Περιπέτεια στη Ζούγκλα

Βλέποντας κανείς το 2ωρο (!) φιλμ του Χάουμε Κολέτ-Σερά, καταλαβαίνει πως βρίσκεται σε μια προσωμοίωση ενός τεράστιου σκηνικού, της παραλλαγής μιας γωνιάς της Disneyland, όπου στήθηκαν κάμερες για να γυριστεί μια ταινία. Αχρείαστη ή όχι, εδώ υπάρχει μια υποτυπώδης έμπνευση για να δικαιολογήσει την όλη προσπάθεια.

Κάτι ανάμεσα στη παλιά και στη καινούργια ανάγνωση του «Τζουμάντζι», η «Περιπέτεια στη Ζούγκλα» είναι μια οικογενειακή «φασαριόζικη» μασκαρεμένη κωμωδία, που δεν υπόσχεται τίποτα παραπάνω από αυτά που μπορεί να δώσει.

Πιάνοντας την ιστορία από τις αρχές του περασμένου αιώνα, μια εξερευνήτρια -μια πολύ σωστά τοποθετημένη Έμιλι Μπλαντ, με φανερή όρεξη να γίνει μια άλλη Ιντιάνα Τζόουνς- ταξιδεύει στον Αμαζόνιο για να βρει ένα θαυματουργό δέντρο, αλλά θα πρέπει να συμπορευτεί με έναν καπετάνιο, που μαζί με τον αδερφό της θα ζήσουν μια αλήστου μνήμης περιπέτεια. Και γι’ αυτό τοποθετείς ως ενορχηστρωτή τον Κολέτ-Σερά -γνωστό για τα αμιβόλου ποιότητας «Orphan» και «House of Wax», το αξιοπρεπές «The Shallows» και τα κυνηγητά του «Unknown» και του «The Comuter»- για να έχεις σίγουρη την πλευρά της δράσης. Και ομολογουμένως, η δράση εδώ είναι σωστά εκτροχιασμένη.

Το οικογενειακό αμπαλάρισμα -σωστά δεν θα βγει μεταγλωττισμένη η ταινία- όμως είναι εκείνο που τοποθετεί μονάχο του τα εμπόδια για να απογειωθεί η ταινία, και να στεγνώσει από τα υγρά ταξίδια της. Καταλήγει παρά τις αισιόδοξες προθέσεις της, να μοιάζει πιο παλαιολομοδίτικη από όσο της αξίζει, διατηρώντας ωστόσο ένα κραταιό χιούμορ που αφήνει την ταινία να αναπνεύσει στα σημεία της.

Κι ενώ η εξέλιξη μοιάζει προδιαγεγραμμένη σε μια τέτοια περιπέτεια, η ταινία αφουγκράζεται τις λογικές ανάγκες ενός εφηβικού κοινού και δομεί την ιστορία σαν ένα παράλληλο σκηνικό όπου χτίζει το ένα escape room μετά το άλλο, χωρίς απαραίτητα να φαίνεται αυτό σαν μειονέκτημα.

Ίσως εκεί είναι ολίσθημα. Δεν είναι πολύ για τα επιμέρους ευρήματα, μα δεν είναι και λίγη για το μέγεθος της ίδιας της ταινίας. Κι έτσι η ίδια η ιστορία καταπίνει τον εαυτό της, τον μασάει, τον φτύνει κι άντε πάλι απ’ την αρχή. Σαν ένα deja vu -ευφάνταστο, η αλήθεια- μα στο τέλος, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο.

Πως θα μπορούσε να είναι μια περιπέτεια της Ντίσνεϊ αλά Ιντιάνα Τζόουνς; Μαγικό με τον τρόπο του και με φόρτσα τα ντεσιμπέλ για να δικαιολογήσει την απλή του -μα χιλιοειπωμένη- ιστορία.