O Βασιλιάς των Βασιλιάδων: Mια Ιστορία από τον Κάρολο Ντίκενς

Παραμονές Χριστουγέννων και στο σπίτι της οικογένειας του Τσαρλς Ντίκενς επικρατεί αναταραχή. Ο μικρός γιος του συγγραφέα έχει καταστρέψει μια παράσταση του πατέρα του και ο τελευταίος τον έχει μαλώσει άσχημα. Σε μια προσπάθεια να συμφιλιωθούν, ο Ντίκενς αρχίζει να αφηγείται στο γιο του μια ιστορία. Δεν πρόκειται, όμως, για μια οποιαδήποτε ιστορία, αλλά για την ιστορία της ζωής του Ιησού Χριστού. Από τη γέννηση μέχρι την Σταύρωση και την Ανάσταση, ο Ντίκενς φέρνει το μικρό του γιο σε επαφή με τις παραδόσεις των βιβλικών κειμένων και του αποκαλύπτει τη δύναμη της αφήγησης.

Έχουμε δει δεκάδες φορές στο σινεμά και στην τηλεόραση την ιστορία της ζωής του Ιησού Χριστού, από βωβά έπη όπως το «The King of Kings» (1927) του Σέσιλ ΝτεΜιλ έως το καθιερωμένο πασχαλιάτικο τηλεοπτικό ραντεβού του «Jesus of Nazareth» (1977) του Φράνκο Τζεφιρέλι ή την ανατρεπτική ανάγνωση του Μάρτιν Σκορσέζε στο «The Last Temptation of Christ» (1988), από το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη. Άλλες τόσες διασκευές μετρά η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Τσαρλς Ντίκενς, από την εκδοχή με τον Άλαστερ Σιμ του 1951 μέχρι την πρόσφατη εγχώρια μεταφορά που παίζεται στους κινηματογράφους («Τα Κάλαντα των Χριστουγέννων»). Η νοτιοκορεάτικη αυτή ταινία κινουμένων σχεδίων επιχειρεί άγαρμπα να συνδυάσει τις δύο αυτές πολυμεταφερμένες αφηγήσεις στη συσκευασία μιας ταινίας.

Θα είχε ενδιαφέρον αν, με κάποιο τρόπο, ο παραλληλισμός των βιβλικών διηγήσεων με τη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» ήταν το κεντρικό μοτίβο του φιλμ. Όμως, από νωρίς κιόλας γίνεται σαφές πως αυτό που πραγματικά ενδιαφέρει τους δημιουργούς είναι να αφηγηθούν για ακόμα μια φορά το βίο του Ιησού Χριστού, κι ότι ο Τσαρλς Ντίκενς και η υποπλοκή με την εξιστόρηση στο γιο του υφίσταται αποκλειστικά ως πρόσχημα προκειμένου να αποφευχθεί η σύγκριση με άλλες μεταφορές της Καινής Διαθήκης στο σινεμά. Μόνο που η σύγκριση αυτή είναι, τελικά, αναπόφευκτη και καταλήγει συντριπτική για το «The King of Kings», μιας και το τελευταίο δεν έχει να κομίσει τίποτα νέο ούτε στην καθαυτή ιστορία, ούτε και στον τρόπο με τον οποίο τη διηγείται.

Αν κάτι παρουσιάζει ενδιαφέρον στο φιλμ, αυτό είναι η θεματική της αξίας της αφήγησης, που εξετάζεται επιφανειακά. Η αφήγηση ιστοριών φέρνει κοντά έναν πατέρα με το γιο του, τους συμφιλιώνει, δημιουργεί κοινά βιώματα μεταξύ τους, τους δένει. Κρίμα, ωστόσο, που αυτή η θεματική δεν εξερευνάται σε μεγαλύτερο βάθος από την ταινία, η οποία ρίχνει όλο της το βάρος στην αφήγηση-μέσα-στην-αφήγηση και εγκαταλείπει την πιο ενδιαφέρουσα πτυχή της στην τύχη της.

Το «The King of Kings» δεν είναι μια κακόγουστη ή κακόβουλη ταινία, αντιθέτως αισθητικά είναι αρκετά προσεγμένη – το animation της είναι όμορφο, η χρωματική της παλέτα πλούσια, η ανάπλαση δύο ξεχωριστών εποχών επιτυχημένη. Απλώς, είναι μια χαμένη ευκαιρία για μια πραγματικά καινοτόμα προσέγγιση δύο πολυμεταφερμένων στην οθόνη ιστοριών. Αν αφαιρέσεις το, αχρείαστο τελικά, περιτύλιγμα της εξιστόρησης από τον Ντίκενς στο γιο του, μένεις με μια εντελώς ρηχή και χιλιοειδωμένη ανάγνωση της ιστορίας του Χριστού. Και είναι απείρως προτιμότερο να ξαναδείς κάποιο από τα (καλοφτιαγμένα και για την εποχή τους ενίοτε ρηξικέλευθα) χολιγουντιανά έπη με θέμα τις αφηγήσεις της Βίβλου, παρά αυτή τη σεναριακά ατσούμπαλη προσπάθεια.