Ο Μπαμπούλας

Τα παλιά τα χρόνια – ίσως και σήμερα, θα το διερευνήσoυμε – οι γονείς έλεγαν στα παιδιά ότι αν δεν φάνε όλο το φαγητό τους θα έρθει να τα πάρει η Καλόγρια και αν δεν κοιμηθούν το μεσημέρι θα τα μαζέψει ο Μεσημεράς.  Στην ταινία του Ρομπ Σάβατζ το βάρος της «καλής συμπεριφοράς» φέρουν οι γονείς: υποτίθεται πως αν δεν δίνουν σημασία και φροντίδα στα παιδιά τους, θα έρθει να τα κλέψει ο «Μπαμπούλας». Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει ο ασθενής που επισκέπτεται έναν χήρο ψυχίατρο στο σενάριο των Σκοτ Μπεκ και Μπράιαν Γουντς («Ένα Ήσυχο Μέρος», «65»), το οποίο άντλησε έμπνευση από ένα διήγημα της «Νυχτερινής Βάρδιας» του Στίβεν Κινγκ – λίγα στοιχεία διατήρησαν, έφτιαξαν μια δική τους ιστορία με κεντρική απειλή την ίδια οντότητα.

Αφού λοιπόν αυτό είναι το θέμα της ιστορίας που έπλεσαν κι αφού, όπως φαίνεται, ο Σάβατζ έχει στο μυαλό του έναν συνδυασμό τρόμου και οικογενειακού δράματος, αλά Μ. Ναιτ Σιάμαλαν, θα έπρεπε να δώσει χώρο και χρόνο στη δραματική ανάπτυξη της σχέσης πατέρα και τέκνων, ίσως και να άλλαζε το υποκείμενο της αφήγησης, θα λέγαμε εμείς - είπαμε το βάρος της ευθύνης πέφτει στους γονείς, άρα θα έβγαζε περισσότερο νόημα ο βασικός ρόλος του σεναρίου να είναι εκείνος του πατέρα. Με τη δραματουργία σημειακή, το βάρος πέφτει στις βινιέτες τρόμου, στη βιρτουοζιτέ, όπως θα λέγαμε με όρους παλαιοκριτικής. Εκεί που πρόσφατα είδαμε περίτεχνες και ευφάνταστες ασκήσεις τρόμου από ανερχόμενα ταλέντα, σαν τον Φιν Πάρκερ και τον Λι Κρόνιν, ο Ρομπ Σάβατζ υστερεί. Λίγο λόγω της συχνής και υπερβολικής κατάδειξης της απειλής, λίγο λόγω μιας ρουτινιάρικης αντίληψης του set piece τρόμου που κορυφώνεται αποκλειστικά και μόνο με ένα jump scare – πόσες φορές να τρομάξεις, όταν κάποιος σου κάνει συνέχεια «μπου»; - ο Σάβατζ αποδεικνύεται μαθητής που πιάστηκε να…αντιγράφει. Εδώ που τα λέμε, και το ντεμπούτο του, το «Ηost», ευτύχησε να βγει μέσα στην καραντίνα και να ευνοηθεί από το zeitgeist, δεν ήταν όμως πολλά τα computer screen horror που είχαν προηγηθεί  (σ.σ. ταινίες τρόμου όπου ως κάδρο ορίζεται η οθόνη ενός υπολογιστή) και ήταν εντυπωσιακό (με την κακή έννοια) πόσο εξόφθαλμα και ανερυθρίαστα ξεπατίκωνε ευρήματα από το «Unfriended» του Λέβαν Γκαμπριάτζε ή από το σκετσάκι του Τζο Σουάνμπεργκ στο πρωτότυπο «V/H/S». Για τους φαν εκείνης της ταινίας, να επισημάνουμε ότι το μέντιουμ κάνει κι εδώ μια γκεστ εμφάνιση. Αναρωτιόμαστε πόσο σύντομα θα αρχίσουν να δημοσιεύονται άρθρα περί διευρυμένου σύμπαντος Ρομπ Σάβατζ στις fan ιστοσελίδες, εστιάζοντας στο κατά πόσο το «Boogeyman» εξελίσσεται στο ίδιο σύμπαν με το «Host», τα οποία 11 στις 10 φορές καταλήγουν στη διαπίστωση «πόσο cool θα ήταν αν ίσχυε αυτό», χωρίς να εξηγούν ποτέ γιατί θα ήταν «τόσο cool αν ίσχυε αυτό». 

Για να επιστρέψουμε στην ταινία, ανατριχιαστικότερη σκηνή παραμένει αυτή με τη σφαιρική λάμπα, ίσως γι’ αυτό να χρησιμοποιήθηκε και στο τρέιλερ σχεδόν αυτούσια, η χρήση ενός παιχνιδιού playstation ως εστία φωτός αναπόφευκτα θα «μιλήσει» στους gamers, ενώ η ίδια η σύλληψη ενός πλάσματος του Σκότους που φοβάται το Φως αποτελεί τη γνώριμη, μαινιχαϊστική πινελιά Κινγκ. Στον κανόνα μεταφορών Κινγκ ο «Μπαμπούλας» τοποθετείται λίγο πιο κάτω από τη μέση – πάλι καλά, θα μπορούσε και χειρότερα-, αναδεικνύει, όμως, ένα πολλά υποσχόμενο υποκριτικό ταλέντο στο πρόσωπο της Σόφι Θάτσερ, η οποία παίζει σε μια πολύ καλύτερη ταινία από εκείνη που βλέπουμε. Κατά τα άλλα, στα ‘00s έβγαιναν γύρω στα είκοσι μεταφυσικά θρίλερ τον χρόνο σαν αυτό, τα μισά από τα οποία ήταν καλύτερα.