Δύο προς Ένα

Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, το φιλμ της Νάτια Μπρούνχορστ «Δύο προς Ένα» αποτελεί την κωμωδία της εβδομάδας, όχι καθαρόαιμη μεν, κωμωδία δε, μπολιασμένη με δόσεις ιστορικής πραγματικότητας και οικογενειακού δράματος που δεν καταλήγει ποτέ φορτικό. Πρωταγωνιστεί η Σάντρα Ούλερ ως μπροστάρισσα, η οποία μετά τις επιτυχίες στα «Ανατομία μιας Πτώσης» και «Ζώνη Ενδιαφέροντος» φαίνεται να λειτουργεί επάξια και ως «κράχτης» θεατών για τούτη τη μικρή, καλόκαρδη, αν και κάπως φλατ ταινία.

Είναι καλοκαίρι του 1990 και βρισκόμαστε στην Ανατολική Γερμανία. Με την διαδικασία επανένωσης Ανατολής και Δύσης να έχει ξεκινήσει, ο πληθυσμός της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση και διάλυση. Το μέλλον φαντάζει αβέβαιο, ο κόσμος μένει άνεργος, οικογένειες εγκαταλείπουν τα σπίτια τους προς αναζήτηση νέων ευκαιριών υπό το πρίσμα της νέας Γερμανίας και το βασικότερο όλων, ο σοσιαλισμός μοιάζει να έχει κλονιστεί συθέμελα. Μέσα σε αυτές τις δυσοίωνες συνθήκες μια οικογένεια θα κάνει κάτι παράτολμο: θα κλέψει δεκάδες σάκους με αποσυρμένα χαρτονομίσματα τα οποία πρόκειται να χάσουν για πάντα την αξία τους σε ελάχιστες μέρες, όταν δηλαδή ολόκληρη η Γερμανία ενοποιηθεί πλήρως και νομισματικά με το γερμανικό μάρκο. Με τη βοήθεια φίλων και γειτόνων η οικογένεια θα προσπαθήσει τώρα να ξοδέψει τα λεφτά όσο ακόμα προλαβαίνει.

Το «Δύο προς Ένα» το οποίο τραβάει τον τίτλο του από την ισοτιμία του Όστμαρκ (του νομίσματος που χρησιμοποιούσαν στη ΛΔΓ) με το γερμανικό μάρκο, είναι μια ταινία που περιμένει από τον θεατή να έχει την ελάχιστη γνώση γύρω από το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της εποχής, προκειμένου να καταλάβει τι συμβαίνει και γιατί η πράξη αυτή των πρωταγωνιστών (το άρπαγμα των χαρτονομισμάτων, δηλαδή) θεωρείται πράξη επαναστατική και κόντρα στο σύστημα.

Αναφορικά με αυτό, υπάρχει ένα πρόβλημα ως προς τη γνωστοποίηση των συνθηκών μέσα στις οποίες εκτυλίσσεται η υπόθεση, συνεπώς η πρόκληση είναι μεγαλύτερη ως προς τη διατήρηση του ενδιαφέροντος από πλευράς του κοινού. Ταυτόχρονα πρόκειται και για μια ήπιων τόνων κωμωδία με αργό ρυθμό που επενδύει, κυρίως, στις σχέσεις των οικογενειακών μελών και της ευρύτερης κολεκτίβας στην οποία ανήκουν, οπότε καλό είναι να είστε υποψιασμένοι από πριν για το τι ακριβώς θα δείτε.

Κατά τα άλλα η παρουσία της Ούλερ είναι σαφώς πιο μετριασμένη σε σχέση με την παρουσία της στις ταινίες που ήδη αναφέρθηκαν παραπάνω, όμως είναι λογικό καθότι εδώ δεν υπάρχει ένας ήρωας αλλά πολλοί και αυτή είναι μια σοσιαλιστική πιστότητα πλοκής που αποδίδεται στη Μπρούνχορστ η οποία υπογράφει και το σενάριο πέρα από τη σκηνοθεσία. Η ταινία αφορά σε μια ζώσα συλλογικότητα, μια ομάδα ανθρώπων που εκπροσωπούν τον λαό της Ανατολικής Γερμανίας, ο οποίος βλέπει πια με χειροπιαστές αποδείξεις το παιχνίδι των κυβερνητικών οργάνων εις βάρος του και αποφασίζει να κάνει κάτι για αυτό, έστω και καθυστερημένα, σε επίπεδο συλλογικό.

Η διάρκεια της ταινίας – αγγίζει τις δυο ώρες – λειτουργεί κατά τι αποτρεπτικά σε συνδυασμό με το περιορισμένων εντάσεων σενάριο, όμως το «Δύο προς Ένα» παραμένει μια τίμια επιλογή για θερινό, τουλάχιστον για όσους θέλουν να παρακολουθήσουν μια ταινία που αποπειράται (συμβολικά το δίχως άλλο) να καταφέρει ένα μικρό χτύπημα στον καπιταλισμό της νέας εποχής. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στην διεύθυνση παραγωγής και το τμήμα σκηνογραφίας για την εξαιρετική απόδοση των ανατολικογερμανικών ‘80s – ‘90s.