Γύρνα Πίσω - ταινιες || cinemagazine.gr

Γύρνα Πίσω

Volver

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2006
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Αγκουστίν Αλμοδόβαρ, Εσθέρ Γκαρσία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ / ΣΕΝΑΡΙΟ: Πέδρο Αλμοδόβαρ
    ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Πενέλοπε Κρουζ, Κάρμεν Μάουρα, Λόλα Ντουένιας, Μπλάνκα Πορτίγιο, Γιοχάνα Κόμπο, Τσους Λαμπρεάβε
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Χοσέ Λουίς Αλκάινε
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Αλμπέρτο Ιγκλέσιας
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 121'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON
    Γύρνα Πίσω

Μια μητέρα, μαζί μ' ένα καλά κρυμμένο μυστικό, επιστρέφει από τον άλλο κόσμο για να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς με τις δυο κόρες της...

Από τον Μανώλη Κρανάκη

Αντίθετα με την προστακτική -ενδεχομένως και παρακλητική- ελληνική «απόδοση», το volver είναι ένα απαρέμφατο που δεν διαθέτει κλίσεις, γένος, συναισθηματικές αποχρώσεις. Βάση για οποιαδήποτε χρήση του ρήματος «επιστρέφω», αμετάβατο σε χώρο και χρόνο, ένα μέρος το λόγου τόσο πρωτογενές όσο και απαραίτητο, αλλά και ταυτόχρονα από αυτά που χρησιμοποιούνται σπανιότερα τόσο στον γραπτό όσο και στον προφορικό λόγο.

Μια ταινία-απαρέμφατο είναι και το «Volver». Χωρίς γένος, αν και οι ήρωές του είναι αποκλειστικά γυναίκες. Χωρίς χρόνο, αν και διαδραματίζεται στο τώρα. Χωρίς χώρο, αν και με συγκεκριμένες γεωγραφικές συντεταγμένες. Μια ταινία - βάση για την οριστική κατάθεση του κινηματογραφικού genre που μετά από χρόνια θα ονομάζεται αλμοδοβαρικό και που ακόμα είναι νωρίς για να οριστεί με σαφείς γλωσσικούς και εννοιολογικούς προσδιορισμούς. Μια ταινία - δείγμα αντιπροσωπευτικό ολόκληρης της φιλμογραφίας ενός δημιουργού που μπορεί για πολλούς να είναι ένας άλλος από το «Όλα για τη Μητέρα μου» και μετά, αλλά αδίκως, αφού υπήρξε πάντοτε ο ίδιος αθεράπευτα μονομανής συνθέτης της πιο εκκωφαντικής οπτικοακουστικής όπερας του ανθρώπινου πάθους που αντήχησε ποτέ σε dolby digital.

Μια ταινία - λήμμα για την ευφυϊα της απλότητας με την οποία ο Αλμοδόβαρ οδηγεί τις ηρωίδες του σε μια νέα άφυλη, κοσμική και πανανθρώπινη επανεξέταση της «ιδέας» της μητρότητας

Μια ταινία - επιστροφή για τον ίδιο τον Αλμοδόβαρ, που επιστρέφει στη Λα Μάντσα της παιδικής του ηλικίας, για την Κάρμεν Μάουρα που επιστρέφει στο πλατό μιας ταινίας του Αλμοδόβαρ, για τους νεκρούς που επιστρέφουν ερήμην όλων στον «άλλο κόσμο» των ζωντανών για να συνυπάρξουν αρμονικά σε μια κοινωνία στην οποία δεν υπάρχει τέλος σε ό,τι αναπνέει, για το παρόν που επιστρέφει πεισματικά στο παρελθόν ζητώντας απαντήσεις, για το παρελθόν που που επιστρέφει στο παρόν ως μοναδική μήτρα του μέλλοντος, για την Πενέλοπε Κρουζ που επιστρέφει ως άλλη Σοφία Λόρεν σε μια ερμηνεία στα όρια της αρχετυπικής θηλυκότητας, για το ίδιο το σινεμά που με αυτή την ταινία επιστρέφει στην αρχέγονη αποστολή του -ενός θεάματος τόσο αυθεντικά λαϊκού- όσο και σε ένα πολιτικό μανιφέστο διεκδίκησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Μια ταινία - λήμμα για την ευφυϊα της απλότητας με την οποία ο Αλμοδόβαρ οδηγεί τις ηρωίδες του σε μια νέα άφυλη, κοσμική και πανανθρώπινη επανεξέταση της «ιδέας» της μητρότητας. Μια ταινία δικαίωσης για τα αποκλεισμένα από οποιαδήποτε δικαιοσύνη ανθρώπινα όντα: παράνομες κομμώτριες, κόρες - δολοφόνοι, ανύπαντρες μητέρες, θείες με προβλήματα ακοής, φαντάσματα που δεν περνάνε μέσα από πόρτες. Μια ταινία - κλασική που επιτέλους μπορεί να της αποδοθεί ο τίτλος όσο είναι ακόμη νωρίς, χωρίς να περιμένει κανείς τον κριτή χρόνο για να να την αναγνωρίσει με ψυχραιμία όταν την ανακαλύπτουν έκθαμβοι οι σινεφίλ του μέλλοντος.

Μία ταινία αναφοράς που δεν προστάζει και δεν εκλιπαρεί, αλλά απλά υπάρχει. Σαν ένα απαρέμφατο από το οποίο μπορεί ο καθένας να φτιάξει τη δική του λέξη γι' αυτό που μπορεί να είναι το «να επιστρέφεις» στη...ζωή.

Η κριτική της ταινίας δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο τεύχος 183 του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, τον Νοέμβριο του 2006

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Γύρνα Πίσω
  • Γύρνα Πίσω