8:53
24/2

Ο υπέροχος μουσικός κόσμος του Μισέλ Λεγκράν

Γεννήθηκε στο Παρίσι, σπούδασε στο  θρυλικό Κονσερβατουάρ, υπό την σκέπη της ηγερίας των μουσικών πραγμάτων του αιώνα, Νάντια Μπουλανζέ, μπήκε από πολύ νωρίς στο σινεμά και τη νουβέλ βαγκ, έγραψε τη μουσική για τις «Ομπρέλες του Χερβούργου» και ξεκίνησε έτσι μια διαδρομή ακριβή σαν πλατίνα, όμορφη σαν, τι άλλο, μουσική.

Πήρε 3 Όσκαρ από 13 υποψηφιότητες, η πλειοψηφία των οποίων τον απέδειξε ως μετρ και του τραγουδιού. Ενδεικτικά είναι ο συνθέτης του «Windmills of your Mind» (Όσκαρ, προφανώς, στην «Υπόθεση Τόμας Κράουν»), που για τα χαρτιά πολλών από εμάς θα αρκούσε να δικαιολογήσει ολόκληρη την καριέρα ενός μουσικού.

Βέβαια, εξίσου για πολλούς δικαιολογητικό μουσικής ύπαρξης, είχε προηγηθεί η πρώτη συνεργασία με τον Ζακ Ντεμί, στις τραγουδιστές και χιλιοτραγουδισμένες «Ομπρέλες του Χερβούργου» του 1964, όταν έκλαιγαν και τα καθίσματα, όταν τα νοτισμένα τζάμια στιλιζαρισμένων βενζινάδικων στο χιόνι σφράγιζαν το σινεμά - και ΔΕΝ κέρδιζαν Όσκαρ. (Βέβαια το πήρε ο Μορίς Ζαρ για το «Δόκτωρ Ζιβάγκο», οπότε δικαιολογείς απόλυτα).

Σοβαρό μέρος της διαδρομής του απασχόλησαν και σημαντικές καλλιτεχνικές συνεργσίες, τόσο καθαρά μουσικές (Μάιλς Ντέιβις - ο Λεγκράν έχει παροιμιώδη φήμη στους τζαζ κύκλους), όσο και στις κινηματογραφικές του επιλογές. Μέρος αυτών ήταν η συνάντησή του με τον ανεκτίμητο Τζόζεφ Λόουζι, από την οποία διαλέγουμε:

Το οποίο διασκεύασε, τυπικά σπουδαία, και ο Σκοτ Γουόκερ:

Ένδειξη του μπολιάσματος μιας ευρωπαϊκής αίσθησης με τζαζ ευαισθησίες ήρθε στην δεύτερη συνεργασία του Λεγκράν με τον Ζακ Ντεμί στις «Δεσποινίδες του Ροσφόρ» (1968 - την ίδια χρονιά με την «Υπόθεση Τόμας Κράουν», αν αυτό δίνει ένα μέτρο της έμπνευσης).

Αλλά και σε ύφος ενίοτε πιο ρομαντικό, πάντα παντρεμένο με την τζαζ:

Την επόμενη χρονιά, το 1969, ο συστηματικά σπουδαίος Ρίτσαρντ Μπρουκς («Λυσσασμένη Γάτα», «Εν Ψυχρώ», «Έλμερ Γκάντρι», «Η Ζούγκλα του Μαυροπίνακα») του ζητά για το «Happy Ending» με την Τζιν Σίμονς και τον Τζον Φορσάιθ ένα τραγούδι με όλο το ρομαντισμό μιας σχέσης που αρχίζει και όλη τη μελαγχολία της δύσης της και, έτσι απλά, ο Λεγκράν παραδίδει αυτό, που το ακούμε στην ερμηνεία της Μπάρμπρα Στρέιζαντ.

Το 1971 ο Μισέλ Λεγκράν γράφει το κατά την γνώμη του υπογράφοντος ωραιότερο θέμα του. Για το «Μαζί σου Γνώρισα τον Έρωτα» («Summer of '42»), μια μεγάλη εισπρακτική επιτυχία της εποχής, ο Λεγκράν εμπνέεται από την Τζένιφερ Ο' Νιλ και την ιστορία. Η ταινία κερδίζει τέσσερεις υποψηφιότητες, μόνο όμως τούτο εδώ κατακτά το αγαλματίδιο. Λογικό. Κι ας είχε και Τζον Μπάρι εκείνη η χρονιά, ας είχε και το «Shaft» του Άιζακ Χέις.

Το 1973 συναντιέται με τον Κλιντ Ίστγουντ, πιθανά για την πιο άγνωστη ταινία του μεγάλου δημιουργού, αν και μακράν της λιγότερο άξιας - αν υπάρχει τέτοια. Για το «Breezy», του έρωτα ενός μεσήλικου άντρα για μια νεαρή κοπέλα με φόντο τα απόνερα της εποχής των λουλουδιών και της ηλιοφάνειας (μουσικής επίσης) της Κοιλάδας, ο Λεγκράν παραδίδει αυτό το μελωδικό κόσμημα.

Το 1983 είναι μια χρονιά σημαδιακή για τον Λεγκράν, μεγάλης επιτυχίας, αλλά και μια χρονιά που εκ των υστέρων διαπιστώνουμε ότι άρχιζε η αντικατάσταση της γενιάς του, το μουσικό ύφος άλλαζε και οι αλλαγές δεν αφορούσαν το πολυσχιδές της κινηματογραφικής μουσικής που αντιπροσώπευε. Πάντως το 1983 ο Λεγκράν σκοράρει το εκτός σειράς Μποντ που σημάδευε την επιστροφή Κόνερι, «Ποτέ Μην Ξαναπείς Ποτέ», και βρισκόταν επίσημα πια με την προαναφερθείσα Μπάρμπαρα Στρέιζαντ στο δικό της «Γιεντλ», για το οποίο ο συνθέτης θα έφτανε σε τριπλή (!) υποψηφιότητα για Όσκαρ, δύο Τραγουδιού και μία Σύνθεσης για την οποία και θα κέρδιζε το τελευταίο του αγαλματίδιο.

Τζον Γουίλιαμς στο πόντιουμ, Μισέλ Λεγκράν στο πιάνο

Τέλος, τρία bonus tracks για τους λάτρεις:

«The Picasso Summer» (1969) των Ρόμπερτ Σάλεν και Σερζ Μπουργκινιόν

«Η Άλλη Πλευρά του Μεσονυκτίου» (1977) του Τσαρλς Τζάροτ

Καθώς και αυτό το μικρό κτέρισμα για «Το Γλυκό των Χριστουγέννων» (1999) της Ντανιέλ Τόμσον

Έφυγε στις αρχές του 2019, ενεργητικότατος παρότι σε ηλικία 87 ετών, εν μέσω άοκνων σχεδίων για νέες συναυλίες. Τον θυμόμαστε, τον ακούμε πάντα.