθεντικό score και τα τραγούδια του μεγαλειότατου Κόουλ Πόρτερ, το τελευταίο πλήρες του για το σινεμά. Την παρουσία του Λούις Άρμστρονγκ –να, χωρίς επιθετικό προσδιορισμό. Χρειάζεστε κάτι ακόμα;

Υπάρχει. Το ευρύ VistaVision, ακόμα υψηλότερης ευκρίνειας, που απολάμβαναν ήδη οι κινηματογραφικοί θεατές του ’50, χαρίζει ένα ασυνήθιστο κάδρο για μιούζικαλ (το είχε δυο χρόνια πριν και το «White Christmas» του Κερτίζ, επίσης με τον Κρόσμπι). Φυσικά το Τεχνικόλορ γιορτάζει επί της οθόνης, με την ειδική κορεσμένων χρωμάτων αισθητική, που οι νεότεροι μπορεί να αισθάνονται ελεύθεροι να επιλέξουν αν τους αρέσει, αλλά οι παλαιότεροι είναι αιώνια σκλάβοι της μπορεί και ως συνώνυμο ενός «χολιγουντιανού» κόσμου απόδρασης. Ευελπιστώ ότι την ταινία θα απολαύσουν όσοι δεν έχουν πρόβλημα με την σκέψη αυτή.

Η απόδραση είναι άλλωστε η λέξη-κλειδί. Το μιούζικαλ περνάει περιστασιακά τα μηνύματά του, μετά βίας εδώ και όχι κάτι διάφορο από την ταινία του Κιούκορ –με την διαφορά ότι η Κέλι παίζει την ενζενί με μια ήρεμη βεβαιότητα, εκεί που η Χέπμπορν είχε γωνίες και επιθετικότητα. Με την τελευταία ωστόσο δεν μπορείς να φανταστείς ένα μεγαλειωδώς flirty You ‘re Sensational, σε άπταιστο crooning από τον Φράνκι, μπορεί να έπεφτε και φάπα. Στον κόσμο των μιούζικαλ της MGM δεν είχε τέτοια.

Ξέγνοιαστο, πολύχρωμο, κλασάτο αλα αμερικέν, να ένα έργο να απολαύσεις χωρίς σκέψη και περίσκεψη ως εκπρόσωπο μιας μηχανής σινεμά που κατάλαβε, αμέσως και άριστα, την δύναμη της φωτογένειας μα και το αδύνατο της επίτευξής της εάν οι φωτογενείς της δεν έλιωναν κυριολεκτικά κάνοντας, φαινομενικά αβίαστα, την δουλειά τους στην εντέλεια.